* Ο δάσκαλος

Τον Φεβρουάριο του 1981, ήμουν μαθητής Δημοτικού
σε σχολείο της Πετρούπολης.

Η Δευτέρα 9.2.1981 ήταν ημέρα μαθήματος.
Την παραμονή όμως, είχαν ξεψυχήσει
στο στάδιο Καραϊσκάκη του Φαλήρου,
είκοσι ένα νέα παιδιά, σε ώρα ποδοσφαιρικού αγώνα.

Τότε ήταν για εμάς πρωτόγνωρη η είδηση θανάτου
νέων παιδιών και μάλιστα εν ώρα αγώνα.

Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκε κανείς.
Οι ανακοινώσεις ήταν συνεχείς.
Ονόματα και ηλικίες των ανθρώπων που έφυγαν,
συνεχώς λέγονταν στις ειδήσεις.

Όταν ξημέρωσε, πήραμε τη τσάντα και πήγαμε στο σχολείο.
Κανένα παιδί δεν έπαιζε.
Όλοι ήταν σε πηγαδάκια και συζητούσαμε.

Η προσευχή έγινε βιαστικά
και χωρίς ανακοινώσεις μπήκαμε στις τάξεις.
Πρέπει να ήμασταν είκοσι πέντε μαθητές.
Δάσκαλος μας ο κύριος Κωνσταντίνος Πέτσας.

Μπήκε και εκείνος στην αίθουσα
και μας μίλησε για δεκαπέντε λεπτά.

Δεν θυμάμαι τίποτα απ' όσα είπε.
Δεν θυμάμαι τις λέξεις που χρησιμοποίησε.
Θυμάμαι μόνο, ότι ένας δάσκαλος,
ηρέμησε είκοσι πέντε παιδικές ψυχές.

Όχι με ψέματα.
Όχι με ωραιοποιήσεις.
Με λόγια ξεχωριστά και γλυκά.

Στο διάλειμμα πετούσαμε.
Γύρω μας ήρθε όλο το άλλο σχολείο
και όλα συνεχίστηκαν.

Πήγαμε στα σπίτια μας
και ενώ όλοι μας θυμόμασταν τα γεγονότα,
εν τούτοις είχαμε μέσα μας ηρεμία.

Πόσο θα θέλαμε έναν τέτοιο κύριο Κώστα,
σε κάθε σπίτι...
σε κάθε γειτονιά..
σε κάθε σχολείο..
σε κάθε ενορία...

Να γεμίσει αυτές τις ημέρες
τις ανήσυχες ψυχές των παιδιών με ηρεμία....

π. Σπυρίδων Ράπτης