* Ο φιλακόλουθος πελαργός

Λευκορωσία, Απρίλης 2020. Όπως κάθε χρόνο, γίνεται λιτανεία της εικόνας της Παναγίας. Δώδεκα χιλιόμετρα πορεία. Με τους στρατιώτες να κρατούν ευλαβικά τη μεγάλη Μάνα και τους πιστούς να ακολουθούν με αναμμένο το λιβάνι στο θυμιατό της ψυχής. Φέτος με την απειλή της πανδημίας, αλλά και με την ακλόνητη σιγουριά πως «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Έχουν διανύσει περισσότερο από τη μισή διαδρομή. Τα πόδια κουράζονται μα είναι η ψυχή που συνεχίζει. Ο ψίθυρος  βγαίνει απ΄ τα χείλη κι ο αέρας τον δυναμώνει και τον φέρνει κραυγή στα πόδια της: «Διάσωσον από κινδύνους τους δούλους σου Θεοτόκε». Ο νους συμπληρώνει «κι από του κορωνοϊού την απειλή!» Και συνεχίζει ο πιστός λαός του Θεού έχοντας ακλόνητη την πεποίθηση πως όλα είναι στο σχέδιό Του. Και η αρρώστια … Ακόμα κι ο θάνατος! Μα, ελπίζουν κι αναθαρρεύουν, γιατί Христос воскрес!

Απομένουν τέσσερα χιλιόμετρα για το τέρμα. Κι άξαφνα ακάλεστος επισκέπτης έρχεται να προστεθεί συνοδοιπόρος τους ένας πελαργός! Τυχαίο συναπάντημα ή υπόμνηση της αλήθειας που έψαλλαν λίγες μέρες πριν, στο ξόδι του Θεανθρώπου: «ὥσπερ πελεκάν(*), τετρωμένος τῇ πλευρᾷ Σου Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνούς»;

Το άκακο πουλί τριγυρνά μια δεξιά και μια αριστερά τους, χωρίς να τους εμποδίζει, χωρίς να ενοχλείται από την παρουσία τους. Κι όταν του δίνεται η ευκαιρία προπορεύεται, σημαιοφόρος θαρρείς της λιτανείας. 

Η ώρα περνά. Τώρα απέχουν δυο χιλιόμετρα από τον τελικό προορισμό. Σταματούν για την τελευταία δέηση. Γονατίζουν «κάτω από το φως του ήλιου και του ουρανίου θόλου, υπό το φως του ιερού του σύμπαντος»(**) θερμοπαρακαλούν και δέονται διά στόματος του σεμνού ιερέα «ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, … , ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης», για να γίνει ο κόσμος Εκκλησία, να μεταμορφωθεί από την ασχήμια της αμαρτίας σε κόσμημα, όπως τον έφτιαξε ο «ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βρωτούς».

Η δέηση τελειώνει. Οι στρατιώτες ετοιμάζονται να σηκώσουν την εικόνα, όταν ο παράξενος συνοδοιπόρος με γοργό βηματισμό κατευθύνεται μπροστά, προς την θαυματουργή εικόνα. Σταματά μπροστά της. Κανείς δεν κινήθηκε για να τον εμποδίσει. Μόνο απορούν για το τι θα κάνει στη συνέχεια. 

Το πουλί φτάνει σε απόσταση αναπνοής από την εικόνα που ’ναι ακουμπισμένη στη γη. Σκύβει και το ράμφος, ακουμπά την Παναγιά κι είναι τούτο το ακούμπισμα το πιο ευλαβικό προσκύνημα της άλογης φύσης στη μεγάλη Μάνα.

Υπ. 

_______________

·((*) η ομοιότητα του πελαργού με τον πελεκάνο είναι τόσο μεγάλη, ώστε η πλειονότητα των ανθρώπων τους ταυτίζει
(**) Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς