Είναι σίγουρο ότι οι κληρικοί γίνονται αποδέκτες διάφορων παράδοξων περιστατικών κατά τη διάρκεια της ιερατικής τους διακονίας εντός της Εκκλησίας. Κάποια από τα περιστατικά δυναμώνουν την πίστη τους, κάποια άλλα τούς προβληματίζουν, κάποια περιστατικά τούς στεναχωρούν και κάποια είναι χαριτωμένα και προκαλούν γέλιο και μια χαρούμενη διάθεση.
Θα προχωρήσω στη σύντομη εξιστόρηση δύο πρόσφατων περιστατικών που βίωσα στη σύντομη σχετικά (11 χρόνια περίπου μέσα στο ράσο) διακονία μου. Έγιναν πρόσφατα, με τη διαφορά μεταξύ τους ενός περίπου μήνα, και δείχνουν τελικά πολλά πράγματα για το τι πιστούς ποιμαίνουμε και έχουμε από κάτω στα καθίσματα και πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε τόσο εύκολα εμείς οι ποιμένες με το πλήθος του κόσμου που γεμίζει τους ναούς…
Το πρώτο περιστατικό: Το Ψυχοσάββατο, σε υπηρεσία στο κοιμητήριο, με φωνάζει ένας κύριος για τρισάγιο και ανταποκρινόμενος τον ακολουθούσα. Κατά την πορεία προς το μνήμα όπου θα τελούσαμε το Τρισάγιο μου λέει ο κύριος:
«Ξέρετε πάτερ, πρόκειται για την πεθερά μου, δεν είναι ανάγκη να τα πείτε και όλα… Όπου μπορείτε κόψτε και μερικά!». Ποιος «πεθερόπληκτος» σε αυτό τον κόσμο αρχικά δεν θα ξεκαρδιζόταν και στη συνέχεια δεν θα τον δικαίωνε για την ατάκα που ξεστόμισε ο εν λόγω κύριος; Φυσικά, από την πλευρά μου, έμεινα στην αρχή άφωνος και στη συνέχεια του λέω: «Τι λέτε, κύριε; Δεν γίνονται αυτά που θέλετε» και σταμάτησε το θέμα εκεί, γιατί ήδη είχαμε φτάσει στον τάφο και ήταν παρόντες και άλλοι συγγενείς.
Αν είχα περισσότερο χρόνο, θα του εξηγούσα ότι η προσευχή μας και η αγάπη μας για πρόσωπα που δεν συμπαθούμε ή που μας εχθρεύονταν έχει πιο μεγάλη αξία από εκατοντάδες προσευχές για ανθρώπους που τους αγαπούμε και μας αγαπούσαν. Ο Κύριος είναι σαφής στο συγκεκριμένο χωρίο της επί του Όρους ομιλίας Του, που παραθέτουμε σε νεοελληνική μετάφραση: «Ακούσατε ότι έχει λεχθεί• Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου. Αλλά εγώ σας λέγω ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, να ευεργετείτε όσους σας μισούν και να προσεύχεστε για όσους σας συμπεριφέρονται κακώς και σας διώκουν, για να γίνετε παιδιά του Επουράνιου Πατέρα σας, διότι ανατέλλει τον ήλιο Του για κακούς και για καλούς και βρέχει για ευσεβείς και ασεβείς. Εάν δε αγαπήσετε όσους σας αγαπούν, ποιον μισθό θα έχετε; Δεν κάνουν το αυτό και οι τελώνες; Και εάν δείξετε στοργή στους φίλους σας μόνο, τι εξαιρετικό κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες; Να γίνετε λοιπόν τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας ο Ουράνιος είναι τέλειος» (Ματθ. 5, 38-48).
Ίσως ο συγκεκριμένος κύριος, αν είχα βέβαια χρόνο και τη δυνατότητα να τον ρωτήσω διευκρινιστικά γιατί το είπε, να αναδιπλωνόταν και να ισχυριζόταν ότι ίσως να μην το εννοούσε και να το εξέφρασε ως αστείο… αλλά δεν είναι αστείο το θέμα της σωτηρίας μας καθόλου, αγαπητοί αναγνώστες μου, καλώς ή κακώς! Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, τι εκφράζουμε, ακόμη και τους ίδιους λογισμούς μας, που γνωρίζουμε μόνο εμείς, να φιλτράρουμε και να καταπολεμούμε.
Το δεύτερο περιστατικό: Στον ναό, μετά το τέλος της Κυριακάτικης Λειτουργίας, κατά τη διανομή του αντιδώρου, μας πλησιάζει μια κυρία που την ξέρουμε χρόνια και αντιμετωπίζει είναι γεγονός κάποια οικονομικά προβλήματα και μου λέει με παρακλητική φωνή:
«Πάτερ, σας παρακαλώ, θέλω να μου διαβάσετε το καινούργιο μου κινητό, γιατί το προηγούμενο που είχα δυστυχώς το έχασα και δεν θέλω να ξαναχάσω το νέο». Αιφνιδιασμένος και αμήχανος ψελλίζω: «Δεν το εννοείτε έτσι; Πλάκα κάνετε!». Συνέχισε, όμως, αυτή, μη συνειδητοποιώντας στην αγωνία τής ανέχειά της και το διάστημα που έμεινε χωρίς κινητό: «Όχι, πάτερ μου, το εννοώ, δεν θέλω να το ξαναχάσω»!
Φυσικά, της είπα, εμφανώς ενοχλημένος από την απάντηση: «Αυτό δεν γίνεται που ζητάτε…» και αποχωρήσαμε εντός του Ιερού Βήματος.
Ποιος χλιαρός άνθρωπος εντός και εκτός Εκκλησίας δεν θα γελούσε με το αίτημα; Διαπιστώνεις πόσο τραγική έχει γίνει η εξάρτησή μας από τα κινητά, τα τάμπλετ και τους υπολογιστές, που έχουν γίνει προέκταση του εαυτού μας και ότι πλέον πάμε να τους δώσουμε και «πνευματικό περιεχόμενο». Αν συνεχίζαμε την κουβέντα, πιθανόν να μας παρέθετε και επιχείρημα πως τότε εμείς διαβάζουμε ευχές για τα οχήματα, τα πλοία, τα σπίτια, τα χωράφια κ.τ.λ. Γιατί όχι και το κινητό; Αυτό και αν ήταν μπλέξιμο μετά! Μια απάντηση μόνο σε μία πρόταση: Η Εκκλησία διαβάζει τους ανθρώπους που κατέχουν την κτίση και δι’ αυτών και την ανάγκη αυτών, αγιάζεται η κτίση και όχι το αντίστροφο…
Πάντως, ένα έχει σημασία: Όσοι γελάσουμε από τα περιστατικά, άλλο τόσο πρέπει να κλάψουμε για τη σύγχρονη εκκοσμικευμένη «πνευματικότητά μας», που δεν ζητάει και αναζητεί να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό, αλλά απλώς να χρησιμοποιήσουμε κάτι από Εκείνον. Στην ουσία, Τον θεωρούμε απλώς έναν θαυματοποιό και Του ζητούμε ασυνείδητα να μπει ο Ίδιος στα καλούπια των δικών μας θέλω και γενικότερα της δικής μας λογικής… Δεν κάνουμε τον κόπο να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε τον Σταυρό Του και να Τον ακολουθήσουμε ψυχοσωματικά, με όλο μας το ΕΙΝΑΙ! Ας το τολμήσουμε έστω τώρα.
Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας,
Δύο μικρές ιστορίες για γέλια και για κλάματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου