☆ "Σήμερα τιμάμε έναν άγιο μορφωμένο μα πολύ ταπεινό , που περπάτησε ξυπόλητος στα σκλαβωμένα χώματα για να μάθει στους Έλληνες το αλφάβητο… Ο Κοσμάς ο Αιτωλός δεν ίδρυε απλώς σχολεία. Άνοιγε παράθυρα στον νου και στην ψυχή...

 

|κείμενο και φωτογραφία από τον Κωστή Παπαναστασίου

    (Λίγες σκέψεις για τον μέγα διδάσκαλο και ισαπόστολο Κοσμα τον Αιτωλό, που δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε σαν εκπαιδευτικοί…Να μας φωτίζει όλους!)

Σήμερα τιμάμε έναν άγιο μορφωμένο μα πολύ ταπεινό , που περπάτησε ξυπόλητος στα σκλαβωμένα χώματα για να μάθει στους Έλληνες το αλφάβητο…

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός δεν ίδρυε απλώς σχολεία. 

Άνοιγε παράθυρα στον νου και στην ψυχή. 

Καταλάβαινε πως ένας λαός που δεν ξέρει να διαβάζει, είναι ένας λαός που εύκολα υπογράφει την καταδίκη του.

Ταυτόχρονα, την ίδια ακριβώς ημέρα, η Εκκλησία διαβάζει την παραβολή του άσπλαχνου δούλου. 

Μια ιστορία τόσο τρομακτική στην απλότητά της: 

…Ένας βασιλιάς χαρίζει σε έναν δούλο του ένα αστρονομικό, ασύλληπτο χρέος για την εποχή. 

Δέκα χιλιάδες τάλαντα. Μια ολόκληρη περιουσία. Ο δούλος, ελεύθερος πια, βγαίνοντας έξω συναντά έναν συνάδελφό του που του χρωστάει εκατό δηνάρια. Ένα μηδαμινό ποσό. 

Κι αντί να του δείξει την ίδια ευσπλαχνία, τον πιάνει από τον λαιμό και τον ρίχνει στη φυλακή.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο βασιλιάς μαθαίνει την ασπλαχνία του και τον παραδίδει στους βασανιστές.

Νομίζουμε πως ο «Πατροκοσμάς» μας έμαθε μόνο τα βασικά γράμματα. 

Λάθος... 

Μας έδειξε το αλφάβητο της ελευθερίας!

 

Κι αν η σημερινή παραβολή του δούλου μοιάζει θεωρητική, η ιστορία έρχεται να μας θυμίσει την αξία της συγχώρεσης με έναν μοναδικό τρόπο (ο ίδιος ο Κοσμάς ο Αιτωλός την εξιστορούσε)... 

Ο Σαπρίκιος, ένας ιερέας, και ο Νικηφόρος, ήταν κάποτε οι καλύτεροι φίλοι. 

Μια παρεξήγηση τους χώρισε με ένα μίσος θανάσιμο. 

Ξεσπάει διωγμός κατά των Χριστιανών . 

Ο Σαπρίκιος συλλαμβάνεται και πρόκειται να μαρτυρήσει για τον Χριστό. 

Στον δρόμο προς τον αποκεφαλισμό, ο Νικηφόρος πέφτει στα πόδια του ξανά και ξανά, τον ικετεύει: «Συγχώρεσέ με, για το όνομα του Χριστού που πας να συναντήσεις!».

Ο Σαπρίκιος, με την καρδιά πέτρα, αρνείται. 

Και τη στιγμή που ο δήμιος σηκώνει το σπαθί, κάτι σπάει μέσα του. Η Χάρις τον εγκαταλείπει. «Μη με σκοτώνεις», φωνάζει. «Θα θυσιάσω στα είδωλα». 

Αρνείται τον Χριστό για τον οποίο ήταν έτοιμος να πεθάνει, επειδή δεν μπόρεσε να πει μια λέξη: «Συγχωρώ».

Ο Νικηφόρος, βλέποντας το ναυάγιο, φωνάζει: «Εγώ είμαι Χριστιανός!». Και παίρνει εκείνος το στεφάνι του μαρτυρίου.

Η συγχώρεση δεν είναι ένα δώρο που κάνεις στον άλλο... 

Είναι το κλειδί που βγάζεις από την τσέπη σου για να ανοίξεις τη δική σου φυλακή. 

Είναι το μόνο αλφάβητο που μπορεί, στο τέλος, να συλλαβίσει τη λέξη «Σωτηρία»…

(Η εικόνα είναι από το εκκλησάκι του Κοσμα του Αιτωλού στην Άνω Μηλιά Πιερίας,όπου είχε βρεθεί κάποια στιγμή ο άγιος και έχει και έναν σταυρό πάνω στον δέντρο που ο ίδιος ισαπόστολος έβαλε εκεί..)