* "Είναι ο θάνατος ό,τι ομορφότερο μου έχει συμβεί κι άντε τώρα να την πείσω..." ~ του Θοδωρή Αθερίδη

«Δε θέλω να κλαις μανούλα μου, σε παρακαλώ σταμάτα!»

Ούτε που μ΄άκουσε. Σπάραζε…

Έσκυψε ο Άγγελος και μαλακά με τράβηξε προς το μέρος του. 

«Άφησε την να ξεσπάσει. Είναι δική της ώρα αυτή.»

Είχε δίκιο. 

Ίσως καλύτερα να ήταν γι΄αυτήν. 

Το κλάμα δεν είναι μόνο οδυνηρό. 

Έχει και θεραπευτικές ιδιότητες. 

Την άφησα εκεί παρέα με τους άλλους, που την αγαπούσαν, να την φροντίσουν. 

Καθώς ανηφορίζαμε με τον Άγγελο, την κοιτούσα ακόμα. 

Εμένα δεν με λυτρώνει το κλάμα της. 

Με πονούσε στην καρδιά. 

Ήθελα να μην έχω πεθάνει, μόνο και μόνο για την μαμά μου.  

Μ΄αγαπούσε τόσο πολύ η καημένη, που ήταν σε αδιέξοδο. 

Κι εγώ ο γιόκας της, δεν μπορούσα να την βεβαιώσω πως είμαι δίπλα της αυτήν την ώρα. 

Είναι ο θάνατος ό,τι ομορφότερο μου έχει συμβεί κι άντε τώρα να την πείσω...

Πράγματι το μόνο κακό με τον θάνατο είναι αυτός ο μονομερής χωρισμός. 

Πεθαίνεις κι εσύ συνεχίζεις να τους βλέπεις όλους, ενώ αυτοί βλέπουν την σωρό σου και πιστεύουν αυτό που βλέπουν. 

Σαν να κοιτάς το φόρεμα, που έβγαλε η αγαπημένη σου, που φόραγε χτες στην γιορτή κι εσύ το παίρνεις και κλαις μυρίζοντας το. 

Ένα ρούχο είναι η μορφή μας, που σ΄άλλους πάει και σ΄άλλους όχι. 

Τίποτα παραπάνω. Ένα ρούχο. 

-«Γιατί με πήρε πρώτο;»

-«Που θες να ξέρω;»

-«Να τον ρωτήσω τώρα που θα τον δω;»

-«Ελεύθερα»

-«Θα καταλάβω πιστεύεις;»

-«Δεν είναι θέμα κατανόησης»

-«Αλλά;»

-«Δε θα σου εξηγήσει έτσι κι αλλιώς... 

   Απλώς θα σ΄αγαπάει...»

-«Κι η μαμά, που θα πονάει;»

-«Η μαμά σου θα σ΄αγαπάει κι αυτή και θα πονάει λιγότερο»

-«Γιατί εγώ την βλέπω κι αυτή όχι;»

-«Κι αυτή σε βλέπει, όλοι σε βλέπουν, αλλά σε συνήθισαν με το «ρούχο» και δέθηκαν μαζί του και τώρα κλαίνε γι΄αυτό»

-«θα καταλάβουν μετά;»

-«Δεν είναι θέμα κατανόησης»

-«Αλλά;»

-«Θα σ΄αγαπάνε..»

-«Για πάντα;»

-«Δεν έχει χρόνο η αγάπη. 

   Δεν υπάρχει ο χρόνος. 

   Μόνο ο χώρος υπάρχει κι είναι άπειρος….»

~ του Θοδωρή Αθερίδη