1) Ο Γιάννης ο συνάδελφος ο κοσμοκαλόγερος.
Τον γνώρισα πριν σαράντα χρόνια περίπου.
Καθηγητής φιλόλογος, αν και οι περισσότεροι τον περνούσαν για θεολόγο.
Εκείνη την εποχή το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο ...σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας
Αυτός έπαιρνε συχνά πυκνά το καραβάκι κι έτρεχε να συναντήσει κάτι Παίσιους, Εφραίμ, Ιάκωβους και κάποιους άλλους ξυπόλητους..
Στην αρχή της γνωριμίας μας σκέφτηκα ότι ο ο άνθρωπος ήρθε οπό άλλο πλανήτη.
Σιγά σιγά άρχισα να τον πλησιάζω.
Είχε ένα μπλοκάκι στην τσέπη, πήγαινε στο καφενείο και κάθε φορά που άκουγε ότι κάποιος γνωστός του ή άγνωστος έχει κάποιο πρόβλημα, σημείωνε το όνομα..
Δεν νομίζω ότι υπήρξε βράδυ που να κοιμήθηκε πάνω από δύο ώρες.
Κομποσκοίνι και μετάνοιες...
Κάποτε, δεν ξέρω πως, του ξέφυγαν πέντε κουβέντες.
- Ποτέ δεν προσευχήθηκα για τον εαυτό μου.
Άκουσα ότι μια μαθήτρια του σχολείου μας έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Δεν ήταν δική μου μαθήτρια δεν ήξερα ούτε καν την φυσιογνωμία της....
Προσευχήθηκα αρκετές βδομάδες μετά δακρύων....
Κανείς δεν γνώριζε τι έκανα ....
Βοήθησε ο Θεός το κοριτσάκι ξεπέρασε τον κίνδυνο, επέστρεψε στο σχολείο....
Τρελάθηκα, με πλησίασε χωρίς να με ξέρει καλά καλά και άρχισε να με σφίγγει δυνατά στην αγκαλιά της.
Το ίδιο γινόταν κάθε μέρα μέχρι που τέλειωσε το σχολείο..
Γράφω γι' αυτόν επειδή γνωρίζω ότι δεν θα τα διαβάσει ποτέ.
Δεν έχει καλή σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι δικτυωμένος αλλού...
Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, μόνο που δεν έχουμε μάτια να τους δούμε...
Ακόμα και σήμερα...
Ίσως και να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Κάτι θεούσες με κότσο και τρίχες στα πόδια ή κάτι περίεργοι παλιομοδίτες..
Ίσως πάλι κάποιοι νέοι με τατουάζ και σκουλαρίκια.
Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις...
2) Ο Κυρ Βασίλης ο Βουτσάς.
Πάνε είκοσι χρόνια που τον γνώρισα.
Εκείνα τα δύσκολα για μένα χρόνια.
Είχε ασθενήσει σοβαρά η αδελφή μου και πηγαινοερχόμουν καθημερινά στην Καβάλα.
Πολλές φορές, εκεί στην διασταύρωση του Πουλίδειου γηροκομείου, έβλεπα έναν λεβεντόγερο με δυο νάιλον σακούλες στο χέρι να κάνει οτοστόπ.
Κάποια φορά σταμάτησα.
-Που πηγαίνετε ;
-Στους αμμολόφους αλλά με βολεύει αν με αφήσετε στην Ελευθερούπολη. Θα βρεθεί από εκεί κάποιος να με πάρει,
Καταχείμωνο ήταν. Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να κάνω, ξεκίνησα για αμμολόφους.
-Τι κάνετε τέτοια εποχή στην παραλία;
-Να έχει κάτι αδέσποτα σκυλάκια εκεί στην ερημιά. Συνταξιούχος είμαι, πηγαίνω κάθε πρωί στους χασάπηδες, μου δίνουν κόκκαλα τα βράζω, και πηγαίνω το απόγευμα να τα ταΐσω.
Φτάσαμε.
Ερημιά.
Ξαφνικά , από το πουθενά άρχισαν να μαζεύονται σκυλιά ,να χοροπηδούν επάνω του να κάνουν χαρές.
-Σιγά βρε, θα τον τρομάξετε τον άνθρωπο !!!
Αφού τους τάισε μοιράζοντας δίκαια το περιεχόμενο των σακουλιών, ξεντύθηκε και με μαγιό βούτηξε στα παγωμένα νερά.
Ο κύριος Βασίλης ήταν συνταξιούχος διοικητικός υπάλληλος του ΙΚΑ Καβάλας.
Ζούσε μόνος σε ένα σπιτάκι στον Βύρωνα.
Τηλεόραση δεν είχε.
Άκουγε μόνον τον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Δεν μπόρεσα ποτέ να μετρήσω πόσες φορές επαναλάμβανε ψιθυριστά:
"Δόξα τω Θεώ, Δόξα τω θεώ..."
Συναντιόμασταν αρκετά συχνά στην αρχή.
Αργότερα έμαθα ότι του έδωσαν ένα μονόκλινο δωμάτιο στο Κωνστάντιο γηροκομείο.
Πήγαινα τακτικά να δω την φίλη μου την Έλλη την Σαχλού Και περνούσα από το δωμάτιο του.
Είχε καμπουριάσει εντελώς.
Πονούσε.
Προβλήματα του ουροποιητικού.
Πριν είκοσι χρόνια του είχα αναφέρει κάποια ονόματα της οικογενείας μου.
-Τι κάνει ο τάδε ;; τι κάνει η τάδε;;
Προσευχόταν καθημερινά για όλους όσους γνώρισε.
ζωντανούς και πεθαμένους.
-Μη σε νοιάζει για μένα,εδώ είμαι σαν βασιλιάς..., μου έλεγε.
Είναι οι άγιοι που λέγαμε.
Οι καθημερινοί άνθρωποι που περνούν συνήθως από μπροστά μας και δεν τους δίνουμε σημασία.
Δεν μας γυαλίζουν εξωτερικά.
Μέσα τους λάμπουν.
Καλό Παράδεισο αγαπημένε κύριε Βασίλη.
Να μας θυμάσαι κι από κει πάνω.
Το έχουμε ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου