† Πλάι στους θρήνους. Πλάι στ' ανομολόγητα. Πλάι στο χώμα που κρύβει πρόσωπα και ιστορίες... |Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι το μυστικό πέρασμα...

 

                        

                    |γράφει ο π.Αυγουστίνος Βλάχος 

Αυτές τις ημέρες, 

διακονώ στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου 

στη Νέα Φιλαδέλφεια. 

Σ' έναν τόπο που δεν φαίνεται να έχει πνοή 

κι όμως είναι γεμάτος ζωή.

 

Εδώ δεν κυριαρχεί η φωνή. 

Εδώ κυριαρχεί η παρουσία. 

Μια μάνα 

που έρχεται με λουλούδια για το παιδί της. 

Ένας γέροντας 

που σταυροκοπιέται μπροστά στο όνομα της συντρόφου του. 

Ένα παιδί 

που στέκει ακίνητο και ρωτά «πού πήγε η γιαγιά;».

 

Κι εγώ, 

με το πετραχήλι στον τράχηλο 

και την ψυχή στο στόμα, 

να διακονώ Εκείνον που νίκησε τον θάνατο 

χωρίς να Τον αποφύγει.

 

Ο ιερέας στο κοιμητήριο δεν είναι απλώς λειτουργός. 

Είναι σύντροφος σιωπής. 

Είν' αυτός που δεν έχει να πει πολλά αλλά στέκεται. 

Πλάι στους θρήνους. 

Πλάι στ' ανομολόγητα. 

Πλάι στο χώμα που κρύβει πρόσωπα και ιστορίες.

 

Κι όσο ψάλλω το «Μετά πνευμάτων δικαίων», 

η ψυχή μου μαθαίνει τι θα πει ελπίδα.

 

Γιατί εδώ, 

σε τούτο τον λόφο της σιωπής, 

ξαναθυμάμαι ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. 

Είναι το μυστικό πέρασμα.

 

Εδώ δεν είμαι για να υπενθυμίσω την απώλεια. 

Είμαι για να συστήνω την Ανάσταση.

 

Για να λέω στον πατέρα που έκλαψε, 

πως δεν ήταν μάταιος ο πόνος του.

 

Στη μάνα που δεν έχει πού αλλού να μιλήσει, 

πως ο Χριστός την άκουσε πριν μιλήσει.

 

Στον εαυτό μου, 

πως μόνο εκεί που σπέρνεται ο θάνατος, 

ανθίζει η αιωνιότητα.

 

Εδώ, στον Κόκκινο Μύλο, 

ανάμεσα σε σταυρούς και κυπαρίσσια, 

η σιωπή δεν είναι τέλος. 

Είναι υπόσχεση. 

Και η διακονία, δεν είναι καθήκον. 

Είναι προσευχή...