Ήταν από τις φορές που μπλοκάρεις και ψάχνεις τρόπο να κρύψεις το κλάμα στην φωνή -όταν βρίσκεσαι σε μια θέση ... ευθύνης δεν μπορείς να κλαις, μιλώντας με τον πολίτη (!)-.
Στο τηλέφωνο ήταν μια φωνή (γιατί φωνές και όχι άνθρωποι είναι στα τηλέφωνα των δημοσίων οργανισμών....) που μου έλεγε ότι ο φοιτητής μας που έκανε μια σοβαρή παράλειψη στην διαδικασία εγγραφής του, με αποτέλεσμα να πρέπει να αποφασίσουμε αν θα γίνει δεκτός, δεν έκανε το λάθος από ολιγωρία αλλά επειδή έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη οικογενειακή κατάσταση.
Η "φωνή" τσάκισε στο σημείο αυτό και ξαφνικά από φωνή σε τηλέφωνο δημόσιο μετατράπηκε σε μια γυναίκα που, πιέζοντας λυγμούς, έλεγε πως η μητέρα του φοιτητή βρίσκεται στο τελικό στάδιο του καρκίνου....
Κάπως έτσι η "φωνή" απέκτησε ταυτότητα:
Ήταν η θεία του παιδιού που παρακαλούσε γιαυτό με απελπισία, ευγένεια και πόνο.
Εξυπακούεται πως για μένα έπαψε να υπάρχει το "παράπτωμα" και μόνο για τυπικούς λόγους θα γίνει "έλεγχος" και φυσικά θα συνεχισθεί ομαλά για το παιδί η διαδικασία.
Την διαβεβαίωσα και της ζήτησα να το πει και στην οικογένεια που αγωνιούσε ΚΑΙ γιαυτό, την ίδια ώρα που η μάνα σε ηλικία 45 ετών παλεύει σε ένα νοσοκομείο, ο σύζυγός της (που όταν έμαθε για τον καρκίνο έπαθε έμφραγμα) τρέχει και δεν φτάνει καθώς εκτός από τον φοιτητή μας στο σπίτι υπάρχουν και δύο μικρότερα παιδιά....
Η κουβέντα μας πέρασε σε άλλα levels καθώς η γυναίκα είναι συνειδητοποιημένη χριστιανή, όπως ευτυχώς και η οικογένεια του παιδιού.
Η απόλυτη ευγένειά της ήταν εντυπωσιακή καθώς δεν σταμάτησε να κλαίει και να με ευχαριστεί με λόγια που δεν μου αξίζουν αφού δεν έκανα κάτι περισσότερο από αυτό που υπαγορεύει η ιδιότητα πρωτίστως του χριστιανού και δευτερευόντως του ανθρώπου που υπηρετεί τον συνάνθρωπο, από δημόσιο πόστο.
Η εξέλιξη της συζήτησης σε μονοπάτια με... παρουσία Θεού υπήρξε βάλσαμο σε ένα μεσημέρι αφιλόξενο για Θεό και πνευματικές κουβέντες.
Τότε ήταν που άρχισα να καταπίνω λυγμούς και να σκέφτομαι πόσο απάνθρωποι ίσως να γινόμασταν αν αυτή η γυναίκα δεν μας έλεγε το "μυστικό" της οικογένειας.
Από την μία ντράπηκα και από την άλλη δόξασα τον Κύριο που δεν το επέτρεψε.
Τώρα θέλω να σας παρακαλέσω για την μάνα.
Την όμορφη και ερωτευμένη γυναίκα (έτσι μου είπε η συνομιλήτριά μου) που εδώ και πέντε χρόνια αγωνίζεται να ζήσει.....
Σας παρακαλώ και για τον άντρα της που η καρδιά του ράγισε όταν έμαθε την αρρώστια της.
Σας παρακαλώ επίσης για το αγόρι που -παρά την τραγική κατάσταση- μπόρεσε να περάσει τις εξετάσεις.
Τέλος, παρακαλώ και για τα άλλα δύο παιδάκια της.
Σας παρακαλώ, αδέλφια μου, να προσευχηθούμε για την Χρύσα και την οικογένειά της.
Από καρδιάς σας ικετεύω και είθε ο καλός Θεός να σας ανταποδώσει με ευλογίες κάθε λέξη προσευχής που θα κάνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου