Όσοι σπουδάζουν επικοινωνιολογία ή δημόσιες σχέσεις, δεν μπορούν παρά να χαρακτηρίσουν τουλάχιστον ως λάθη τα όσα κάνει η Εκκλησία μας τις ημέρες της εβδομάδας από το Πάσχα μέχρι την Κυριακή του Θωμά. Αντί να μετέλθει ό,τι μπορεί για να προβάλλει ως αδιαμφισβήτητο το γεγονός της Αναστάσεως, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Όλη την εβδομάδα διαβάζονται ευαγγελικές περικοπές που περιγράφουν εμφανίσεις του Αναστάντος Κυρίου, κυρίως όμως καταγράφουν τις αντιδράσεις των πολλών στο μοναδικό γεγονός. Και παρουσιάζονται ιδίως εκείνοι που πολεμούν την Ανάσταση του Χριστού, προβάλλοντας η ίδια η Εκκλησία την αμφισβήτηση και την υπομόνευση.
Το κορυφαίο που κάνει η Εκκλησία μας είναι ανήμερα του Πάσχα, στον εσπερινό της Αγάπης, να διαβάσει τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αλλά στη μισή της έκταση. Δηλαδή, μέχρι του σημείου όπου ο Θωμάς αρνείται να πιστέψει τη μαρτυρία των λοιπών Αποστόλων ότι είδαν τον Αναστημένο Κύριο. Την ημέρα της μεγαλύτερης εορτής της η Εκκλησία την κλείνει με τη φράση «οὐ μὴ πιστεύσω»! Και στην κατεξοχήν προβολή του γεγονότος της Αναστάσεως προσκυρώνει την αμφιβολία και την άρνηση, καθώς ο λόγος αυτός του Θωμά αντηχεί στ’ αυτιά μας για μια ολόκληρη εβδομάδα. Μόλις δε σήμερα αναγιγνώσκει την περικοπή στο σύνολό της, ώστε ν’ ακουστεί η σωτήριος ομολογία, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»!
Λογικό και ανθρώπινο θα ήταν η Εκκλησία να θέλει να καταπνίξει την κάθε αμφισβήτηση, να αποσιωπήσει την όποια αντίδραση, να παρουσιάσει μια ιδιανική εικόνα θριάμβου και επιτυχίας. Πότε, όμως, η Εκκλησία μας πορεύτηκε με όρους ανθρώπινης λογικής; Δεν είναι πολιτικό κόμμα ή φιλοσοφικό σύστημα που να διεκδικεί την με κάθε τρόπο επικράτησή του και γι’ αυτό να εμπλέκεται σε κάθε είδους τακτικισμούς και ωραιοποιήσεις των υποστηριζόμενων απόψεων. Η μέθοδός της είναι να προκαλέσει την ανθρώπινη λογική για να την υπερβαίνει και με τον τρόπο αυτό ν’ αναδεικνύει αψιμυθίαστη την αλήθειά της.
Το κορυφαίο που κάνει η Εκκλησία μας είναι ανήμερα του Πάσχα, στον εσπερινό της Αγάπης, να διαβάσει τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αλλά στη μισή της έκταση. Δηλαδή, μέχρι του σημείου όπου ο Θωμάς αρνείται να πιστέψει τη μαρτυρία των λοιπών Αποστόλων ότι είδαν τον Αναστημένο Κύριο. Την ημέρα της μεγαλύτερης εορτής της η Εκκλησία την κλείνει με τη φράση «οὐ μὴ πιστεύσω»! Και στην κατεξοχήν προβολή του γεγονότος της Αναστάσεως προσκυρώνει την αμφιβολία και την άρνηση, καθώς ο λόγος αυτός του Θωμά αντηχεί στ’ αυτιά μας για μια ολόκληρη εβδομάδα. Μόλις δε σήμερα αναγιγνώσκει την περικοπή στο σύνολό της, ώστε ν’ ακουστεί η σωτήριος ομολογία, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»!
Λογικό και ανθρώπινο θα ήταν η Εκκλησία να θέλει να καταπνίξει την κάθε αμφισβήτηση, να αποσιωπήσει την όποια αντίδραση, να παρουσιάσει μια ιδιανική εικόνα θριάμβου και επιτυχίας. Πότε, όμως, η Εκκλησία μας πορεύτηκε με όρους ανθρώπινης λογικής; Δεν είναι πολιτικό κόμμα ή φιλοσοφικό σύστημα που να διεκδικεί την με κάθε τρόπο επικράτησή του και γι’ αυτό να εμπλέκεται σε κάθε είδους τακτικισμούς και ωραιοποιήσεις των υποστηριζόμενων απόψεων. Η μέθοδός της είναι να προκαλέσει την ανθρώπινη λογική για να την υπερβαίνει και με τον τρόπο αυτό ν’ αναδεικνύει αψιμυθίαστη την αλήθειά της.
Μητροπολίτης Λαρίσης Ιερώνυμος (Νικολόπουλος)
«Φωνή Κυρίου», αρ.φ. 3284
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου