Την είδα στον εσπερινό του Αγίου Τρύφωνος. Λίγο πριν αρχίσει η ακολουθία, καθόταν στο τελευταίο στασίδι και φορούσε ένα πλεκτό σκουφάκι και μία ιατρική μάσκα.
Το σκουφάκι το θεώρησα στυλ και για την μάσκα ρώτησα ανάλαφρα, θεωρώντας πως πρόκειται για υπερβολική αντιμετώπιση των ιώσεων της εποχής.
"Έχω καρκίνο" μου απάντησε και ένας Θεός ξέρει πως δεν έπεσα ξερή!
Βλέπεις την γνωρίζω από τότε που είμαστε παιδιά. Ήταν η πιο όμορφη (και παραμένει) στην γειτονιά της γιαγιάς μου, όπου έπαιξα και ονειρεύτηκα, σε καιρούς φιλόξενους για την αθωότητα.
Όλη η οικογένειά της ήταν και όμορφη (αυτό που λέμε ομορφόσογο) και ωραία (αυτό που λέμε ωραίοι άνθρωποι):
Ο μπαμπάς της ήταν ένας άνδρας με ύφος μονίμως χαρούμενο και ηδυπαθές, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πει ένα αστείο ή ένα καλόκαρδο πείραγμα -ιδιαίτερα σε μας τα παιδιά-.
Η μαμά της ψηλή, μελαχρινή, νοικοκυρά, καλόκαρδη, σοβαρή. Ο ένας της αδελφός ένας κούκλος της Ευελπίδων, περνούσε με το σπαθάκι κρεμασμένο στο πλάι και λιώναμε και ο άλλος "διανοούμενος" με μικρά γυαλάκια.
Κοντολογίς -τηρουμένων των αναλογιών- προδιαγραφές ευτυχισμένης ελληνικής ταινίας.....
Η Ελένη παντρεύτηκε έναν ιπτάμενο της πολεμικής αεροπορίας και η μητρότητα απελευθέρωσε θαρρείς κάθε ικμάδα της και την βλέπαμε να περνά με τα δυο της αγόρια και δεν χορταίναμε να την θαυμάζουμε.
Ο εύελπις Άδωνις (ή ίσως Απόλλωνας) παντρεύτηκε και "μισήσαμε" την γυναίκα του και πολύ νωρίς έγινε διοικητής του σταρατοπέδου της πόλης μας.
Ο "διανοούμενος" παντρεύτηκε επίσης, έκανε παιδιά και έγινε διευθυντής μεγάλης Τράπεζας.
Και ενώ μόνο ο....σεναριογράφος έλειπε για την... ταινία, σκοτώνεται το μικρό αγόρι της ωραίας Ελένης σε ηλικία 16 ετών, μετά από λίγο καιρό πεθαίνει ο πατέρας της, πεθαίνει ξαφνικά ο εύελπις κοντά στα 40 και ο διευθυντής (θύμα πλεκτάνης) μπαίνει φυλακή για αρκετά χρόνια!
Όσοι "διασώθηκαν" απέμειναν σαστισμένοι και παγωμένοι να κοιτούν ο ένας τα δάκρυα του άλλου....
Και όμως, καθώς ήταν αυτό που λέμε " άνθρωποι της Εκκλησίας", στάθηκαν όρθιοι, ξεκίνησαν να ξαναζούν με τον πόνο κάτω από το μαξιλάρι τους και τις αναμνήσεις πικρό καφέ στα μοναχικά τους απογευματινά και η Ελένη έμαθε βυζαντινή και έψαλε στον Άγιο Τρύφωνα, όμορφη πάντα τώρα με το πεθαμένο της παιδί παράσημο αντοχής και μιας απόκοσμης προσμονής για την μελλοντική τους συνάντηση.
Το άλλο της αγόρι παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά και όλοι μαζί άρχισαν να ξαναπροσπαθούν ευτυχία (πιο ουσιαστική τώρα) καθώς είναι ορισμένο πως ο χριστιανός είναι πλασμένος για να ευτυχήσει!
Εν τω μεταξύ η μαμά της εκοιμήθη, περασμένα ενενήντα και ήταν ο μοναδικός "ήρεμος" θάνατος στην οικογένεια.....
Τώρα η Ελένη κάνει χημειοθεραπείες και μετά θα κάνει εγχείρηση καθώς της είπαν πως ο καρκίνος της είναι ιάσιμος.
"Έχε και μένα στην προσευχή σου" μου είπε και δάκρυσε.
Της το υποσχέθηκα αλλά οι αμαρτίες μου αδυνατίζουν την προσευχή μου και επειδή δεν θέλω να την αφήσω ακάλυπτη,
σας θερμοπαρακαλώ να την βάλετε στις ικεσίες σας.
Σας ευχαριστώ που θα το κάνετε και εύχομαι ο Άγιος Τρύφωνας, που σήμερα τιμούμε,να πρεσβεύει μετά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων για την είσοδό σας στον Παράδεισο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου