Να ξαναμαζέψουμε τις ευτυχισμένες μας ημέρες...

Και θα είναι σε λίγο Χριστούγεννα....

Με απουσίες: 

Ο παπα Γιώργης ο Μεταλληνός, ο Γέροντας Εφραίμ, η Χρύσα, ο Κώστας ο Λιάπης ως τελευταίες -χρονικά- αναχωρήσεις. 

Νωρίτερα άλλοι....

Λες και τα τραίνα μεταφέρουν της γης τους εκλεκτούς, εκεί όπου ανήκουν!
Όσο περνά ο καιρός, γεμίζουμε ορφάνια. 

Και σαν φεύγει κάποιος, ξαφνικά τους θέλουμε όλους εκείνους που από χρόνια εξεδήμησαν και νομίζαμε πως είχαμε πια θεραπευτεί για την έλλειψή τους.
Σε παλιές τσέπες βρίσκεις, μαζί με ψιχουλάκια αντίδωρων, δάκρυα που στέγνωσαν αλλά δεν έπαψαν να σε περιμένουν. 

Είναι τα δάκρυα που έκλαψες τον από χρόνια πεθαμένο πατέρα, τις θειάδες, τους παππούδες.
Δεν "ξεμπέρδεψες", όπως νόμιζες, και πάντα θα είναι έτσι. 

Πάντα θα ακουμπάς στα τριμμένα πανωφόρια, στις λευκές τσάντες, στα δαντελένια γάντια, στον Παρθενώνα που αποτυπώθηκε στο πατρικό δαχτυλίδι του λόγου με την μάνα σου και σε όσα στοιχισμένα το ένα πίσω από το άλλο σε αγαπούν, σε προκαλούν και σε χρειάζονται για να ζωντανεύουν τις αγάπες των ανθρώπων που στέκονται φύλακες των καιρών. 

Ειδικά τώρα που οι καιροί είναι βορινοί, θαλασσοδαρμένοι και απειλητικοί για τα λουλούδια που σφίγγουμε στον κόρφο μας (για να μην χειμωνιαστούν στην παγωνιά όπου γεμίζουν οι εχθροί τα πάλαι ποτέ εύκρατα της πατρίδας).

Ακριβώς γι΄αυτό δεν ησυχάζουν, όσοι έφυγαν. Είναι επειδή οι μνήμες τους, τρυφερές σαν χθεσινοί έρωτες, μας κρατούν αμάραντους σε μέρες-κήπους μαραμένους πριν καν ανθίσουν.  

Και επειδή έτσι πρέπει να παραμείνουμε, για να κουβαλήσουμε στην πλάτη τα Χριστούγεννα ως ομολογία, μαρτυρία και απόλυτη Αλήθεια, αυτοί που έφυγαν γίνονται φαναράκια, κεράκια, χιόνι, φωνές παιδιών, μελωδίες ψαλτάδων, μικρές εσώτατές μας αυτοκρατορίες ευλαβών βυζαντινών που δεν πρόδωσαν. 

Τα γνωστά μας πρόσωπα (τα οικεία που δεν μας τρομάζουν) με τις φωνές που μας είπαν τα παραμύθια και τα γέλια που στόλισαν τα γιορτινά μας τραπέζια, έρχονται μυρίζοντας γιασεμί και λιβάνι ή λιβάνι-γιασεμί, ξέρω ακριβώς την ευωδία. 

Έρχονται πάντως για να μας φέρουν λίγο ουρανό απ'τον πολύ που απολαμβάνουν και να υπογραμμίσουν Χριστό, όχι επειδή είναι Χριστούγεννα αλλά επειδή είναι Χριστός και μόνο Αυτός....μόνο Αυτός, όλα!
Ακριβώς όλα εκείνα που κάποτε μας ανήκαν και μεις, κοιτώντας απ' το παράθυρο τους σαλτιμπάγκους που χοροπηδούσαν, ξεχαστήκαμε και τα αφήσαμε να μας προσπεράσουν...

Τώρα πρέπει να τα ξαναμαζέψουμε, να συγκεντρώσουμε και πάλι το βιος μας, ακολουθώντας τον δρόμο που ανοίγουν τα μικρά ψιχουλάκια του αντίδωρου τα οποία κάποια ευτυχισμένη Κυριακή είχαν ξεμείνει στις τσέπες μας.

 ΕΛΕΝΑ