Τo θαύμα παίδες είναι ενεστός,
διαρκές και παρόν εν καιρώ παντί...
Μετά από μια συγκλονιστική Αγρυπνία στον Αη Γιώργη μας -τώρα είναι Σάββατο, και η Εκκλησιά μας εορτάζει την ανακομιδή των ιερών λειψάνων Του- είμαι γεμάτη μέσα μου, εικόνες, χρώματα, αρώματα και γεύσεις που είναι λες και ναι μεν, γήινα όλ΄ αυτά, γιατί τα χοϊκά μας μάτια δεν μπορούν να δουν τα Αόρατα, και τ' αυτιά μας δεν μπορούν να ακούσουν τα Ανήκουστα, κι όμως, οι εμπειρίες των Ακολουθιών είναι μπολιασμένες με κάτι από Ουρανό...
Προϊούσης της Αγρυπνίας, κατά τις δέκα το βράδυ, μπήκε στο Ναό ένας κύριος που συνόδευε τη μανούλα του, μια υπέργηρη γυναίκα κυρτωμένη απ τον χρόνο, υποβασταζομένη γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει χωρίς βοήθεια.
Ο κύριος την είχε πιασμένη από το χέρι, χέρι χέρι ήταν, με τόση τρυφερότητα, τόση αγάπη, σαν να συνόδευε τη γυναίκα της ζωής του.
Αμέσως μετά μπήκαν και δυο γυναίκες πανύψηλες σαν κυπαρίσσια, που ανάμεσά τους είχαν επίσης μια γυναίκα κυρτωμένη απ' το χρόνο, υπέργηρη, υποβασταζομένη... η μανούλα τους.
Και μόνο το γεγονός της τρυφερότητας του τέκνου προς τον εμπερίστατο, υπερήλικα γονιό, μου έφερε δάκρυα στα μάτια, τα οποία έγιναν λυγμοί όταν είδα με τι θέρμη οι γριές γυναίκες αφήσαν τα χέρια που τις υποβάσταζαν για να προσκυνήσουν τα Άγια Λείψανα που φυλάσσονται στον Ναό μας.
Για μια στιγμή είχα την παραίσθηση πως οι γριούλες δεν πατούσαν στη γη...και το μέσα μου αμφιβάλλει ότι επρόκειτο περί παραίσθησης.
Και τότε μου ήρθε ο λογισμός: η πίστη τις έφερε εδώ.
Η ίδια πίστη που οδήγησε την αιμορροούσα γυναίκα στο Ισραήλ την εποχή που έζησε ο Χριστός, να πάει να ανακατευτεί με το μπούγιο για να αγγίξει τον μανδύα Του και να θεραπευτεί, η ίδια πίστη που έκανε τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο να πάει στον Χριστό να Τον παρακαλέσει να του σώσει το κορίτσι του, η ίδια πίστη του αλλόθρησκου, εκατόνταρχου Λογγίνου που πήγε και παρακάλεσε τον Κύριο να του σώσει τον δούλο που αγαπούσε...
Αυτή η πίστη, όσο γερνάει, τόσο πιο δυνατή γίνεται.
Και δεν φοβάται τον θάνατο.
Ποιον θάνατο μωρέ;
Σάμπως υπάρχει θάνατος;
Ο μόνος θάνατος είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία -το άλλο που σταματάμε να ανασαίνουμε και μας παραχώνουν στη γης δεν είναι θάνατος, είναι Πέρασμα στην αιωνιότητα, στην Όντως Ζωή....
Καλά που είναι τρεις το πρωί και κοιμάστε μωρά.
Καμιά φορά, όταν ατενίζω θαύματα, δεν έχω σταματημό....
Καλή αυριανή κόσμεεεεεε!!!
Anastasia Kalliontzi A
διαρκές και παρόν εν καιρώ παντί...
Μετά από μια συγκλονιστική Αγρυπνία στον Αη Γιώργη μας -τώρα είναι Σάββατο, και η Εκκλησιά μας εορτάζει την ανακομιδή των ιερών λειψάνων Του- είμαι γεμάτη μέσα μου, εικόνες, χρώματα, αρώματα και γεύσεις που είναι λες και ναι μεν, γήινα όλ΄ αυτά, γιατί τα χοϊκά μας μάτια δεν μπορούν να δουν τα Αόρατα, και τ' αυτιά μας δεν μπορούν να ακούσουν τα Ανήκουστα, κι όμως, οι εμπειρίες των Ακολουθιών είναι μπολιασμένες με κάτι από Ουρανό...
Προϊούσης της Αγρυπνίας, κατά τις δέκα το βράδυ, μπήκε στο Ναό ένας κύριος που συνόδευε τη μανούλα του, μια υπέργηρη γυναίκα κυρτωμένη απ τον χρόνο, υποβασταζομένη γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει χωρίς βοήθεια.
Ο κύριος την είχε πιασμένη από το χέρι, χέρι χέρι ήταν, με τόση τρυφερότητα, τόση αγάπη, σαν να συνόδευε τη γυναίκα της ζωής του.
Αμέσως μετά μπήκαν και δυο γυναίκες πανύψηλες σαν κυπαρίσσια, που ανάμεσά τους είχαν επίσης μια γυναίκα κυρτωμένη απ' το χρόνο, υπέργηρη, υποβασταζομένη... η μανούλα τους.
Και μόνο το γεγονός της τρυφερότητας του τέκνου προς τον εμπερίστατο, υπερήλικα γονιό, μου έφερε δάκρυα στα μάτια, τα οποία έγιναν λυγμοί όταν είδα με τι θέρμη οι γριές γυναίκες αφήσαν τα χέρια που τις υποβάσταζαν για να προσκυνήσουν τα Άγια Λείψανα που φυλάσσονται στον Ναό μας.
Για μια στιγμή είχα την παραίσθηση πως οι γριούλες δεν πατούσαν στη γη...και το μέσα μου αμφιβάλλει ότι επρόκειτο περί παραίσθησης.
Και τότε μου ήρθε ο λογισμός: η πίστη τις έφερε εδώ.
Η ίδια πίστη που οδήγησε την αιμορροούσα γυναίκα στο Ισραήλ την εποχή που έζησε ο Χριστός, να πάει να ανακατευτεί με το μπούγιο για να αγγίξει τον μανδύα Του και να θεραπευτεί, η ίδια πίστη που έκανε τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο να πάει στον Χριστό να Τον παρακαλέσει να του σώσει το κορίτσι του, η ίδια πίστη του αλλόθρησκου, εκατόνταρχου Λογγίνου που πήγε και παρακάλεσε τον Κύριο να του σώσει τον δούλο που αγαπούσε...
Αυτή η πίστη, όσο γερνάει, τόσο πιο δυνατή γίνεται.
Και δεν φοβάται τον θάνατο.
Ποιον θάνατο μωρέ;
Σάμπως υπάρχει θάνατος;
Ο μόνος θάνατος είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία -το άλλο που σταματάμε να ανασαίνουμε και μας παραχώνουν στη γης δεν είναι θάνατος, είναι Πέρασμα στην αιωνιότητα, στην Όντως Ζωή....
Καλά που είναι τρεις το πρωί και κοιμάστε μωρά.
Καμιά φορά, όταν ατενίζω θαύματα, δεν έχω σταματημό....
Καλή αυριανή κόσμεεεεεε!!!
Anastasia Kalliontzi A
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου