Είναι αυτός ο άνθρωπος μου;

Έρχονται στιγμές και αναρωτιέσαι:

«Είναι αυτός ο άνθρωπος μου;»

«Τι συμβαίνει;»

Εκεί που μιλάγαμε κανονικά ξαφνικά άλλαξε συμπεριφορά …

Η χροιά της φωνής του πιο άγρια,

ο τόνος πιο βαρύς,

μια ειρωνεία στις εκφράσεις.

«Καλά παιδί μου τι σε τσίμπησε» του είπα.

Εεεε … σαν να έριξα λάδι στην φωτιά.

 

Δεν τον «τσίμπησε» κάτι έτσι από το πουθενά.

Δεν είναι άλλος άνθρωπος.

Είναι ο δικός σου άνθρωπος.

Απλά μες την καρδιά μας κουβαλάμε όλες τις εποχές.

Αντέχεις δίπλα του τέτοιες εναλλαγές;

Δεν είναι πάντα ζεστά τα χέρια του

Είναι φορές που η αγκαλιά του «μπάζει»  αγέρα παγωμένο.

Κοντά του

άλλοτε ιδρώνεις,

κι άλλοτε κρυώνεις.

Μα ήταν -θυμάσαι;- και εκείνα τα «ανοιξιάτικα» πρωινά

που φεύγοντας πουρνό- πουρνό

έκοψε ένα τριανταφυλλάκι από την αυλή

και στο έβαλε δίπλα από το μαξιλάρι

να' ναι το πρώτο που θα δεις

σαν ξυπνήσεις.

Μα ήταν -θυμάσαι;- και

εκείνα τα «φθινοπωρινά» απογεύματα,

που παρότι μαλώσατε το πρωί

σαν γύρισε το δειλινό απ’ την δουλειά

βρήκε πάνω στο τραπέζι

το γλυκό που φτιάχνεις

μονάχα στην γιορτή του

και ήρθε έτσι στα ξαφνικά

κει που έπλενες τα πιάτα

και άφησε ένα φιλί στο λαιμό σου.

Δεν είπατε τίποτα μεταξύ σας

μα ειπώθηκαν τόοοσα πολλά!

Είναι εκείνοι οι «καιροί»

που η αγκαλιά του ενός

τρέφει την αγκαλιά του άλλου.

Γίνεται ο ένας  «Κυρηναίος»

στον Γολγοθά του άλλου.

Και έτσι κυλάει η ζωή

δίχως «στανταράκια»

μα γεμάτη εκπλήξεις.

Άλλωστε όλες οι «εποχές»

έχουν την δική τους πολύτιμη αξία

στην ζωή μας.

Άλλωστε όλη η ομορφιά

κρύβεται σε τούτη την ποικιλία

που Εκείνος οικονόμησε.

 π. Ιωάννης Παπαδημητρίου