"Ακόμα δεν σας έμαθαν πως όλα είναι παραμύθι;"

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ:

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

(Να θυμάσαι το παιδί, που μέσα σου κοιμάται...)

Βρισκόμαστε οικογενειακώς στην παιδική χριστουγεννιάτικη γιορτή του γιου μου.

Τα παιδάκια χαρούμενα, αγνά με μια αθωότητα και μια λάμψη με γεύση από παράδεισο.

Η παράσταση πλησιάζει προς το τέλος.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία έρχονται ταπεινά στη σκηνή και το αστέρι δείχνει τον τόπο του θαύματος.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος.

Έρχεται να φορέσει τη σάρκα μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να μετέχουμε στη θεότητα Του.
Ακριβώς δίπλα μου κάποιος σχολιάζει δηκτικά:

"Ακόμα δεν σας έμαθαν πως όλα είναι παραμύθι;"

Κρατιέμαι,δεν απαντώ αν και οι λέξεις στριμώχνονται μεμιάς στην άκρη της γλώσσας μου.

Σιωπώ και μέσα μου χαμογελώ.
Μ'ένα χαμόγελο γλυκόπικρο.

Σκέφτομαι κι αναλογίζομαι διάφορα.

Πως εξορίσαμε το θαύμα απ'τη ζωή μας.

Πως η γέννηση του Χριστού δεν μας αγγίζει προσωπικά,πως δεν έχουμε εμπειρία,δεν βιώνουμε μέσα στην καρδιά μας τη μεγάλη οικονομία και φιλανθρωπία του Θεού μας.

Ποιος να πιστέψει σήμερα στα υπέρλογα; 

Πώς να ψηλαφίσουμε τα ουράνια αλυσοδεμένοι με τα γήινα;

Ένας Θεός γεννάται σ'ένα στάβλο. 
Σήμερα την εποχή της τεχνολογίας,της ειδωλοποίησης της λογικής,της πνευματικής ατροφίας και υπαρξιακής αστοχίας, η ενανθρώπιση του Χριστού μοιάζει πράγματι με παραμύθι σαν όλα τα άλλα που λέμε τα βράδυα στα παιδιά.

Όμως η ζωή μας και η θολή ματιά μας είναι που μας διαψεύδει.

Η απουσία της χαράς με τόσα φώτα ανοικτά.

Οι στολισμένοι οι δρόμοι και ερημωμένες οι ψυχές μας.

Τα πλούσια τραπέζια μας και οι άδειες κι ορφανές αγκαλιές μας.

Για εμάς τους σημερινούς ανθρώπους, τους αδιάφορους πνευματικά, τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα.

Τόσο μεγάλο όσο κίβδηλη είναι η ζωή μας.

Χωρίς νόημα,χωρίς στόχο,χωρίς Χριστό.

Παρόλ΄αυτα υπάρχουν ανάμεσα μας και κάποιοι ελάχιστοι κι αλαφροΐσκιωτοι που παραμένουν αθέατοι στους πολλούς.

Είναι εκείνοι που έχουν κάνει την καρδιά τους φάτνη ταπεινή για να γεννάται κάθε μέρα μέσα τους ο Χριστός.

Για κάποιους ευτυχώς, τα Χριστούγεννα όχι μόνο δεν είναι ένα παραμύθι, αλλά μια πραγματικότητα, μια εμπειρία, ένα εσωτερικό βίωμα καθημερινό.

Η γιορτή τελειώνει,τα παιδιά υποκλίνονται.

Τα προσωπάκια τους φωτεινά και χαρούμενα όπως των αγγέλων.

Ζηλεύω την αθωότητα και την καθαρότητα τους και μέσα μου η υποψία μετατρέπεται σε βεβαιότητα.

Πως είναι διά μέσω αυτών που φανερώνεται το φως είναι σ'αυτές τις αγνές ψυχές που γεννάται ο Χριστός.

Αλέξης Αλεξάνδρου ~ (Alexis Alexadrou)

16/12/19

* Σχόλιο Κώστα Παπαγεωργίου:

Ακόμα δεν σας έμαθαν πως είναι παραμύθι; Ο άνθρωπος έτσι το βλέπει, έτσι το διδάχτηκε, έτσι το καταλαβαίνει. Δικαίωμα του. Η χριστιανική πίστη βασίζεται στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Δεν είναι πίστη που διδάσκεται και πρέπει να μας την μάθουν αγαπητέ μου άγνωστε, ΕΓΩΙΣΤΗ. Η πίστη μας είναι ζωντανή και εμπειρική. Διαβάστε σας παρακαλώ:
«Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βυθίσει αυτό το πλοίο», απάντησε ο αξιωματικός του Τιτανικού σε μια κυρία που στεκόταν με έκπληξη θαυμάζοντας το ολοκαίνουριο υπερωκεάνιο, όταν τον ρώτησε αν ήταν πραγματικά αβύθιστο!
Δεν μπορεί να το βυθίσει ούτε ο ίδιος ο Θεός…. Χρειάστηκε μόνον ένα παγόβουνο να συρθεί για λίγο επάνω στη ράχη του, για να διαψευσθούν εύκολα αλλά και τραγικά όλοι και όλα γύρω από το μεγαλύτερο και πολυτελέστατο υπερωκεάνιο της εποχής του. Μοιάζει με παραμύθι. Όμως είναι εντελώς ΑΛΗΘΙΝΟ! Καλό βράδυ Αλέξη και λοιποί συναμαρτωλοί.