Ρώτησες έναν μπάρμπα: ~ Πες μας τι εύχεσαι για τη νέα χρονιά, πατέρα...

- Λάθος άνθρωπο ρωτάς, παλικάρι!
 

- Όχι, πιστεύω, πως ρωτάω τον σωστό.
- Και σαν τι σόι απαντήσεις θέλεις να σου δώκω;
«2000 και δέκα τόσες ευχές;»
ή
«Πρώτα απ΄όλα υγεία... Και όλα τ΄άλλα έρχονται», που λέει ο κοσμάκης;
Και ποιος σου΄πε πως η υγεία είναι πρώτα απ΄όλα, μου λες;
Γέρος είμαι, με βλέπεις.
Πέρα από τα συνηθισμένα
που όλοι εμείς οι πολύχρονοι έχουμε,
την υγειά μου, δόξα στον Πανάγαθο,
δεν την έχω χάσει τελείως ακόμα...
Δεν παραπονιέμαι.
Μετάνοια, όμως έχω;
Αύριο, μεθαύριο αναχωρούμε,
το καταλαβαίνεις αυτό;
Ή έχεις και συ τα μυαλά σου στο πως θα συνάξεις περισσότερα και να γκρεμίσεις τις αποθήκες σου για να μαζέψεις, να απολάψεις;
Δεν ξέρεις τι απόλαψαν τελικά, όσοι τα ΄καναν αυτά;
Τα παιδιά τους σκοτώνονται ποιοι θα πρωτοπάρουν τα υπάρχοντα, τα ντουβάρια και τις αποθήκες.
Και μετά τα παιδιά τους,
τα παιδιά των παιδιών τους...
Και οι ίδιοι;
Να σ΄το πω εγώ τι κέρδισαν.
Μια «καλή θέση» μακρυά από τον Χριστό...
Δεν θέλω ούτε τ΄όνομα του τόπου εκείνου να πω.
Ούτε απ΄όξω να περάσω, δε θέλω.

- Πρωτοχρονιά που άλλαξες, παππού;
- Εσύ που νομίζεις, βρε αγόρι;
Σε κανα ξενυχτάδικο;
Εκεί που τα βλέμματα πασχίζουν να ξεκαθαρίσουν μέσα στο απόλυτο κενό;
Τα΄ζησα αυτά μικρός και τα σιχάθηκα νωρίς.
Στην Εκκλησιά μου όμως ήταν και φέτο διαφορετικά
εψές το βράδυ!
(Έλαμψε, τώρα, το πρόσωπό σου, Μπάρμπα!)
Μωρά, το πιάνεις;
Νέα ζευγάρια, ευλογημένα...
Οικογένειες...
Παππούδες, σαν ελόγου μου, γιαγιάδες...
Οι «μωροί» του κόσμου...
Αυτούς θα διαλέξει ο Πάνσοφος.
Μ΄αυτούς θέλω να΄μαι!
Μέχρι να φύγω...
Και μακάρι να΄ταν σήμερα, πρώτη μέρα του χρόνου!
Που΄μαι κοινωνημένος...
Που΄μαι γιομάτος Χριστό...
Με καταλαβαίνεις;
Στο 'πα! Λάθος άνθρωπο διάλεξες να στα πει...

-Και γω στο ΄πα, μπάρμπα!
Τον σωστό ρώτησα...
Αν σε καταλαβαίνω, λέει...
Κι εγώ "μ΄αυτούς" θέλω να΄μαι...
Και με σένα!
(Λάμπεις, Μπάρμπα! Λάμπεις...)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ!
από έναν παππού "γιομάτο Χριστό"

ΥΓ."αμφ.":
Για το ασυνήθιστο του πράγματος που ο παππούς ήταν με τις πυτζάμες του στην "Εκκλησιά του", όχι μονάχα δεν μας νοιάζει να μάθουμε το γιατί, αλλά δε θα΄ταν από μόνο του η αφορμή να ζητήσουμε από τον συγκεκριμένο να μας μιλήσει; 

Τι λες; Χάνονται αυτά;

|μια από τις ιστορίες που συμπεριλήφθησαν στους "Ψιθύρους"...

(από τον "αμφοτεροδέξιο" & τους συν αυτώ....)