Περίμενα το πλοίο που θα με μετέφερε στη Μονή του προορισμού μου,
όταν είδα έναν μοναχό να στέκεται μόνος
πλάι στη θάλασσα,
αγναντεύοντας την
και ποιος ξέρει τι έκανε εκεί;
Προσευχόταν;
Ταξίδευε νοητά;
Ονειρευόταν;
Ή απλώς σκεφτόταν κάτι;
Κάτι ευχάριστο ή κάτι που τον ανησυχούσε;
Δε θα βρω ποτέ την απάντηση σε όλα αυτά,
αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μου την εικόνα
αυτού του μαυροφορεμένου πατέρα πλάι στη θάλασσα,
ο οποίος ό,τι και αν έκανε τελικά,
φαινόταν σα να έστεκε γενναία
μπροστά σε κάτι ατελείωτο,
όμορφο και ελκυστικό,
αλλά ταυτόχρονα δύσκολο και απαιτητικό,
την ίδια στιγμή.
Σε μια θάλασσα
που άλλοτε είναι γαλήνια και φιλική
κι άλλοτε ανταριάζει ...
Είθε ο Θεός να μας ευλογεί και εμάς,
έστω και με λίγη γενναιότητα,
για να βρίσκουμε τη δύναμη
και να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι άνθρωποι
... Γιατί χρειάζεται προσπάθεια και θάρρος,
στις μέρες μας,
για να είσαι ένα από τους καλούς!
Χριστός Ανέστη, χαρά μου !
Φως, φως, φως!
Φωτογραφία - κείμενο
(Αναμνήσεις ταξιδίου προς το Άγιο Όρος, Χειμώνας 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου