♡ Καλή σπορά!

Ξημερώνει η "Κυριακή του σπορέως". 

Πόσο διαφορετικά, πόσο αλλιώτικα περνάει τούτη η Κυριακή και χάνεται από χρόνο σε χρόνο, παρασέρνοντας μαζί της όμορφες αναμνήσεις.

Θυμάμαι, μικρό παιδάκι να την προσμένω πώς και πώς. 

Τότε που μαζευόμασταν δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα (και βάλε) παιδιά μετά το «Δι' ευχών» στο γυναικωνίτη. 

Τότε που στριμωχνόμασταν γύρω από την κατηχήτρια με τα χέρια υψωμένα και τη λαχτάρα στο πρόσωπο ζωγραφισμένη «άραγε ποιον θα βάλει σήμερα να χτυπήσει πέντε φορές (Κα-τη-χη-τι-κό) την καμπάνα;»

Τότε που ο κυρ Θόδωρος ο επίτροπος ανέβαινε τα σκαλιά κρατώντας το πανέρι με τ' αντίδωρο που 'χε περισσέψει. 

«Ελάτε, μη μείνετε νηστικά ως τις δώδεκα» μας έλεγε και μοίραζε αντίδωρα κι ευλογίες.

Τότε που η κυρα Τασία η εκκλησσάρισα βιαζόταν να τελειώσει το συγύρισμα γιατί "να, το απόγευμα έχει δυο γάμους και πρέπει να ’ναι όλα στην εντέλεια". 

Και δώσ' του τραβούσε τις καρέκλες για να τις βάλει σε μια γραμμή, κάνοντας άθελά της έναν απίστευτο θόρυβο που σκέπαζε τις φωνές μας και τα γέλια μας.

Τότε που τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να κλέψει τη λαχτάρα μας να ακούσουμε την ιστορία, να πάρουμε ενθύμιο μια χάρτινη εικονίτσα και να φύγουμε με την προσμονή της επόμενης Κυριακής.

Τώρα το μικρό παιδάκι μεγάλωσε, έχει πια γκρίζους κροτάφους κι απ' το στασίδι του γυναικωνίτη βρέθηκε στην αίθουσα του Ενοριακού Κέντρου με βιντεοπροβολέα, με σκηνή για τις γιορτές, με επιτραπέζια παιχνίδια, με υπολογιστή, με όλες τις ανέσεις που μας προσφέρουν απλόχερα η αγάπη των ιερέων κι ο οβολός των πιστών.

Τώρα το κάλεσμα των παιδιών γίνεται όχι με τα πέντε χτυπήματα της καμπάνας, μα με το γνώριμο ήχο ειδοποιήσεων του viber, που χάνεται και μπερδεύεται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες ειδοποιήσεις. 

Σήμερα όμως, ένα σφίξιμο έχει η καρδιά μου, αλλιώτικο απ' τις άλλες χρονιές. 

Όχι γιατί κάθε χρόνο έχω όλο και πιο πολύ την αγωνία μη χαθεί κανένας σπόρος εξ αιτίας μου, μη και δεν μπει βαθιά στο χώμα, μη και νομίσω πως δικό μου έργο είναι η βλάστηση ...

Είναι που εδώ και τέσσερα χρόνια, όλα έχουν αλλάξει και τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. 

Είναι που χρόνια τώρα νιώθω πως η ενότητα εν Αγίω Πνεύματι παραμένει μόνο ένα αίτημα του σώματος της εκκλησίας, του σώματος που πιότερο πληροφορείται διαδικτυακά και αυτοδικαιώνεται και λιγότερο βουτά στην Αλήθεια του Ευαγγελίου και στις εμπειρίες της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Κύριέ μου,

Σήμερα που νιώθω αβέβαια τα βήματά μου,

σήμερα που, πιο πολύ από ποτέ τρέμουν τα χέρια μου κρατώντας το δικό Σου σπόρο,

κράτα με γερά μέσα στα δικά Σου χέρια

μαζί με τις ψυχούλες που μου εμπιστεύτηκες

κι ευλόγησε τούτη τη σπορά που ξεκινάει από σήμερα.

Υπ.