♡ Τι ζούμε; Μας πεθάνατε (και) απόψε... Βρύσες τα μάτια μας, Γιώργο... Πλαντάξαμε, βρε Στάμο! Ξεχείλισαν οι καρδιές μας, Προκόπη... |ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, λέμε, αυτό το επεισόδιο...

          

 |Έχετε συνειδητοποιήσει, 

έστω και στο ελάχιστο, 

 τι έχετε κάνει;

Εντάξει, μετά απ'αυτό

είμαστε όλοι πλέον πεπεισμένοι 

πως δεν γράφετε εσείς,

δεν σκηνοθετείτε εσείς,

δεν παίζετε εσείς...

Απόψε, ήταν σαν να διαβάσαμε 

ό,τι δεν είχαμε μέχρι σήμερα διαβάσει 

για τον Άγιο Παππού μας Παϊσιο...

 Και αρχίσαμε όλοι μας, όπως όπως,

να παγιδεύουμε τις σκηνές, 

που διαδραματίζονταν 

μπροστά στα θολωμένα μάτια μας...

Σαν να πάθαμε, 

ο καθένας ξεχωριστά 

από τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, 

βλέποντας τον Άγιο στο κατώφλι του σπιτιού μας...

Σαν να πέσαμε ασυγκράτητοι στην αγκαλιά του...

Σαν να γείραμε και μεις στον ώμο του, 

όπως η αδελφή του 

που, με επιμονή αλλά και πίστη, 

διεκδικούσε λίγα ακόμα ψίχουλα 

ανθρώπινης παρηγοριάς από τον Άγιο αδελφό της...

 Σαν να σταθήκαμε και μεις 

απέναντι από τον θείο Πρόδρομο που αγαπάμε, 

σχεδόν όσο και ο μπάρμπας μας, 

και σε όσους σπάνιους μοιάζουνε σ΄αυτόν...

Σαν να είμασταν και μεις δίπλα του 

την ώρα που μάζευε κι έγραφε τις μαρτυρίες 

για τον Άγιο Νονό του...

Σαν να πέσαμε και μεις στα πόδια του Χατζηεφεντή, 

που ήρθε μια βόλτα από τον Παράδεισο 

για να δείξει την ευαρέσκειά του 

σε όσους τον πιστεύουν και τον επικαλούνται...

Σαν να πέσαμε στα γόνατα 

σαν τον μέχρι πριν λίγο υπερφίαλο νέο, 

που καταλάβε πως "δεν τον παίρνει" 

να σηκώνει ανάστημα το κτίσμα παρά τον κτίσαντα...

Σαν να είδαμε και μεις οι θεότυφλοι 

ξανά το φως του ήλιου 

και τη μορφή του Αγίου 

μαζί με το παλικαράκι...

Σαν να κλάψαμε ευγνώμονες και μεις 

μαζί με τον πατέρα του, 

που το είδε να βλέπει ξανά 

και να τρέχει μαζί με τον σούπερ Ασκητή Άγιο...

Σαν να μιλήσαμε 

με όλους όσους ευεργέτησε, 

με λόγους, 

έργα, 

προσευχή, 

λουκούμια 

και αγκαλιές...

Σαν να σταθήκαμε και μεις 

δίπλα στον Άγιο Πνευματικό του...

Σαν να είμασταν σε μια γωνιά, 

εκεί στο κελί του Τιμίου Σταυρού, 

δίπλα στην αγαπημένη Αγία Ευφημία...

Σαν να διαλυθήκαμε 

σαν την υπάλληλο που νόμιζε πως έχει μόνο 2 παιδιά 

και είχε αποφασίσει άλλα να πράξει... 

Σαν να κλάψαμε γελώντας για μια ακόμα φορά 

με την "κοιμισμένη κυβέρνηση", 

θαυμάζοντας την άγνωστη αμΦοτεροδεξιοσύνη 

που συναντούν οι αγωνιστές 

μέσα από τα βάσανα, 

τις θλίψεις 

και τις αρρώστειες... 

Σαν να αποφασίσαμε και εμείς να εξομολογηθούμε, 

όπως ο Ιορδάνης από τα Φάρασσα, 

που υποδύθηκε ο πρόσφατα εκδημήσας 

Δημήτρης Ήμελλος 

(† 16 Δεκεμβρίου 2024), 

...που έπαιξε την τελευταία σκηνή της ζωής του 

με τον αγαπημένο όλων μας Προκόπη 

και την παρακολούθησε απόψε από τον Ουρανό...

|"αμΦ." ΥΓ:

Μαζί με χιλιάδες ευχαριστίες, 

όσα και τα δάκρυα που χύθηκαν απόψε 

μπροστά σε αναρίθμητες οθόνες, 

σε όλη την Ελληνική Ορθόδοξη Οικογένεια, 

στο Γιώργο, 

στον Στάμο 

και σε όλο το επιτελείο σας...

Εντάξει,

μέχρι τώρα λέγαμε 

στα παιδιά μας στο σχολείο...

"Μπείτε στο διαδίκτυο, 

ξέρετε εσείς, 

και ξεκινήστε από τον α' κύκλο".

Από αύριο θα λέμε:

"Πάρτε το αλλιώς.

Δείτε οπωσδήποτε το 10ο επεισόδιο, 

ακόμα κι αν δεν έχετε δει κανένα άλλο.

Ούτως ή άλλως,

αυτό θα σας στείλει (θεο)μαγεμένους σε όλα τα υπόλοιπα...

"Για την αγάπη του Χριστού 

πέταξε μακρυά τους λογισμούς, 

που φέρνει το ταγκαλάκι"!

|Ας κρατήσουμε απόψε αυτό μόνο,

για μένα,

για σένα Στάμο

και για όλους μας...|

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ,

ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

      ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ...

                                                       |σ.Β.Γ.