☆ Πειρασμού επελθόντος μη ζήτει διά τι... | αυτό, αγαπητοί μου, δεν είναι απλώς στάση ζωής... Είναι Ανάσταση…

 

(ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ)

     |γράφει ο Κωστής Παπαναστασίου 

  Υπάρχουν στιγμές που η ανθρώπινη τραγωδία είναι τόσο απόλυτη, που κάθε λέξη μοιάζει φτωχή, περιττή, σχεδόν ασεβής…

Η απώλεια ενός παιδιού, είναι η κορυφή του πόνου.

 Είναι το αδιανόητο συναίσθημα για τους γονείς…

Κι όμως, μέσα σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι, ακούστηκε μια φράση από έναν πατέρα, τον κύριο Αντώνη Σαμαρά, που δεν αποτελεί απλώς μια δήλωση… 

Είναι ένα μάθημα ζωής, ένα θεολογικό ποίημα, ένα υπαρξιακό θαύμα θα τολμούσα να πω: 

«Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό το δώρο έστω και για 34 χρόνια».

Ας σταθούμε για μια στιγμή εδώ…

Σε αυτή τη χειρουργική, σχεδόν ακατανόητη για εμάς τους πολλούς, τοποθέτηση…

Ο άνθρωπος αυτός, την ώρα της υπέρτατης οδύνης, δεν ρωτάει το βασανιστικό 

«Γιατί;». 

Δεν εξεγείρεται, δεν καταριέται. 

Κάνει το αδιανόητο: 

Ευχαριστεί... 

Μετατοπίζει το κέντρο βάρους της ύπαρξής του από το κενό της απουσίας, στην πληρότητα της παρουσίας. 

Δεν εστιάζει στην απώλεια. 

Εστιάζει στο δώρο που είχε (και έχει μέσα στην ψυχή του)…

Αυτή η στάση δεν είναι απλώς δύναμη. 

Είναι μεγαλείο πνευματικό. 

Είναι η υπέρβαση…

Γιατί μας αποκαλύπτει μια βαθιά, σχεδόν ξεχασμένη πια, αλήθεια: 

Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν μας ανήκουν. 

Δεν είναι κτήμα μας. 

Είναι δώρα. 

Είναι πολύτιμοι, φωτεινοί «δανεισμοί προσωρινοί» από τον Θεό, για όσο Εκείνος κρίνει…

Και η αληθινή αγάπη δεν μετριέται από το πόσο σφιχτά τους κρατάμε, αλλά από το πόσο βαθιά τους ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας δόθηκαν…

Αυτή είναι η καρδιά της πίστης, απογυμνωμένη από κάθε τι περιττό. 

Είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη σε Εκείνον που δίνει και που, κατά την ανεξερεύνητη και ακατανόητη ανθρωπίνως βουλή Του, παίρνει πίσω…

  Η αναγνώριση ότι η ζωή δεν ορίζεται από τη διάρκειά της, αλλά από το φως που κατάφερε να εκπέμψει.

Να μάθουμε να ζούμε την κάθε μας μέρα, όχι με την αυταπάτη της μονιμότητας, αλλά με την ιερή ευγνωμοσύνη για το προσωρινό…

Να βλέπουμε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, όχι ως δεδομένους, αλλά ως τα πολύτιμα δώρα που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός σήμερα. 

Και να Τον ευχαριστούμε γι' αυτό. Σήμερα…

Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση του…

Κανείς μας δεν ξέρει, νομίζω…

Ξέρω όμως, ότι τα λόγια του αυτά αποτελούν έναν φάρο... 

Μας δείχνουν πως ακόμα και μέσα στην πιο βαθιά νύχτα, η ψυχή του ανθρώπου έχει τη δύναμη να βρει ένα μονοπάτι προς το φως, όχι αρνούμενη τον πόνο, αλλά μεταμορφώνοντάς τον σε ευγνωμοσύνη…

Και αυτό, αγαπητοί μου, δεν είναι απλώς στάση ζωής... 

Είναι Ανάσταση…

   | η ανάρτηση αυτή γίνεται (και) με την παρότρυνση ενός επωνύμου σχολίου, που ορθώς μας έβαλε στη θέση μας...

κ.Ντίνο, σας ευχαριστούμε και πάλι!

 [άσε την ανάρτηση και δες στα σχόλια...]

~ η δε πετρούλα από τα ιδιαίτερα χειροποίητα "δώρα" που μας έρχονται από τους "δικούς μας", που ζουν υπό την σκέπη της Μάνας Παναγιάς στον Άθωνα ...