Εσύ τι έκανες χθες βράδυ;

~ Μήπως και ξεφύγουμε λίγο απ΄όσα (εξακολουθούν να) μας πονάνε...

                                                                                 "αμφ.".

Όντας φοιτητής εδώ και 8 μήνες στη Ρόδο , πάντα στον ελεύθερο χρόνο μου επισκέπτομαι τα ανοικτά γήπεδα του κολοσσού που βρίσκονται στη γειτονιά, μου για  μερικά σουτ. 

Εκεί λοιπόν σκέφτηκα: 

«Ανοικτά γήπεδα μπάσκετ»...

Ποιος φίλος του αθλήματος δεν έχει ξοδέψει πρωινά, απογεύματα ,βράδια σε ένα ανοικτό γήπεδο με τη μπασκετοπαρέα , η κλασσική παρέα που ποτέ δεν έλεγε όχι για ένα μονό , διπλό , νοκ άουτ, οτιδήποτε γύρω από τη στρογγυλή θεά. 

Ακόμα και για τους πιο μοναχικούς μόνο η συντροφιά της μπάλας αποτελούσε αρκετό κίνητρο για να σηκωθούν από το καναπέ τους. Οι ατελείωτες ώρες κάτω από τον ήλιο, και κάτω από το φεγγάρι μέχρι να ολοκληρωθεί ο στόχος  « 200 εύστοχα, 300 εύστοχα τη μέρα» όσο άντεχε ο καρπός. 

Στα πρώτα εκείνα βήματα που όλοι ψάχναμε το σωστό σουτ ή την απλή βελτίωση του. 

Διότι καλώς ή κακώς κανείς δεν έμαθε μπάσκετ μόνο στο κλειστό γήπεδο με το κλασσικό αλλά και αγαπητό παρκέ.

Στο γήπεδο που χθες το βράδυ ξέσκασα, έπιασα κουβέντα με το πατέρα ενός παιδιού ο οποίος μου έφερε στο μυαλό πόσοι αστέρες ξεκίνησαν από ένα απλό τσιμεντένιο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ. 

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης που κάτω από το καυτό ήλιο του καλοκαιριού στη Καστοριά επεδίωκε τη συνεχή βελτίωση του σου του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να δουλεύει συνεχώς στα ανοικτά γήπεδα στα Σεπόλια. 

Μερικά χρόνια πίσω σε ένα μεγάλο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ της Λιουμπλιάνα, ένα ξανθό παιδί μόνο του μετά το σχολείο προπονείται , τον Αύγουστο του 2017 το παιδί αυτό κατέκτησε το eurobasket, o Λούκα Ντόντσιτς είναι ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα ταλέντου που γεννήθηκε σε αυτά τα γήπεδα.

Πόσες φιλίες αρχίσανε από ένα “παιδί παίζεις;” και η γλώσσα λυνόταν. 

Ακόμα και στις ‘δύσκολες στιγμές’ των μαθητικών χρόνων το ανοικτό γήπεδο μπάσκετ αποτελούσε το μόνο μέσο για χαλάρωση , ξεγνοιασιά , οτιδήποτε απασχολούσε το νεανικό μυαλό. 

Ένας δύσκολος αγώνας με την ομάδα το επόμενο πρωί , ένας τελικός σχολικού πρωταθλήματος ,ένα δύσκολο διαγώνισμα , ένας έλεγχος προόδου που δε πήγε καλά ,το τελευταίο απόγευμα πριν το δύσκολο αγώνα των πανελλαδικών, πάντοτε το ανοικτό γήπεδο μπάσκετ ήταν εκεί.

Τσιμέντο ή ταρτάν, με διχτάκι ή χωρίς , με ήλιο ή βροχή πάντα και παντού θα υπάρχει ένα παιδί να ρίχνει τη μπάλα στη στεφάνη και ξανά από την αρχή. 

Βγές έξω πήγαινε στο κοντινότερο γήπεδο της γειτονιάς σου , είμαι σίγουρος ότι θα δεις αυτό το ένα παιδί.

Γραφει για το Northbasket

Βαλασης Σιμιτσης

πηγή

( μια ασυνήθιστη "υποκλοπή" από το χρονολόγιο της φίλης, Georgia Skmp).