"Θεούσες";

Μια..... γλυκιά κηδεία

Ξημέρωσε η μέρα με την ανάμνηση της βραδινής βροχής να γίνεται απόμακρη στο καλοκαιριάτικο πρωινό. Δόξα τω Θεώ! 

Υποβόσκουσα ηδύτητα κυλούσε με τις ρόδες του αυτοκινήτου μου ενώ έψαχνα παρκάρισμα και κάνοντας δυο-τρεις βόλτες (πού παρκάρισμα στο κέντρο) παρατήρησα τις "δεσποινίδες" να πηγαίνουν -κατά συντροφιές- στον Άγιο Νικόλαο. 

Όταν εμείς -τα παλιά ομαδόπουλα- λέμε δεσποινίδες εννοούμε τις αρχαίες κοπέλες που αφιέρωσαν την ζωή τους στην υπηρεσία του ιεραποστολικού έργου, κάνοντας ιεραποστολή στην πόλη. Κάτι σαν καλόγριες στον κόσμο. Αυτές που εσείς ίσως πείτε "θεούσες" και εγώ -μετά λόγου γνώσεως- λέω αθόρυβες εργάτριες και ηρωίδες...

Η συνέχεια εδώ: