Η κατήχηση ήδη έχει αρχίσει. Κατά τα λεγόμενα των κατοίκων του το χωριό στο οποίο βρισκόμαστε, περιμένει να κατηχηθεί εδώ και χρόνια. Θεωρήσαμε υποχρέωση μας να εκπληρώσουμε το αίτημα αυτών των ανθρώπων, ενσταλάζοντας λίγες «σταγόνες» πίστεως, από αυτές που μας δώρισε ο πανάγαθος Θεός, όντας από την νηπιακή μας ηλικία τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς απολαμβάνουμε αυτό το αγαθό – το υπέρτατο αγαθό της πίστεως- το οποίο αναζητά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στον κόσμο, απλώς ως μια κληρονομιά και παρακαταθήκη των προγόνων μας...
Μια ερώτηση που συχνά μας κάνουν είναι:
"οι ντόπιοι δέχονται την ορθοδοξία συνειδητά ή υπάρχει κάποια υστεροβουλία, όπως το να ενισχυθούν υλικά από την Eκκλησία;"
Ήταν πάντα μια ερώτηση που κάποιες φορές κάναμε στον εαυτό μας, ιδιαίτερα από τότε που η ιεραποστολή μας ασχολείται ως επί το πλείστον με τις χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις και παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια σε αυτές τις ομάδες. Η απάντηση ήρθε γρήγορα από ένα βαπτισμένο νεαρό με το όνομα Παναγιώτης...
Κάποια μέρα σχεδιάσαμε να κάνουμε βαπτίσεις σε ένα χωριό, που ονομαζόταν Andranobinaly. Υπάρχει μεγάλη δυστυχία σε αυτό το χωριό εξαιτίας της λειψυδρίας. Οι άνθρωποι περπατούν 15 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στην πλησιέστερη πηγή νερού για την καθημερινή τους κατανάλωση. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα λιποβαρή και υποσιτισμένα. Ακόμα και τα ζώα, βουβάλια και κατσίκια, ψοφούν εξαιτίας της έλλειψης του νερού – συχνά βλέπουμε τα κουφάρια κάποιων ζώων. Αισθανόμασταν υπερβολικά λυπημένοι. Μόλις φτάσαμε, οι χριστιανοί μας είπαν ότι δεν έχει βρέξει εδώ και ένα χρόνο. Ετοιμαστήκαμε για την βάπτιση τοποθετώντας την κολυμπήθρα κάτω από ένα σκιερό δέντρο (μια και δεν είχαμε ακόμα εκκλησία σε αυτό το χωριό). Πολλά κατσίκια ήταν πολύ κοντά βελάζοντας απελπισμένα για λίγο νερό.
Η χαρά όλων ήταν πραγματικά απερίγραπτη , όταν μέσα στο καυτό λιοπύρι και την παρατεταμένη ανυδρία, έβλεπαν να τρέχει από την υδροφόρα άφθονο νερό μέσα στις δεξαμενές τους. Αναπάντεχη χαρά τους δώσαμε, επίσης, όταν τους είπαμε ότι θα μπορούσαν να γεμίσουν από το περίσσευμα της υδροφόρας τα μπιτόνια που είχαν μαζί τους και να πάρουν το νερό στα σπίτια τους...
Θυμάμαι την περίπτωση κάποιου παιδιού, το οποίο προσπαθώντας να πλησιάσει την φωτιά για να ζεσταθεί, παραπάτησε και πέφτοντας κάηκε σχεδόν όλη η αριστερή πλευρά του. Τα εγκαύματα του ήταν εκτεταμένα. Η επέμβαση που έπρεπε να γίνει και με τα μέσα που είχαμε στην διάθεσή μας ήταν πραγματικά επίπονη. Όλοι περιμέναμε ότι το παιδί δεν θα έμενε ακίνητο. Μας εξέπληξε, όμως, την υπομονή την οποία επέδειξε δεν τη συναντάς ούτε σε μεγάλο άνθρωπο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο δυνατά έσφιγγε τα χέρια μου, ενώ το κρατούσα στην αγκαλιά μου κατά την διάρκεια της επεμβάσεως...
Δες τα υπόλοιπα εδώ:
http://www.orthodoxmadagascar.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου