* Μέχρι τον θάνατό της,
θα περιμένει τον αρραβωνιαστικό της να επιστρέψει...
Πριν 7-8 χρόνια Ελλαδίτης παντρεύεται με Ελληνίδα που η καταγωγή της ήταν από την Κύπρο (και οι δύο νέοι ζούσαν στην Β.Ελλάδα). Πηγαίνουν γαμήλιο ταξίδι στην Κύπρο.
Εκεί γνωρίζουν την θεία της κοπέλας, η οποία πέρα από την υπέροχη φιλοξενία, τους ανακοινώνει ότι αποφάσισε να μοιράσει την περιουσία της στα ανίψια της.
Η θεία δεν είχε παντρευτεί ποτέ.
Όταν έγινε η εισβολή ήταν αρραβωνιασμένη.
Μετά την τουρκική εισβολή, δυστυχώς ο αρραβωνιαστικός συμπεριλαμβανόταν στους αγνοουμένους (δηλαδή σε αυτούς που είχαν συλληφθεί από τους Τούρκους και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους).
Τα χρόνια περνούσαν και, στη νεαρή τότε Ελληνίδα της Κύπρου αναπόφευκτα ήρθε το δίλημμα, να συνεχίσει να τον περιμένει ή να βρει κάποιον άλλον για να παντρευτεί ;
Δεν μετάνοιωσε ποτέ, για την απόφαση που από την πρώτη στιγμή, είχε πάρει.
Συνέχισε να περιμένει τον αρραβωνιαστικό της. Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Μέχρι τον θάνατος της, θα περιμένει τον αρραβωνιαστικό της να επιστρέψει.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτό το νέο ζευγάρι, που ζει στη Β.Ελλάδα, αν και ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές το γάμο του -και επαγγελματικά, οικονομικά και πνευματικά- σήμερα έχει χωρίσει (δεν ξέρουμε αν αξίζει να αναφέρουμε ότι τώρα έχουν καταρρεύσει και τα επαγγελματικά και τα οικονομικά τους).
Για να καταλάβετε τι αξίες υπήρχαν κάποτε στην ελληνική κοινωνία (ακόμη και τον αρραβώνα σεβόταν και περίμεναν τον αγαπημένο τους) και τι σήμερα.
* Ένα πιάτο στο στρωμένο τραπέζι ... πάντα εκεί,
πάντα θα τον περιμένει...
Με την προσμονή της επιστροφής.
Αυτό δεν είναι παραμύθι, είναι αλήθεια, αν ρωτήσετε Κυπρίους θα σας το βεβαιώσουν.
ToAdeioPiato from Εκπ. Απ. Παύλος on Vimeo.
Αυτό δεν είναι παραμύθι, είναι αλήθεια, αν ρωτήσετε Κυπρίους θα σας το βεβαιώσουν.
ToAdeioPiato from Εκπ. Απ. Παύλος on Vimeo.
Αλλά όταν κάθε φορά που αποκαλύπτεται η μαρτυρική ελληνική μας ιστορία, κάποιοι ψάχνουν δικαιολογίες να την αμφισβητήσουν, που να καταλάβουν τι θα πει αξίες, ιδανικά και τι θα πει πατρίδα. Έχουν ποτιστεί με τόσο πολύ ανθελληνικό δηλητήριο που πλέον δεν τολμούν να δουν την αλήθεια.
* Κλείνουμε με μια ακόμη αληθινή ιστορία, για μια μάνα, την Ελένη Αδάμου Βλάχου, που μέχρι να φύγει από αυτή την πρόσκαιρη ζωή για την άλλη, την αιώνια, περίμενε τον αγνοούμενο γιό της. Μέχρι να πεθάνει, συνέχιζε να βγαίνει έξω με την φωτογραφία του. Ζωντανή μαρτυρία ιστορίας και μνήμης.
Κι ας ειρωνεύονται την ύπαρξη των αγνοουμένων κάποιοι ελληνόφωνοι ΡΑΓΙΑΔΕΣ. Είπαμε, πάντα αυτός ο τόπος θα γεννάει ήρωες και προδότες.
* 39 χρόνια, στην πρώτη γραμμή, στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας.
Έστεκε ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ.
Με την φωτογραφία του γιού της.
Που έσπευσες στο καζίνο των κατεχομένων ..
Που πήγες να αγοράσεις προϊόντα, λες και σου έλειψαν..
Που θέλεις να ξεπουλήσεις για ένα πινάκιο φακής την κατεχόμενη πατρική σου γη;
Που …, που …
ΥΓ. Δεν σε αποκάλεσα «αδερφέ» μου, ούτε «Έλληνα της Κύπρου», όπως ίσως είχα υποχρέωση να κάνω.
Οι Έλληνες έπεφταν πάντα στη μάχη. Δεν εγκατέλειπαν τον αγώνα.
Μέχρι τα 82 της χρόνια, αυτή η μάνα συνέχιζε να περιμένει, ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ.
Πες μου, Εσύ;;;
Η ηρωική μάνα -όλων- των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας του 1974, η Ελένη Αδάμου Βλάχου, από τον Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας, έφυγε χθες από τη ζωή στα 82 της χρόνια προδομένη από την καρδιά της.
 |
| ΕΛΑ ΝΙΚΟ ΜΟΥ, ΤΖΑΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΕΝΑΡΩΣΤΗ, ΤΖΑΙ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΟΥ ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ (κεντητό Ελένης Αδάμου-Βλάχου) |
Δεν άντεξε το μαρτύριο της αναμονής για τη διακρίβωση της τύχης του αγαπημένου της γιου Νίκου, αγνοούμενου έφεδρου από τη δεύτερη εισβολή τον Αύγουστο του 1974 στο Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας.
Η Ελένη Αδάμου Βλάχου δεν δέχθηκε ποτέ ότι δεν θα επιστρέψει ο γιος της.
Όταν άρχισε η διαδικασία της ανεύρεσης και της ταυτοποίησης των αγνοουμένων της τραγωδίας του 1974, άρχισαν τα προβλήματα υγείας για τη μάνα Ελένη.
Για 39 χρόνια έζησε τη ζωή της στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, στις εκκλησίες, της κηδείας κάθε αγνοούμενου, τα μνημόσυνα πάντα με τις φωτογραφίες όχι μόνο του γιου της αλλά και των υπόλοιπων 11 αγνοούμενων του Αγίου Αμβρόσιου Κερύνειας.
 | |
|
Η κοινή γνώμη παρέμεινε εκστατική για το θάρρος, την αποφασιστικότητα του αγώνα, την αγωνία της και την θαύμαζε για το απαράμιλλο θάρρος της να κρατά άσβεστη την ανάμνηση του αγνοούμενου γιου της των 11 συγχωριανών της αλλά και των 1.619 αγνοούμενων της κυπριακής τραγωδίας του 1974.
Και το πιο σημαντικό:
Αρνήθηκε για λόγους αρχής να επισκεφθεί τον Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003. Δεν μπορούσε να επιστρέψει στο χωριό της χωρίς να επανεγκατασταθεί μόνιμα στο σπίτι της και χωρίς τον αγαπημένο της γιο. Ο σύζυγός της Ανδρέας Βλάχος πέθανε πριν από τρία χρόνια και το μνημόσυνό του θα τελεσθεί την Κυριακή μαζί με το 9ήμερο της συζύγου του…
μη βγάζεις πια στους δρόμους
τη φωτογραφία μου.
Υπάρχω μάνα,
κτυπά η καρδιά μου σε μια γλάστρα στην Αμμόχωστο.
Υπάρχω μάνα,
κτυπά η καρδιά μου σε μια γλάστρα στην Αμμόχωστο.
Θυμάσαι μάνα,
είχες μια ρίζα που ‘φτιαχνε
είχες μια ρίζα που ‘φτιαχνε
άσπρα τριαντάφυλλα,
εκεί ‘μαι μάνα,
μα η καρδιά μου τα ‘χει βάψει τώρα κόκκινα
Έλληνας είμαι αγνοούμενος,
απ’ την Αμμόχωστο,
εκεί ‘μαι μάνα,
μα η καρδιά μου τα ‘χει βάψει τώρα κόκκινα
Έλληνας είμαι αγνοούμενος,
απ’ την Αμμόχωστο,
απ’ την Αμμόχωστο...»
Με το παραπάνω τραγούδι, έκλεισε την ομιλία της και η ανιψιά ενός Ελλαδίτη ανθυπολοχαγού, του Ανδρέα Κουρουφέξη, που 40 χρόνια περίμεναν να επιστρέψει οι γονείς του, και τελικά αυτός "επέστρεψε" στο χωριό, αφού ανακάλυψαν τον ομαδικό τάφο τους και με την μέθοδο του DNA εξακρίβωσαν τα οστά του. Διαβάστε την συγκινητική ομιλία της ανιψιάς του κατά την κηδεία των οστών του ανθυπολοχαγού, εδώ.
Με το παραπάνω τραγούδι, έκλεισε την ομιλία της και η ανιψιά ενός Ελλαδίτη ανθυπολοχαγού, του Ανδρέα Κουρουφέξη, που 40 χρόνια περίμεναν να επιστρέψει οι γονείς του, και τελικά αυτός "επέστρεψε" στο χωριό, αφού ανακάλυψαν τον ομαδικό τάφο τους και με την μέθοδο του DNA εξακρίβωσαν τα οστά του. Διαβάστε την συγκινητική ομιλία της ανιψιάς του κατά την κηδεία των οστών του ανθυπολοχαγού, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου