... Πριν από αρκετόν καιρό, κάποιο απόγευμα,
έτσι, με τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια όπως ήμουν, είπα να μπω σε μια εκκλησία, κάτι που δεν κάνω συχνά...
Πέρασα την πόρτα, έκανα τον Σταυρό μου,
δεν πήρα κεράκι για ν' ανάψω,
και κατευθύνθηκα σε μια γωνιά, καθώς δεν είχα όρεξη να με πολυβλέπουν...
Δεν είχε ... εφτά οχτώ άτομα ήταν όλα κι όλα, και καθόντουσαν όλοι, στριμωγμένοι, μπροστά μπροστά...
Δεν άκουγα τι έλεγε ο παπάς, ούτε και με ένοιαζε...
Μόνο, στεκόμουν και κοιτούσα -όσο μου επέτρεπε το οπτικό μου πεδίο- τον Χριστούλη, έτσι όπως ήταν, με γερμένο το κεφάλι, πάνω στον Σταυρό...
Απλός, ταπεινός, χωρίς να μου ζητάει τίποτα απολύτως...
Καθόταν εκεί, και υπέμενε το μαρτύριο που, ΕΓΩ και όλοι όσοι Τον "σταυρώνουμε" κάθε μέρα, Τον έχουμε ανελέητα καταδικάσει...
Δεν άκουγα...
Μόνο, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου, κι έσπευσα να το σκουπίσω βιαστικά μπας και με δει και με ειρωνευτεί κανένας από γύρω...
Και μετά άλλο ένα, κι άλλο ένα μετά,
... μέχρι που γύρισα και έφυγα από την εκκλησία.
Δεν άντεξα...
Βγήκα έξω, ν' ανασάνω...
Στον "αληθινό" κόσμο,... αυτόν που επιμένει να μου πουλάει την "αγάπη",... και να μου υπόσχεται “επίγειους παράδεισους”, και "ουράνια” αρωγή σε κάθε μου ευτελή γήινο πόθο...
…............
Δεν έφαγα εκείνο το βράδυ...
Ούτε και άνοιξα τον υπολογιστή...
Μόνο, πήγα νωρίς νωρίς να ξαπλώσω...
Έκανε κρύο, μα εγώ ζεσταινόμουν...
Θυμάμαι να χαμογελάω, λίγο πριν σφαλίσω τα, κάπως υγρά, ακόμα, μάτια μου...
Θυμάμαι, την αίσθηση μιας γλυκιάς "αύρας", να σκεπάζει, όχι μόνο εμένα, μα και όλον τον κόσμο, ορατό και αόρατο, κάνοντάς με μία ουσία, ένα πράγμα, με ό,τι και όσο "υπάρχει"...
Και η "πλάκα" είναι, πως δεν μου ζητήθηκε τίποτα...
Από πουθενά...!
Ούτε καν αυτό, το ταπεινό κεράκι, δεν χρειάστηκε να πληρώσω!...
Ούτε το κεράκι...
Ούτε καν αυτό...
Το ταπεινό…
...
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή