Όταν ζεις φαρισαϊκά...

Όταν ζεις φαρισαϊκά, αναπτύσσεις μια πελατειακή, σχεδόν μπακάλικη σχέση με τον Θεό. Πηγαίνεις ή δεν πηγαίνεις στην Εκκλησία, προσεύχεσαι τόσο όσο πρέπει, νηστεύεις και το θεωρείς κατόρθωμα και ο λογισμός σου πάντα πιο φιλικός, από την συνείδησή σου...
Έτσι νομίζεις ότι, όταν κάνεις μια τυπική “θυσία” ή ομολογία ή κατάκριση για Εκείνον, τότε είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες σου. Και όταν αυτό δεν γίνεται εύκολα τα βάζεις μαζί Του.



Νομίζεις πως θυσιάζεσαι για τον Χριστό, παραγκωνίζοντας τον συνάνθρωπο, ομόθρησκο ή αλλόθρησκο, για να αφιερωθείς καλύτερα σε Εκείνον, ενώ στην ουσία συμβαίνει, να μην μπορείς να συμφιλιωθείς με την Εικόνα του Θεού, τον αδερφό σου, πόσο μάλιστα με τον ίδιο τον Ταπεινό Θεό και Δημιουργό του.
Και ενώ νομίζεις πως έχεις αφιερωθεί στο Θεό, δεν χαίρεσαι αν ο δρόμος σου παρουσιάσει κάποια εμπόδια και η παραμικρή λύπη, σε κάνει να προσεύχεσαι νουθετώντας τον Κύριο, προς το όφελός σου, που εσύ θέλεις!
Τελικά πόσο έτοιμοι είμαστε, να δοξάσουμε τον Κύριο που μας έπλασε ή να πλάσουμε νέο θεό και "ορθοδοξία" Του;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την κατάλληλη χρήση του όπλου και του Σταυρού;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την διαφορά της Χριστιανικής Ομολογίας και της εκδίκησης;
Ποια είναι η διαφορά του συμπλέγματος κατωτερότητας από το ταπεινό φρόνημα ενός Χριστιανού;
Η απάντηση κρύβεται στους Βίους των Ομολογητών Αγίων μας, στην μαχαίρα του Αγίου Αποστόλου που πήγε να προστατεύσει τον Κύριο... και στην συγχώρεση των βασανιστών του ίδιου του Χριστού, πάνω στο Σταυρό Του...
Πρέπει να επιδιώκουμε να μάθουμε την Πίστη μας, αν θέλουμε αυτή την εποχή, να την διαφυλάξουμε Ορθόδοξη στην καρδιά μας.
Η Ορθόδοξη Πίστη και ο Θεός, δεν κινδυνεύει από πλανεμένους. Εμείς κινδυνεύουμε να πλανηθούμε...
Άσωτος Υιός.