Ἱδρυτής καί κτήτορας τῆς Μονῆς ἦταν ἕνας ξεχωριστός ἐπίσκοπος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος.
Γνωστός στό πανελλήνιο γιά τό ποιμαντικό του ἔργο, τήν θεολογική του συγκρότηση, τό συγγραφικό του ἔργο, προ πάντων ὅμως γιά τή σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη του, τούς διωγμούς καί τήν ἐξορία πού ὑπέστη. Βρέθηκε ἀκατηγόρητος, χωρίς νά δικαστεῖ μακριά ἀπό τήν μητρόπολή του. Στά χρόνια αὐτά τοῦ διωγμοῦ ἵδρυσε τή Μονή του, πού πολλοί τήν γνωρίζουν ὡς «Μονή Νικοδήμου».
Σέ πολλές περιπτώσεις συνεχῶν ἀδιεξόδων στό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, πού ταλαιπώρησε καί τόν ἴδιο καί ἄλλους 11 ἀδελφούς του, ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς δεχόταν ἀπό ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του, πού ἔβλεπαν νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τίς πράξεις ἀδικίας καί σκληρότητας τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας πρός τό πρόσωπό του καί πρός τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν του, τήν παρακάτω εἰσήγηση: Ἀποτραβήξου ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἀθλιότητα σέ ἕνα μοναστηράκι νά ζήσεις μέ ἡρεμία τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σου. Ἡ ἀπάντηση σέ αὐτή τήν πρόταση ἦταν πάντα καί σθεναρά ἀρνητική. Ἐξηγοῦσε λοιπόν: Εἶμαι ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Τό χρέος μου εἶναι κοντά στό λαό μου. Μπορεῖ νά ἀπομακρύνθηκα μέ τή βία ἀπό τά παιδιά μου, ἀλλά δέν παύω ποτέ νά εἶμαι ὁ πατέρας τους. Ἡ θέση μου εἶναι πάντα κοντά τους, στό βαθμό πού οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες μοῦ τό ἐπιτρέπουν. Ἡ στάση αὐτή ἦταν ἡ ἐνδεδειγμένη ἐπισκοπική στάση στοργῆς πρός τό ποίμνιο πού ὁ Κύριος τοῦ ἐμπιστεύθηκε, ἐγρήγορσης ἐπί τῶν ἐπάλξεων καί μεγάλων ἀγώνων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν ἔδειχνε μέ κανένα τρόπο ὅμως ὄτι ἦταν στάση ἀπαξίωσης πρός τή μοναχική ζωή. Ἀπό τά νεανικά του χρόνια ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος εἶχε ἐντρυφήσει στή ζωή τῆς ἀφιέρωσης. Ὁ ἴδιος εἶχε ζήσει στή νεαρή του ἡλικία στό πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς, τῆς πτωχείας καί τῆς ἄσκησης. Εἶχε δρέψει τούς γλυκούς καρπούς τῆς ἀφιερωμένης ζωῆς. Μάλιστα, πολύ πρώιμα, ἤδη ἀπό τά χρόνια πού βρισκόταν στήν ἀδελφότητα θεολόγων ΖΩΗ, εἶχε κάνει τήν προσπάθεια νά ἐμπνεύσει τή ζωή τῆς ἀφιέρωσης, ἤ καί τή ζωή τῆς ἱερατικῆς διακονίας, σέ πολλούς νέους ἀνθρώπους. Πολλοί ἀπό αὐτούς, πράγματι, ἀκολούθησαν τήν ἀφιερωμένη ζωή, ἀνέλαβαν τά βαριά ἱερατικά καθήκοντα καί βρέθηκαν νά διαποιμαίνουν, μέ φόβο Θεοῦ καί συναίσθηση τοῦ μεγέθους τοῦ λειτουργήματός τους, τά ποίμνιά τους σέ διάφορα σημεῖα τῆς πατρίδας μας. Εἶχε ἀπό τά νεώτερα χρόνια τῆς ζωῆς του μέχρι τά γεράματά του τήν ἄποψη ὅτι ἔχει χρέος ἡ προηγούμενη γενιά νά κοπιάσει καί νά δώσει τίς νέες ἀφιερωμένες στόν Κύριο ὑπάρξεις, τούς νέους ποιμένες καί ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας. Χρέος εὐθύνης γιά τήν ἀναβάθμιση στό μοναχικό καί ἱερατικό χῶρο.
Καί στά χρόνια τῆς ἐνεργοῦ διακονίας του στήν μητρόπολή του, τά μοναστήρια τῆς ἐπαρχίας του ἦταν οἱ χῶροι πού ἔβρισκε τόν ἑαυτό του, ἀνέπνεε τό ὀξυγόνο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀλληλοστηρίζονταν μέ τούς ἀγωνιζομένους ἀφιερωμένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί ἀδελφές του. Καί ὁ ἴδιος δέν ἔπαψε νά παρακινεῖ στή μοναχική ζωή καί νά ἐπιστρατεύει νέους στήν ἱερατική διακονία.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΩΝ - ΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΚΛΗΣΕΩΝ ΕΝ ΔΙΩΓΜῼ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙᾼ
Τό ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι καί στά χρόνια τῆς περιπέτειας, τοῦ διωγμοῦ καί τῆς ἐξορίας του, ὁ ζῆλος αὐτός γιά τήν καλλιέργεια τῶν μοναχικῶν καί ἱερατικῶν κλήσεων δέν τόν ἐγκατέλειψε. Ὅσο ἔβλεπε τό σκληρό πρόσωπο ἐπισκόπων πού πῆραν στά χέρια τους τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο διαπίστωνε τήν ἐκτροπή τους ἀπό τόν εὐαγγελικό καί πατερικό λόγο, ὅσο παρατηροῦσε τά ἀδιέξοδα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τήν αὐθαιρεσία, τίς ἰδιοτέλειες καί τίς σκοπιμότητες τῶν ἐπί μέρους προσώπων τῆς Ἐκκλησίας τόσο αὔξανε ἡ ἀνησυχία του γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας. Αἰσθανόταν πιό μεγάλο τό χρέος γιά τήν ἐπάνδρωση τῆς Ἐκκλησίας μέ νέο αἷμα, μέ ψυχές ἁγνές καί ἀφιερωμένες, μέ ἀνθρώπους τῆς ἄσκησης καί τῆς προσευχῆς, μέ πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού μετέχουν στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἁγιάζονται ἀπό αὐτά. Ἡ πορεία γιά ἕνα νέο κλίμα στήν Ἐκκλησία εἶναι κοπιαστική καί ἐπίπονη. Τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τό εὐαγγελικό καί πατερικό ἦθος, κτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι καθημερινά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοπιαστική ἐργασία τῶν ποιμένων.
Θά περίμενε κανείς τήν περίοδο αὐτή, μετά τήν βίαιη ἔκπτωσή του ἀπό τόν θρόνο, ὅτι οἱ εὐκαιρίες γιά μοναχικές καί ἱερατικές κλήσεις θά λιγόστευαν γιά τό μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικόδημο. Τό ἀντίθετο ὅμως συνέβη. Ὅλοι οἱ νέοι ἄνθρωποι πού τόν ἐπισκέπτονταν στό φτωχικό σπιτάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς γιά νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά ἐπικοινωνήσουν μαζί του, ἔβλεπαν ἕναν ταπεινό καί προσηνῆ ἐπίσκοπο, πού ζοῦσε μέσα στήν ἡσυχία τῆς ἐξορίας του τήν πτωχεία καί τή λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Παράλληλα, ἔβλεπαν τό βαθύ γνώστη τῆς πατερικῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τόν ἐπίσκοπο πού παρακολουθοῦσε τόν παλμό τῶν γεγονότων τῆς ἐπικαιρότητας καί μποροῦσε νά τοποθετηθεῖ μέ ἄνεση ἀπέναντι σ᾿αὐτά. Ἔβλεπαν τόν ἐπίσκοπο νά παίρνει τό πετραχήλι του γιά νά ἀκούσει τόν στεναγμό τῶν πεσμένων στίς ἁμαρτίες ἀνθρώπων καί νά τούς χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν προοπτική μιᾶς ἀνακαινισμένης ἐν Χριστῷ ζωῆς. Στό πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ ταλαιπωρημένου ἀπό τήν προσωπική του περιπέτεια ἐπισκόπου ἔβλεπαν τί μπορεῖ νά πετύχει μιά ἀφιερωμένη ψυχή, διαπίστωναν τό δυναμισμό τῆς χαρισματικῆς ἱερωσύνης καί τό μήνυμα παρηγοριᾶς πού ἔχει νά προσφέρει αὐτή στό σύγχρονο ἄνθρωπο. Τό ὅραμα καί ἡ κλήση, λοιπόν, τῆς ἀφιέρωσης καί τῆς ἱερωσύνης ἄνοιγε μπροστά τους.
Πόσοι καί πόσοι δέν χειραγωγήθηκαν ἀπό τόν πονεμένο αὐτό ἐπίσκοπο στήν πορεία πρός τή μονή τῆς μετανοίας τους ἤ πρός τίς ἱερές βαθμίδες τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου; Αὐτό ὅμως πού στεκόταν πάντα ἀγκάθι μέσα του ἦταν ὅτι, ἐνῶ μετεῖχε ἐκεῖνος μόνο στήν πνευματική αὐτή χειραγώγηση πρός τόν μοναχισμό καί τήν ἱερωσύνη τῶν νέων, ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα τῆς κουρᾶς ἤ τῆς χειροτονίας, τό γεγονός αὐτό συνέβαινε κάπου μακριά ἀπό αὐτόν, δέν μποροῦσε νά μετέχει σ’ αὐτό. Λέει στό ἡμερολόγιό του: «12-02-1977. Πικραμένη ἡ ψυχή μου. Ἕνας πατέρας πού δέν ἔχει τό δικαίωμα νά χειραγωγήση στό ἱερό θυσιαστήριο τά παιδιά του. Εἶναι κι᾿ αὐτό ἕνα κομμάτι τοῦ σταυροῦ». Καί στή συνέχεια, ἡ νέα μοναχική ἤ ἱερατική πορεία τοῦ νέου βρισκόταν μακριά ἀπό τόν ἀγαπημένο του ἐπίσκοπο. Προσέφερε, δηλαδή, μέ ὅλη του τήν καρδιά ὁ ἐπίσκοπος τήν κοπιώδη ἐργασία χωρίς νά μπορεῖ νά ἀπολαύσει τόν γλυκό καρπό.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ
Κάποια στιγμή μετά τό 1980 κάποιοι νεώτεροι ἀδελφοί πού ἐπιθυμοῦσαν τή μοναχική ζωή, πνευματικά παιδιά τοῦ ἐπισκόπου Νικοδήμου, τοῦ ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία τους νά ζήσουν τήν ἀφιέρωσή τους μέ πνευματικό ὁδηγό τους τόν ἴδιο. Μέ χαρά καί συγκίνηση τότε παραδόθηκε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δραστηριοποιήθηκε στή δημιουργία μιᾶς μοναστικῆς ἀδελφότητας.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΔΡΩΣΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
Στήν ἀρχή οἱ προσπάθειες τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου ἐπικεντρώθηκαν στήν ἐπάνδρωση ἤδη ὑπάρχουσας Μονῆς σέ κάποια ἄλλη μητρόπολη. Τοῦ προτάθηκαν μάλιστα ἀπό γνωστό του μητροπολίτη δύο ἐναλλακτικές λύσεις, στίς ὁποῖες συγκατατέθηκε. Ὅμως, τελικά καμία ἀπό τίς δυό περιπτώσεις δέν εὐοδώθηκε ἀπό τόν ἐπιχώριο μητροπολίτη, μέ ἀποτέλεσμα νά στραφεῖ πλέον στήν προσπάθεια γιά δημιουργία νέας μονῆς στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ, ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ἕνα σημαντικό στοιχεῖο τῆς ἐσωτερικῆς διάθεσης τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικοδήμου: Ἀπό τή στιγμή πού ἀποδέχθηκε νά εἶναι ὁ πνευματικός καθοδηγός, ὁ γέροντας, ὁ ἡγούμενος κάποιων ψυχῶν, ἔσκυψε καί ἐντρύφησε στήν ἐμπειρία τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ βαθύς θεολόγος ἐπίσκοπος, πού σ᾿ὅλη τήν ἀφιερωμένη πορεία του -καί περισσότερο τή δεκαετία μετά τήν ἐξορία του- ἐντρυφοῦσε στούς Καππαδόκες Πατέρες, τόν Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τό Δαμασκηνό, τό Μάξιμο ὁμολογητή καί τόσους ἄλλους Πατέρες, τώρα ἐρχόταν κοντά στήν ἐμπειρία καί τή σοφία τῶν ἁπλῶν ἀσκητῶν Πατέρων. Μελέτησε συστηματικά τόν «Εὐεργετινό» καί ρουφοῦσε μέ εὐχαρίστηση τό μέλι τῆς διδασκαλίας τους. Θαύμαζε τούς ἀγῶνες τους, τή διακριτικότητά τους, τή σοφία τους, τήν τόσο βαθιά ἐμπειρία τους, τήν τόσο συστηματική παιδαγωγία τους, πού βοηθοῦσε τίς ψυχές τῶν ἄλλων μοναχῶν νά βροῦν τό μονοπάτι γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Μέ ὅλον αὐτόν τόν πνευματικό ὁπλισμό πορεύθηκε ταπεινά τριάντα ὁλόκληρα χρόνια (1983-2013), μέχρι τή μέρα τῆς τελευτῆς του, στήν πνευματική αὐτή παλαίστρα πού δημιούργησε. Ἡ καθημερινότητά του μέσα στήν πτωχεία, τήν ἁπλότητα καί τήν ἡρεμία. Παρ᾿ὅλη τή δυναμικότητα τοῦ χαρακτῆρα του, μποροῦσε νά τιθασεύει τό θυμικό τῆς ψυχῆς του καί νά κατευνάζει ἔτσι τίς ἐρχόμενες ταραχές πού ἐνσκήπτουν σέ κάθε ὁμάδα ἀνθρώπων. Κύριο χαρακτηριστικό τῆς μοναστικῆς ζωῆς του ἦταν ὅτι ὅλος ὁ διωγμός ἀπό τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πού συνεχίστηκε καί περαιτέρω, καί ὅλες οἱ περιπέτειες πού ἀκολουθοῦσαν ἡ μία τήν ἄλλη, δέν μποροῦσαν νά διαταράξουν στό παραμικρό τήν ἠρεμία τῆς καθημερινότητάς του. Ποτέ δέν κρατοῦσε ἀπωθημένα μέσα του, ποτέ δέ συσσώρευε ἐμπάθειες ἀκόμα καί πρός τούς διῶκτες του, ποτέ δέν ξέσπαγε τυφλά ἀπό καταστάσεις πού δέν εἶχε μπορέσει νά ἐλέγξει μέσα του.
Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου