...
— όχι με προφητεία, αλλά με σιωπή στο λαιμό και αίμα κάτω από τα νύχια.
Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε δεν είναι μήνυμα. Είναι ομολογία. Κραυγή. Καταγραφή της πτώσης μας.
Κι αν μου συγχωρήσει ο Θεός — ίσως και μια τελευταία προσευχή.
Είμαστε παγιδευμένοι σε μια δίνη, σε έναν μεγάλο τροχό οδύνης που μας συνθλίβει, και αυτό δεν είναι τυχαίο — είναι έργο ανθρώπων.
Δεν είναι η μοίρα μας να πεινάμε. Δεν είναι ο ουρανός που μας βομβαρδίζει.
Είναι η λογική των ισχυρών, τα τελετουργικά της βίας, ο ψυχρός λογαριασμός της γεωπολιτικής που μετέτρεψαν τους δρόμους μας σε σφαγεία.
Κάθε πρωί ξυπνώ με την ίδια σκέψη: τελείωσε η μπαταρία;
Όχι η δική μου — η δική μου άδειασε προ πολλού — αλλά του κινητού μου.
Τη χρειάζομαι να κρατήσει αρκετά μέχρι να καταφέρω να την ξαναφορτίσω στο νοσοκομείο, για να παραμείνω συνδεδεμένος με κάτι — οτιδήποτε — που να υποδηλώνει πως είμαστε ακόμα μέρος του κόσμου των ζωντανών.
Δεν υπάρχει νερό.
Δεν υπάρχει πρωινό.
Δεν υπάρχει «καθημερινότητα».
Υπάρχει μόνο ένας κουβάς, καλυμμένος με αλάτι, γεμάτος θαλασσινό νερό, εκεί που κάποτε υπήρχε νεροχύτης.
Πλένω το πρόσωπό μου — όχι για να καθαριστώ, αλλά για να θυμηθώ ότι είμαι ακόμα σάρκα και οστά, ότι δεν έχω γίνει ακόμη σκόνη.
Δεν τρώω.
Τρώμε μία φορά την ημέρα — αν τα καταφέρουμε.
Φυλάμε τα υπολείμματα για ένα κοινό γεύμα το μεσημέρι: ρύζι, φακές, σιωπή.
Φτάνω στο νοσοκομείο και ο γιατρός με υποδέχεται με λίστα ελλείψεων:
Δεν έχουμε πια ορθοπεδικά εμφυτεύματα.
Δεν υπάρχει προμεθαζίνη.
Δεν υπάρχει βεβαιότητα.
Δεν υπάρχει ελπίδα.
Τα πατώματα είναι κόκκινα.
Όχι μεταφορικά. Όχι ποιητικά.
Είναι κόκκινα.
Και αναρωτιέμαι:
Είναι άραγε το αίμα μας κόκκινο;
Είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ύλη, από τον ίδιο πόνο, από την ίδια θεϊκή ανάσα που κάποτε ζωντάνεψε τα πνευμόνια του Αδάμ;
Αν ναι — γιατί πεθαίνουμε σαν παράσιτα;
Γιατί ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα ενώ σαπίζουμε μπροστά στα μάτια του;
Γιατί η πείνα ενός ομήρου συγκλονίζει τις ψυχές των εθνών, ενώ τα αποστεωμένα σώματα δύο εκατομμυρίων παιδιών προκαλούν μόνο ευγενική δυσπιστία;
Έχασα 15 κιλά.
Τα κόκαλά μου έχουν πλέον ονόματα.
Τα μάγουλά μου είναι κούφιες σπηλιές.
Τα παιδιά... Θεέ μου, τα παιδιά δεν αναγνωρίζονται. Δεν είναι πια παιδιά. Είναι σκιές με μάτια.
Κι όμως είπα:
Απελευθερώστε τους ομήρους. Όλους. Χωρίς όρους.
Γιατί κανείς δεν αξίζει να εμπορεύονται τη ζωή του σαν νόμισμα.
Αλλά τώρα σας ρωτώ — όχι, απαιτώ απάντηση:
Ποιος θα αγωνιστεί για εμάς;
Ποιος θα απαιτήσει την απελευθέρωσή μας από αυτό το τέρας-δικαστήριο που μας καταδίκασε σε φωτιά και πείνα;
Δεν διαλέξαμε τον πόλεμο.
Δεν ανάψαμε εμείς τη φλόγα.
Είμαστε μόνο το καύσιμο. Τίποτα παραπάνω.
Είμαστε το σπίρτο που κρατάει τα πρωτοσέλιδα αναμμένα.
Προσπάθησα να δραπετεύσω.
Ικέτευσα.
Δωροδόκησα.
Έκλαψα σαν παιδί.
Απέτυχα.
Και τώρα, το μόνο που μου απομένει είναι αυτό:
Να μείνω ζωντανός, ακόμη μια μέρα, σε έναν τόπο που προορίζεται να σβήσει τη ζωή την ίδια.
Θέλετε να μιλήσουμε για αριθμούς νεκρών;
Παρακαλώ:
Σήμερα το πρωί, είκοσι ψυχές συνθλίφτηκαν κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού ανθρωπιστικής βοήθειας.
Έτρεξαν για να πάρουν φαγητό, πάλεψαν με ληστές με γυμνά χέρια, έσκισαν σακιά με τα δόντια.
Όχι για κρέας.
Για φακές.
Για ρύζι.
Για την πιθανότητα να αναπνεύσουν άλλη μία μέρα.
60.000 νεκροί.
150.000 ακρωτηριασμένοι. Χωρίς άκρα. Χωρίς μέλλον.
Οι περισσότεροι παιδιά.
Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν τίποτα.
Το μόνο τους "έγκλημα" ήταν ότι γεννήθηκαν στη Γάζα.
Γεννήθηκαν στη λάθος πλευρά μιας φανταστικής γραμμής —
μιας γραμμής που σχεδιάστηκε από άντρες με κοστούμια, σε κλιματιζόμενα δωμάτια, πάνω σε χάρτες.
Αυτά τα παιδιά μοιάζουν ακριβώς με τα παιδιά του Μπεερί.
Ίδια μάτια, ίδια χέρια, ίδια πόδια.
Ίδιο λαμπερό βλέμμα που σε αφοπλίζει.
Κι όμως, για το ένα κλαίνε, το άλλο το σβήνουν.
Σας ρωτώ:
Αν τα δικά σας παιδιά είχαν γεννηθεί εδώ, θα ήταν ακόμα ζωντανά;
Θα το ονομάζατε ακόμα “πόλεμο”;
Δεν είμαστε αριθμοί.
Δεν είμαστε απόβλητα.
Είμαστε η μάνα που θάβει το γιο της με τα ίδια της τα χέρια.
Είμαστε ο πατέρας που μαζεύει ό,τι απέμεινε από την οικογένειά του σε μια πλαστική σακούλα.
Είμαστε το μικρό κορίτσι που συνεχίζει να ψιθυρίζει νανουρίσματα στο άψυχο σώμα της αδερφής της.
Αυτή δεν είναι η κόλαση όπως την περιγράφουν οι θεολόγοι.
Δεν είναι θεία δίκη.
Δεν είναι η λίμνη της φωτιάς από την Αποκάλυψη.
Είναι πολύ χειρότερη.
Γιατί αυτή η κόλαση είναι έργο ανθρώπινο.
Κι ορκίζομαι σε εσάς — στην κόλαση του Θεού, κανένα παιδί δεν υποφέρει.
Στην κόλαση του Θεού, κανείς δεν βασανίζεται για τη γεωγραφία της γέννησής του.
Στην κόλαση του Θεού, η δικαιοσύνη ακόμα ανασαίνει κάπου κάτω από τη στάχτη.
Αλλά εδώ;
Τα παιδιά πεθαίνουν για "σπορ".
Και ο κόσμος το ονομάζει “άμυνα”.
Ο κόσμος παρακολουθεί.
Ο κόσμος δεν κάνει τίποτα.
Γι’ αυτό γράφω αυτά τα λόγια:
Ως μάρτυρας.
Ως προφήτης.
Ως άνθρωπος καταδικασμένος.
Ως γιατρός.
Ως φάντασμα.
Γράφω αυτά τα λόγια γιατί κάποιος πρέπει.
Γιατί αν πεθάνουμε χωρίς κανείς να μιλήσει,
τότε ούτε ο Θεός δεν θα μπορέσει να βρει τα κόκαλά μας.
Από τη Λωρίδα της Γάζας.
Κάτω από τα ερείπια...
|εμείς από τους εκ των "συν αυτώ", Καραμάνης Χαριτίδου
