~ Μπορεί να φανεί σε κάποιους, μετά την χθεσινή μας ανάρτηση-α(μ)φιέρωμα για τον μακαριστό και υπεραγαπημένο μας π.Λουκά, υπερβολική η σημερινή ανάρτηση.
Απολογούμαστε.
Όταν φτάσετε στο τέλος της ανάρτησης θα μάθετε το γιατί ...
......................................................................................................................................................................
" Πριν από λίγα χρόνια, γράψαμε μαζί ένα βιβλίο για τον ορισμό της Ευτυχίας, το "Ευτυχία είναι...". Το τελευταίο για εκείνον ως κοσμικός.
Συμμετείχαν και άλλοι εκλεκτοί συγγραφείς μεταξύ των οποίων και ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Παύλος.
Βιβλίο έξω από την κοσμική ατμόσφαιρα ενός καθηγητού ιατρικής παγκοσμίου φήμης, με εκατοντάδες δημοσιεύσεις στον επιστημονικό κόσμο.
-Κύριε καθηγητά, διάβασα το κείμενό σας στο βιβλίο και μιλάτε μόνο για πόνο και περιστατικά στο χειρουργείο. Πώς βιώνετε εσείς την ευτυχία μέσα σε όλο αυτό;
-Πάτερ μου, η ευτυχία δεν είναι μια στιγμιαία αίσθηση αλλά μια διαρκής πορεία προς τη θέωση μέσα από τον καθημερινό πνευματικό αγώνα και την προσφορά στον συνάνθρωπο.
Εκεί βιώνεις την παρουσία του Θεού και σπαρταρά η καρδιά σου και αγωνιά την ένωση μαζί του.
Ήξερα ότι έχει σχέση με την Εκκλησία αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ έναν τόσο μεγάλο επιστήμονα να προσδοκά την αγιότητα.
Κάποτε επισκέφθηκα την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Στο προαύλιο βλέπω από μακριά κάποιον που μου φαινόταν γνωστός.
Άσε, λέω μέσα μου, αποκλείεται.
Ο κ. Δημακάκος σε αυτά τα χάλια, αποκλείεται.
Ατημέλητος, αξύριστος.
Πού πήγαν τα γυαλιστερά παπούτσια, τα κομψά κοστούμια...
-Κύριε καθηγητά, εσείς είστε;
-Ναι παπά Γιώργη μου, δε με γνώρισες;
-Όχι, τι πάθατε; (αδιάκριτος κι εγώ)
Χαμογέλασε... Ολιγομίλητος.
-Λοιπόν, πείτε μου πότε βγαίνετε από το Άγιον Όρος να κατέβουμε μαζί στην Αθήνα.
Χαμογέλασε ξανά...
-Σκέφτομαι να καθίσω λίγο ακόμα...
Από το βλέμμα του γεμάτο νόημα κατάλαβα.
-Θέλω μόνο την ευχή σας, αυτό που επιθυμώ να μου το χαρίσει ο Κύριος.
Του έδωσα την ευχή μου, συγκλονισμένος για αυτήν την μεγάλη απόφαση ενός διακεκριμένου καθηγητού της ιατρικής με επαναστατικές μεθόδους στον χώρο της αγγειοχειρουργικής.
Γνώρισα έναν ακόμη άγιο της εποχής μας.
Αναπαύσου γέροντά μου στην χορεία των Αγίων.
Ο κατά κόσμον Παναγιώτης Δημακάκος ήταν φλογερός ευπατρίδης και πρωτοπόρος στον τομέα της αγγειοχειρουργικής, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του με αναγνώριση σε μεγάλα ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε για να δημιουργήσει στον τόπο του. Παρά τις πολλές διακρίσεις του, με σεμνότητα και συγκίνηση είχε αποκαλύψει πως είχε την προσευχή ως νοερό όπλο. Με προσωπική του φροντίδα μάλιστα, το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έγινε χώρος προσκυνήματος, ενώ το παρεκκλήσι του αγίου στο νοσοκομείο αγιογραφήθηκε με τα θαύματά του.
Ήταν ομότιμος καθηγητής Αγγειοχειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με περισσότερες από 600 δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις στον ελληνικό και διεθνή επιστημονικό Τύπο.
Είχε μάλιστα πλούσιο βιογραφικό στις σπουδές ιατρικής και φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης, Κίελου και Βερολίνου, με εξειδίκευση στην Ελβετία και νοσοκομεία της Ζυρίχης.
Ήταν διευθυντής της Β΄ Χειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Αρεταίειο Νοσοκομείο) από το 2001 ενώ είχε πραγματοποιήσει την πρώτη εφαρμογή αγγειοσκόπησης στην Ελλάδα το 1980.
+Τετάρτη 1/12/2021
~ ... Διαβάζοντας λοιπόν την σκηνή της συνάντησης που είχε στο Βατοπαίδι μαζί του ο π.Γεώργιος, νιώσαμε πως ήταν σαν να περιγράφει την αντίστοιχη δική μας συνάντηση το καλοκαίρι του 2018, όταν ανεβαίνοντας με την παρέα μας να ζήσουμε λίγες στιγμές με τους δικούς μας Αγιορείτες Πατέρες, σε μια από τις (μικρές...) 6ωρες αγρυπνίες στο καθολικό της Μονής, έπεσε το βλέμα μας πάνω σε έναν ευλαβέστατο προσκυνητή που, παρά τα λίγα γενάκια του, μας θύμιζε έντονα κάποιον γνωστό μας ...
Μετά από πολύ ψάξιμο στα ηλεκτρονικά κιτάπια μας, ανακαλύψαμε πως ήταν 31 Ιουλίου 2018, όταν μας εκμυστηρεύτηκε πως το ότι δεν θα επιστρέψει πλέον στον κόσμο το γνώριζε μόνο η αγαπημένη του σύζυγος, από την οποία είχε ήδη πάρει την απαραίτητη "ευλογία"- συγκατάθεση...
(η φωτογραφία μαζί του μπαίνει απλά και μόνο για να μοιραστούμε τη χαρά και το καμάρι μας, πως βρεθήκαμε κάποτε στο πλάι ενός γίγαντα του Ορθοδόξου ήθους, ο οποίος από προχθές πρεσβεύει για τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τους χιλιάδες ασθενείς του αλλά και για όλους μας, στη συνοδεία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ως μεγαλόσχημος Μοναχός Λουκάς...
Αιωνία του η μνήμη!
Πρέσβευε άγιε Γέροντα και υπέρ ημών...
"αμφ."
(εδώ βλέπουμε το πως εκτίθεται κάποιος καμαρώνοντας ως "γύφτικο σκερπάνι",
νιώθοντας και ο ίδιος γίγαντας ,
όταν τολμάει να στέκεται έχοντας στα δεξιά του,
έστω και για λίγο, μια προσωπικότητα τέτοιας πνευματικής ακτινοβολίας ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου