~ "Η ζεστή αγκαλιά της Πηνελόπης..." |Ποιος είπε πως οι μαμάδες ξέχασαν να γράφουν;

 Χτες τα ζαγάρια μου είχαν δουλειές με φούντες.

Θα βγαίνανε στο σεργιάνι με τους Οδηγούς να πουλήσουν χειροποίητα cookies στην αγορά της Ελευσίνας.

Extra bonus για τη μαμά, λοιπόν, 2 ώρες "μοναξιάς" και "ησυχίας".

Δίχως δεύτερη σκέψη, αποφάσισα να τις περάσω παρέα με ενα βιβλίο στην, όχι και τόσο ήσυχη, πλατεία της Ελευσίνας. Έπιασα το πιο ηλιόλουστο παγκάκι.... βολεύτηκα... και ξεκίνησα το δικό μου σεργιάνι στα σοκάκια της Σμύρνης μαζί με την Πηνελόπη της Νοέλ.

Μέχρι, που ήρθε στο διπλανό παγκάκι ένας μελαμψός κύριος, που μιλούσε στο κινητό μεγαλόφωνα.

Στην αρχή η προφορά του, που έφερνε κάτι από ανατολή στην ατμόσφαιρα, μου κούμπωνε άψογα με τις παραστάσεις και τους διαλόγους που γεννούσαν στο νου μου οι περιγραφές της συγγραφέως και δεν με ενοχλούσε, η "φασαρία" του.... μέχρι που χάθηκε το σήμα και άρχισε να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά "αλό? αλό?" ...

Όταν επιτέλους αποδέχτηκε ότι η γραμμή είχε κλείσει, ήταν ήδη αργά. Είχα "βγει" απο το βιβλίο και είχα επιστρέψει στην πραγματικότητα.

Το έκλεισα κι άρχισα, να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Είδα πολλά!!

Είδα πιτσιρίκες με την παιδικότητα της νιότης και το αχόρταγο βλέμμα της ανεξαρτησίας, να κρυφογελούν τιτιβίζοντας σαν αλήτικα σπουργιτάκια.

Είδα νεαρούς με την Κυριακάτικη τεμπελιά στον βηματισμό τους και το νυσταγμένα, αγουροξυπνημένο βλέμμα τους να μαρτυρά, πως κάποια "άκαρδη" μάνα τους ξύπνησε "αχάραγα" κι ας ήταν περασμένες 12.

Είδα νήπια να τραβούν το παλτό του μπαμπά, για μια ακόμα αγκαλιά-γέφυρα, ώστε να ακουμπήσουν πάλι τις τεράστιες μπάλες του Χριστουγεννιάτικου δέντρου της πλατείας.

Είδα παππούδες να κοιτούν κι αυτοί στοχαστικά γύρω τους, χτίζοντας θαρρείς λίγο ακόμα τη σοφία, που τους έχει χαρίσει ήδη ο χρόνος.

Είδα γιαγιάδες να βγαίνουν ευλαβικά από τον περίβολο της γραφικής πέτρινης εκκλησούλας, που είχα πίσω μου.

Είδα πολλά αναπάντεχα ανταμώματα "χωριανών", άλλοτε με εγκάρδιους λεκτικούς χαιρετισμούς, που έκαναν σίγουρα και τα χαμόγελα κάτω από τις μάσκες να λάμπουν κι ας μη τα έβλεπε κανείς, κι άλλοτε με τυπικές διεκπεραιωτικές κουβέντες.

Αυτό που ΔΕΝ είδα όλη αυτή την ώρα, ήταν μια αγκαλιά.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ!

Τόσος κόσμος, τόσοι φίλοι, τόσοι γνωστοί, τόσοι αγαπημένοι κι ούτε μια αγκαλιά. Έσφιξα κ εγώ πιο σφιχτά το παλτό πάνω μου, λες κι ήθελα ν' αναπληρώσω τη χαμένη ζεστασιά από τις χαμένες αγκαλιές του κόσμου τούτου.

Ευτυχώς όχι για πολύ....να δες τους... ξεπούλησαν και γυρίζουν...κι η δική μου αγκαλιά γέμισε ξανά "τρις" κι η καρδιά μου χόρτασε ζεστασιά πάλι...

~ Το απίθανο αυτό κείμενο, που "κλέψαμε" ανερυθρίαστα, έγραψε η μανούλα, Pinkerbell Bu ...

["ασήμαντη" λεπτομέρεια:

Δεν έχει ιδέα η ίδια πως δημοσιεύτηκε. Θα το μάθει τώρα μαζί σας...]