Είχα γνωρίσει πριν χρόνια,έναν αδερφό που βρισκόταν σε μέτρα αληθινής ταπείνωσης.
Παρατηρούσα κι έλεγα ... πώς να βοηθήθηκε κι έφτασε σ΄ αυτά.
Παρατηρούσα κι έλεγα ... πώς να βοηθήθηκε κι έφτασε σ΄ αυτά.
Πέρα απ τον προσωπικό του αγώνα,ως ενήλικας,το φερε η κουβέντα κάποτε και μου είπε :
"Ξέρεις,όταν ήμουν παιδάκι και γινόταν κάτι (ζημιά,φασαρία κ.λ.π.),οτιδήποτε μέσα στο σπίτι,η μητέρα μου,παιδαγωγικά μου έκανε την εξής ερώτηση :
"Ποιος φταίει,Μαρίνο;" και με είχε μάθει,αν και δεν πολυκαταλάβαινα λόγω του πολύ μικρού της ηλικίας να δείχνω το κούτελό μου,το κεφάλι μου,και να λέω ... αυτό φταίει.Στη συνέχεια μου χαμογελούσε γλυκά κι εγώ ένιωθα,ότι κάτι καλό είχα απαντήσει.Αυτή η συνήθεια και αίσθηση μ΄ ακολουθεί έως τώρα!Μόνο που τώρα γνωρίζω την αξία της..."
Πολύ με είχε ωφελήσει ετούτο και το μοιράζομαι με αγάπη,προς δόξα Θεού ...
Με αφορμή "δημοσίευση-ιδέα"του Φανούρη μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου