Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

~ "Επικοινωνώ με ένα σύστημα του υπολογιστή που μου επιτρέπει να γράφω με τα μάτια μου. Δόξα τω Θεώ!"

(6 χρόνια μόνιμα στο κρεβάτι με την ασθένεια του Stephen Hawking....
"... Συμφωνώ σε όλα πλην ευθανασίας... 
Η ΓΑΡ ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ ΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ!")
Αποτέλεσμα εικόνας για "Επικοινωνώ με ένα σύστημα του υπολογιστή που μου επιτρέπει να γράφω με τα μάτια μου. Δόξα τω Θεώ!"

Ο κλινήρης μοναχός Σωφρόνιος από την αδελφότητα της Ι.Μ. Γουβερνέτου στα Χανιά στην Κρήτη, ο οποίος πάσχει από την τερματική Νόσο Κινητικού Νευρώνος, παραχώρησε πρόσφατα μια συγκλονιστική συνέντευξη στο Crete TV, με την βοήθεια βλεμματικού συστήματος πληκτρολόγησης. 
.
ΕΡ: Λένε ότι ο πόνος ολοκληρώνει την ύπαρξη. Εσείς το βιώνετε αυτό και πώς;
.
ΑΠ: Ο πόνος είναι ένα μεγάλο σχολείο και διδάσκει την αυτογνωσία η οποία οδηγεί στην αδελφογνωσία και εν τέλει στη θεογνωσία. 
Ο πόνος σε ταπεινώνει και με την ταπείνωση, η καρδιά μας μαλακώνει και ανοίγει στο Θεό και στον συνάνθρωπο μας. 
Επικοινωνώ με ανθρώπους σε όλο το κόσμο που υποφέρουν από σωματικές ή ψυχικές ασθένειες. 
Με την βοήθεια του Θεού, με την εμπειρία μου στο κρεβάτι του πόνου, τους καταλαβαίνω, έστω και λίγο για να τους πω ένα παρήγορο λόγο, ένα λόγο του Χριστού μας. 
Σήμερα, υπάρχει τόση μοναξιά στον κόσμο και ταραχή και φόβος. 
Εμείς οι Χριστιανοί που έχουμε το δώρο Θεού να γνωρίζουμε τον Χριστό πρέπει να μοιραζόμαστε με τον συνάνθρωπο μας την χαρά, την γαλήνη και την αγάπη που είναι ο Χριστός. 
Δεν είναι αυτός ο στόχος της ύπαρξής μας, να σωθούμε όλοι;
.
ΕΡ: Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να κάνει ευθανασία;
.
ΕΡ: Η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού προς όλους μας. 
Το καταλαβαίνω αυτό καλύτερα από ποτέ τώρα που είμαι στο κρεβάτι. 
Κανείς μας δεν ήρθε στη ζωή με τη θέλησή του. 
Οπότε πώς μπορείς να δώσεις ένα τέλος στη ζωή σου, αφού στην ουσία δεν σου ανήκει ; Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πρόβλημα της εποχής μας, καλλιεργεί στο σύγχρονο άνθρωπο ένα εγωκεντρικό τρόπο ζωής, αποκομμένο από το κοινωνικό σύνολο, από την οικογένεια, τη γειτονιά, την πατρίδα κ.λπ. με αποτέλεσμα να θεωρούμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι, αυτοκινούμενοι σε αυτό τον κόσμο. 
Νομίζω είναι λάθος θεώρηση της ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο της εποχής μας από την «αυτοθέωση» στην αυτοκτονία. 
Καταλαβαίνω ότι δε θέλει ο ασθενής να γίνει βάρος στους άλλους ή δε θέλει τους αγαπημένους του να τον βλέπουν να υποφέρει. 
Είναι πολύ ταπεινωτικό – το ξέρω πολύ καλά. Αλλά ο ταπεινός έχει την Βασιλεία του Θεού, όχι ο εγωιστής.
.
ΕΡ: Πιστεύετε ότι εάν δεν είχατε πίστη θα είχατε την ίδια στάση απέναντι στον πόνο;
.
ΑΠ: Χωρίς τον Χριστό θα ήμουν χάλια. Υπάρχει ένας άλλος πόνος που είναι οδυνηρότερος του πόνου για τον οποίο μιλούμε. 
Και αυτός είναι ο πόνος που νιώθει η ψυχή, όταν της λείπει η παρουσία του Θεού, που ζωογονεί τα πάντα και δίδει νόημα και σε αυτόν τον ανθρώπινο πόνο. 
Η απουσία του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου σήμερα, είναι ο οδυνηρότερος και πιο αβάσταχτος πόνος. 
.
ΕΡ: Στο κρεβάτι του πόνου έρχονται στιγμές που σας κάνει να αμφισβητήσετε το Θεό και την πίστη σας;
.
ΑΠ: Το αντίθετο, με ενώνει με το Θεό και νιώθω την Αγάπη και την παρουσία Του πιο έντονη. 
Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται και οι στιγμές της ανθρώπινης αδυναμία. 
Ο Χριστιανός χρειάζεται πίστη, ανδρεία, και τόλμη. Ο Θεός δεν σας εγκαταλείπει ποτέ.
.
ΕΡ: Πώς μπορεί να γίνει ο πόνος ευλογία; Τί μπορεί να σημαίνει "ζωή" όταν είσαι καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου;
.
ΑΠ: Ο πόνος και οι δυσκολίες μερικές φορές είναι ανυπόφοροι για τον άνθρωπο. 
Αυτές τις στιγμές νιώθω την παρουσία και την παρηγοριά του Θεού πιο έντονα. 
Νομίζω και σε αυτά τα δύο ερωτήματα η απάντηση μπορεί να δοθεί από Εκείνον που κι εγώ τη λαμβάνω στις δύσκολες στιγμές μου, όταν ενατενίζω τον παθόντα και εσταυρωμένο Χριστό. 
Αυτός πρώτος μετέτρεψε τον δικό Του πόνο σε ευλογία. 
Και η δική Του ζωή πάνω στο Σταυρό δοξάστηκε και παρέμεινε στην ιστορία ως ο Βασιλεύς της Δόξης. 
Είναι το πρότυπο και συγχρόνως η ανάπαυση κάθε πονεμένου.
.
ΕΡ: Ποιες είναι οι δυσκολίες της ασθενείας σας; 
.
ΑΠ: Έχω ALS/MND - η ασθένεια του Stephen Hawking. 
Δεν έχει θεραπεία. 
Είμαι παράλυτος, μόνο κουνώ τα βλέφαρα και τα χείλη μου. 
Δεν καταπίνω, σιτίζομαι από ένα γαστροσωλήνα. 
Δεν αναπνέω μόνος μου, παρά μόνο με την υποστήριξη ενός αναπνευστήρα. 
Μπορώ να σας πω λεπτομέρειες, αλλά αρκεί να πω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς την βοήθεια κάποιου να με φροντίζει. 
Ως λαϊκός ήμουν πολύ ανεξάρτητος σε ένα βαθμό πολύ εγωιστικό. 
Τώρα που δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό χωρίς κάποιον άλλον, καταλαβαίνω γιατί ο Χριστός μας δίδαξε να είμαστε ενωμένοι σε ένα σώμα. 
Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, να είμαστε σε μια κοινωνία με τους συνάνθρωπους μας.
.
ΕΡ: Πόσα χρόνια βρίσκεστε στο κρεβάτι και πως γίνεται η επικοινωνία; 
.
ΑΠ: Είμαι 6 χρόνια μόνιμα στο κρεβάτι. Επικοινωνώ με ένα σύστημα του υπολογιστή που μου επιτρέπει να γράφω με τα μάτια μου. Δόξα τω Θεώ! 
Βλέπετε, τί οικονομεί ο καλός Θεός!
.
ΕΡ: Τί θεωρείτε πως κερδίσατε ως το πιο θετικό από την ασθένεια σας; 

ΑΠ: Χωρίς αμφιβολία, το πιο θετικό είναι η ένωση μου με τον Θεό, που νοιώθω την αγάπη Του να γεμίζει την καρδιά μου.
.
ΕΡ: Η σχέση σας με τους αδερφούς σας στην Ι.Μ. Γουβερνέτου, πώς είναι τώρα με την ασθένεια σας;
.
ΑΠ: Είμαι πολύ ευλογημένος στην Ι.Μ. Γουβερνέτου. 
Είναι ένας άγιος τόπος κάτω από την σκέπη της Παναγίας. 
Με την έντονη παρουσία του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη και τόπος μαρτύρων – έχει πολύ χάρη. 
Μες στην Θεία Οικονομία έχω ένα πολύ ευλογημένο ηγούμενο, τον γέροντα Ειρηναίο, άνθρωπο του Θεού, γεμάτο αγάπη. 
Η αδελφότητα είναι πολύ αγαπημένη με πατέρες ταπεινούς, που κάνουν τον αγώνα τους. 
Με φροντίζουν με θυσιαστική αγάπη. 
Ένα παράδειγμα για την αγάπη που υπάρχει εδώ: 
Ταυτόχρονα ως δόκιμος παρουσιάστηκε η ασθένειά μου. 
Διαγνώστηκε ΑLS, μια ανίατη ασθένεια . Όταν έμαθα ποιά θα είναι η εξέλιξή της είπα στον γέροντά μου ότι δεν θέλω να γίνω βάρος στην αδελφότητα και δεν θα μονάσω. 
Όμως ο γέροντας και όλοι οι πατέρες είπαν ότι με θέλουν όπως είμαι. 
Αυτή είναι η αγάπη του Χριστού.
.
ΕΡ: Τι θα ήθελες να έλεγες στους τηλεθεατές που σε παρακολουθούν αυτήν την στιγμή, ασθενείς και μη;
.
ΑΠ: Η ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. 
Με τον Χριστό στο κέντρο της ζωής σας έχετε αγάπη, γαλήνη και η ζωή έχει άλλο νόημα. 
Όπως ο άγιος Πορφύριος έλεγε: 
«Ο Χριστός είναι το παν».

Theodosios ManuΦίλοι Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Σχετική ανάρτηση, που μας έστειλε ο φίλος Δημήτρης Σαμπαζιώτης:

Ενας Αμερικανός πανεπιστημιακός μοναχός στη Μονή Γουβερνέτου...

34 Ελληνικής καταγωγής απόγονος 3ης γενιάς Ηπειρωτών μεταναστών. Τα Ελληνικά του λίγα, η ψυχή Ελληνική και Μεγάλη. Στα 42 του ήρθε στην Ελλάδα με τους φίλους του για διακοπές. Καθηγητής ιστορίας, απόφοιτος του Κολούμπια, πρωταθλητής στο μπέιζμπολ στη Νέα Υόρκη, δεινός ορειβάτης είχε ανεβεί πολλές φορές στις Άλπεις.
O δρόμος τον έφερε στο Ακρωτήρι Χανίων. Στο Ακρωτήρι της Ιστορίας, της δόξας, των πυραύλων, της αεροπορίας, του Πολυτεχνείου, αλλά και της Ορθοδοξίας. Γιατί εκεί βρίσκονται τρία ορθόδοξα κάστρα πίστης και λατρείας, τρία Μοναστήρια. Στη Μονή Γουβερνέτου βρέθηκε ο νέος σε ηλικία Καθηγητής, προσκυνητής και αναζητητής μιας υπερκόσμιας και ουράνιας σφαίρας. Εκεί στο ιερό περιβάλλον της Μονής Γουβερνέτου του ήλθε η φώτιση, “η φλασιά” για αλλαγή πορείας. Να γίνει μοναχός στη Μονή Γουβερνέτου. Εκεί που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεό, εκεί που κάνεις την αυτοκριτική σου, εκεί που δοκιμάζεται η ψυχή σου. Εκεί συνάντησε τυχαία στον περίβολο τους μοναχούς και κουβέντιασε μαζί τους. Εκεί γνώρισε τον ηγούμενο. Πέρασε ο χρόνος και αποφάσισε να γίνει μοναχός, αν και αντιπρόεδρος στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος. Υπάρχουν στιγμές που σε οδηγούν στις αποφάσεις σου άλλες δυνάμεις, πολύ ανώτερες από σένα, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Εγκαταστάθηκε στη μονή και δοκιμαζόταν καθημερινά, προκειμένου να αποφασίσει το τι ήθελε. Κάποια στιγμή κάτι συνέβη στην υγεία του και έφυγε προκειμένου να αντιμετωπισθεί και επέστρεψε στην Αμερική όπου διαγνώστηκε μια πάθηση που θα τον ακινητοποιούσε. 
Γύρισε πίσω μετά από ένα τρίμηνο με το μπαστουνάκι υποβοηθούμενος, και είπε στον γέροντα «πρέπει να φύγω γιατί θα αρρωστήσω και ποιος θα με προσέχει» και ο γέροντας του είπε «εδώ είναι το σπίτι Του Θεού και το σπίτι σου, άμα θες να μείνεις».
Πέρασε ο καιρός και ακινητοποιήθηκε, αφότου έγινε μοναχός με τ’ όνομα Σωφρόνιος. 
Πριν από τρία τέσσερα χρόνια ίσα που έτρωγε με τη βοήθεια της μητέρας του στη Μονή. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Πριν από ένα μήνα το μόνο που κινούσε ήταν τα βλέφαρα και τα χείλια. Με τα μάτια γράφει τη σκέψη του στην οθόνη. Δεν γράφει παράπονα για την κατάσταση του, δεν ζητά βοήθεια, δεν γογγύζει. Στέλνει ευχαριστίες στον θεό γιατί βλέπει, γιατί ακούει, γιατί αντιλαμβάνεται το άρωμα των λουλουδιών, γιατί έχει ανθρώπους δίπλα του, γιατί μπορεί να ευχαριστεί. Εδώ διαφαίνεται η δύναμη και το μεγαλείο της ψυχής, ο ηρωισμός που υπερβαίνει τα ανθρώπινα.
Οι πυθαγόρειοι τάσσουν τους ήρωες πάνω από τους ανθρώπους και κάτω από τους Αγγέλους. Ο Καζαντζάκης λέει «είναι ηρωισμός να αντέχεις την μοναξιά». Η μοναχική ίσως και μοναδική μοναξιά του Μοναχού Σωφρονίου γίνεται φάρος, οδοδείκτης και παράδειγμα για όλους εμάς τους μικρούς της καθημερινότητας, που αγανακτούμε στο παραμικρό εμπόδιο ή ατύχημα. Με Ιώβεια υπομονή και Ηράκλεια ψυχική δύναμη ευχαριστεί για αυτά που έχει. Ο Μοναχός Σωφρόνιος από το κρεβάτι του πόνου εξακολουθεί να διδάσκει, στο πανανθρώπινο πανεπιστήμιο της ζωής άριστα Σωκρατικά και Χριστιανικά, βιωματικά, «ου λόγω αλλά έργω δείκνυμαι» έλεγε ο Σωκράτης. Αυτός ο αξιαγάπητος άνθρωπος νοσηλεύτηκε και χειρουργήθηκε στην Α’ Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου Χανίων πριν ένα μήνα με την πολύτιμη βοήθεια ενός εξαίρετου χειρουργού που ήρθε από την Αμερική προκειμένου να βγει από τον μόνιμο αναπνευστήρα.
Για πρώτη φορά έγινε αυτή η επέμβαση στη Ελλαδίτσα μας. Ευχαριστούσε καθημερινά και έδινε ευχές. Ευχαριστεί και δοξάζει τον Θεό ο πανεπιστημιακός, ο αθλητής, ο μοναχός, ο ανάπηρος, ο Ολυμπιονίκης της ζωής.
Τι να πούμε εμείς, πέρα ένα μεγάλο ευχαριστώ απέναντι σε αυτόν τον Άνθρωπο που μας δίνει κουράγιο και δύναμη. Είμαστε τυχεροί που γνωρίσαμε έναν τόσο ξεχωριστό άνθρωπο, που μας κάνει να ντρεπόμαστε όταν αγανακτούμε επειδή κουραστήκαμε, αρρωστήσαμε ή ατυχήσαμε.
Πατέρα Σωφρόνιε, πολύ σε ευχαριστούμε για όσα μας διδάσκεις με την υπομονή σου με την ταπεινότητά σου με την καρτερικότητά σου. Αθλητικά βγήκες πολλές φορές στις Αλπεις με τα πόδια. Σήμερα με τα φτερά της ψυχής βγήκες και βρίσκεσαι πολύ πιο ψηλά από μας στις αλπικές περιοχές της ζωής, πολύ κοντά στους αγγέλους.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ Σ. ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ Γεν. Χειρουργός

ΜΑΝΟΛΗΣ Κ. ΚΟΓΧΥΛΑΚΗΣ Δάσκαλος – Εκπαιδευτικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου