Είναι πολλοί...πάρα πολλοί, γι' αυτό κρατιέται ακόμη ο κόσμος και έχει αφορμές να μας λυπάται ο Θεός.
Φυσικά αφορμές είναι και οι διηνεκείς πρεσβείες των Αγίων Του, πρωτίστως δε της Κυρίας μας Θεοτόκου, τα κομποσκοίνια και τα γδαρμένα γόνατα των ασκητών.
Όμως ετούτες τις 72 ώρες, από το βράδυ της Τυρινής ως την Καθαρά Τετάρτη, είναι το σιωπηλό μεγαλείο αυτών που δίχως νερό και τροφή γίνονται ολόκληροι μια ικεσία!
Κάποια ίσως βρέξουν τα χείλη τους...για την ασθένεια της σάρκας.
Οι περισσότεροι όμως όχι!
Είναι ιερείς, καλόγεροι, μοναχές, ακόμη και απλοί λαϊκοί.
Κλείνονται και προσεύχονται.
Μόνο αυτό!
Για όλον τον κόσμο.
Και για μένα που συνεχίζω να αμαρτάνω, την ώρα που αυτοί οι υπέροχοι με σώζουν απλά γιατί εμπίπτω στην ευχή περί του "σύμπαντος κόσμου"!
Ευτύχησα να γνωρίζω αρκετούς από αυτούς...
Πάνω από 100.
Μιλώ για όσους γνωρίζω προσωπικά.
Κανονικοί άνθρωποι είναι κι' αυτοί.
Μόνο που κάθε τέτοια εποχή ανθίζουν ωσάν άνθη του Παραδείσου.
Για να ευωδιάσει λίγο ο κόσμος, για να έχουμε τα επόμενα αρώματα των λιβανιών, για να περιπλανηθεί η θεία χάρη πάνω από τα των βροτών, για να ενοικήσει, για να αμβλυνθούν τα κρίματά μας μπρος στον Κύριο.
Δόξα Σοι Κύριε για τους διψασμένους και νηστικούς, αυτών των τριών ημερών.
Τολμώ να ζητιανέψω έλεος εξαιτίας τους...
και μόνο γι' αυτό, λιγόστεψε τους τον πειρασμό.
Δόξα Σοι Κύριε γι' αυτούς που κλείνονται για να είναι μόνο μαζί Σου!
Ευλογημένη ας είναι η χορεία των επίγειων αγίων Σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου