Την Υπαπαντή γιορτάζουμε στις 2 Φεβρουαρίου.
Την ημέρα που η Εκκλησία μας, εορτάζει την Δεσποτική και Θεομητορική Εορτή της Υπαπαντής του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, η σκέψη και η προσευχή μας στρέφονται προς το Σεμνό Πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου της Μητέρας του Λυτρωτού και Μητέρας όλων των ανθρώπων.
Αυτήν την ημέρα από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας, σαν σημείο αναφοράς για την Ελληνίδα Ορθόδοξη Μητέρα τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.
Ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η επιλογή της ημέρας αυτής ως ημερομηνία γιορτής της Μάνας, καθότι η Παναγία μας είναι η κατά χάριν Μητέρα όλων των χριστιανών.
Το γεγονός και μόνο, ότι κάθε νέα Χριστιανή μητέρα, σαράντα ημέρες μετά την γέννηση του παιδιού της, το πηγαίνει στην Εκκλησία για να το προσφέρει στο Θεό και η ίδια να πάρει την ευχή, αποδεικνύει την σταθερή πεποίθηση ότι αυτή είναι η Oρθόδοξη Xριστιανική πίστη και ενέργεια.
Συνεπώς ο συνεορτασμός κάθε Ορθοδόξου Χριστιανής μητέρας την σημερινή ημέρα με τη Μάνα του Χριστού μας, της μεσίτριας προς τον φιλάνθρωπο Θεό, της γέφυρας της μετάγουσας από την γη στον ουρανό, καθίσταται ανάγκη έκφρασης τιμής και ευγνωμοσύνης.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους μη Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι οποίοι ρίχνουν πολύ εύκολα «νερό στο κρασί τους», αλλά και επιχειρούν με διάφορους τρόπους να μπαίνουν στην προσωπική ζωή των λαών (θρησκευτική, ιστορική, πολιτική).
Το 1929 όπως αναφέρθηκε παραπάνω, εορτάστηκε για πρώτη φορά η εορτή της Μητέρας στην Ελλάδα, όχι όμως την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου αλλά στις 2 Φεβρουαρίου, ώστε να συνδυαστεί με την Χριστιανική εορτή της Υπαπαντής, αφού αυτή την ημέρα έχουμε την πρώτη δημόσια εμφάνιση της Θεοτόκου ως Μητέρας.
Δυστυχώς όμως την δεκαετία του 1960 η εορτή της μητέρας στη χώρα μας, ακολούθησε τα αμερικανικά πρότυπα και εορτάζεται πλέον τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου (μιμούμενοι τους ευρωπαίους, αποκόπτοντας την Ιερή αυτή γιορτή από την Πίστη μας.
Εμείς λοιπόν οι Ορθόδοξοι Έλληνες, παραμένοντας πιστοί στις θρησκευτικές μας παραδόσεις και πεποιθήσεις, πρέπει να εορτάζουμε την Ελληνίδα Μάνα, μαζί με τη Μάνα όλων μας την Παναγία, στις 2 Φεβρουαρίου ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού και πολύ σοφά η Εκκλησία μας, επέλεξε την ημέρα αυτή.
Ας δούμε λίγο επιτέλους και το σπίτι μας, ας δούμε την παράδοσή μας, ας δούμε την Πίστη μας, ας τιμήσουμε την Υπαπαντή του Κυρίου και κοντά με αυτήν και όλες τις Ελληνίδες Μητέρες.
Έχουμε δική μας εορτή για την μητέρα στις 2 Φεβρουαρίου, δεν μας χρειάζονται οι ξενόφερτες εμπορικές εορτές.
|εμείς από την Georgina Georgina
~ "συν αυτώ" ΥΓ:
Αν εντούτοις, θα έπρεπε απ΄όλα όσα σήμερα διαβάσαμε να επιλέξουμε, θα προτιμούσαμε αυτό, που δεν χρειάζεται να γιορτάζει κάποια από σας για να το καταλάβει, ίσως και να ταυτιστεί...:
"...όλοι μιλούν για τη μέρα της Μητέρας.
Αλλά εγώ θα σας μιλήσω για τη νύχτα της.
Για την πρώτη της νύχτα και για τις άλλες χιλιάδες νύχτες της ως μητέρας πάνω από προσκέφαλα παιδιών.
Θυμάσαι την πρώτη;
Είχαν φύγει πια όλοι οι επισκέπτες, αισθανόσουν κατάκοπη και χαρούμενη, πονούσες λίγο, το μωρό λίγα μέτρα μακριά από εσένα, σε καλά χέρια στην αίθουσα νεογνών, κάποιο κλαίει, πολλά κλαίνε, δεν ξέρω ούτε καν πώς ακούγεται το κλάμα του ακόμα, αλλά είμαι ήσυχη, μπορώ λίγες ώρες να κοιμηθώ, έγινα μαμά, θα το νιώσω πού θα πάει, θα μάθω να το θηλάζω, μου έδειξαν, πρέπει να κοιμηθώ, η γέννα δεν ήταν παίξε-γέλασε, οι εφιάλτες με τους πόνους, και μια αναπάντεχη μοναξιά, το θέλω δίπλα μου αυτό το μωρό αλλά καλύτερα μακριά μου τις πρώτες ώρες, πώς θα τα καταφέρω;
Η πρώτη νύχτα στο σπίτι.
Τη θυμάσαι κι αυτή;
Που όλοι κοιμόντουσαν και εσύ δεν μπορούσες να κλείσεις μάτι;
Τι στο καλό θα το κάνω αυτό το πλάσμα εγώ;
Πού είναι οι γιατροί και οι νοσοκόμες να είναι συνέχεια από πάνω του, πού ξέρω εγώ αν αναπνέει, αν πονάει, αν πεινάει, πώς θα το πιάσω να το πλύνω, να το αλλάξω, αστειεύεστε που μας διώξατε από το μαιευτήριο μέσα σε πέντε ημέρες, τι προλαβαίνει να μάθει κανείς μέσα σε πέντε ημέρες;
Και έρχεται η νύχτα με τον πρώτο πυρετό.
Πλάκα κάνεις.
Ξυπνάς τους πάντες και κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται.
Αντιπυρετικό, πόσα ml ( ; ), τόσα, με τη σύριγγα, να το δώσω με τη σύριγγα, όρθιο να μη μου πνιγεί, βλέπεις τη ρουκέτα να φεύγει, πάει το γάλα, πάει και το φάρμακο, τι κάνουν τώρα, σε πόση ώρα ξημερώνει επιτέλους σ’ αυτή την πόλη;
Άγρυπνες οι νύχτες των πυρετών.
Και των πρώτων δοντιών.
Άγρυπνες οι νύχτες στο Παίδων, κάποια στιγμή πρέπει να κοιμηθώ, αλλά στις τέσσερις το μαύρο ξημέρωμα πρέπει να του κάνω τη μάσκα με το εισπνεόμενο, δέκα λεπτά εισπνεόμενο το διανοείσαι ( ; ), πώς κρατάς ακίνητο ένα μωρό επί δέκα λεπτά;
Κι όμως.
Τα καταφέρνεις.
Και τα καταφέρνεις μια χαρά.
Ηρέμησε.
Οι τρομερές νύχτες πάντα ξημερώνουν όπως και οι υπόλοιπες.
Ίσα ίσα για να έρθουν και άλλες που ακούς το παιδί να διαβάζει ως αργά, να ψιθυρίζει στο τηλέφωνο ως αργά, να χαζολογάει στο ίντερνετ ως αργά, «κλείσ’ τον επιτέλους αυτόν τον διάολο», ή να μένει έξω ως αργά, κάτι έπαθε, δεν μπορεί, σίγουρα κάτι έπαθε και δεν απαντάει στο τηλέφωνο, κρέμεσαι από τα μπαλκόνια μέχρι να το δεις να γυρίζει σφυρίζοντας, «πώς κάνεις έτσι;»...
Και μετά έρχονται οι εξετάσεις, και να τα ξενύχτια πάλι χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το θέλει, κλείνουν τα μάτια μου, να τα άγχη, να οι πορτοκαλάδες, να οι αποτυχίες, να και οι επιτυχίες, γελάς, κλαις, «τι θα κάνει απόψε, πρώτη νύχτα, σε ξένη πόλη;»
Θες κι άλλα;
Όχι, βέβαια.
Κάθε μαμά έχει τις δικές της νύχτες.
Άλλες αγωνίες και άλλες ιστορίες να πει.
Γι΄ αυτό σου λέω.
Η Ημέρα της Μητέρας είναι πάντα ήρεμη, είναι χαρούμενη και χαμογελαστή, είναι ψύχραιμη, κουραστική ναι, αγχωμένη ναι, αλλά ψύχραιμη ακριβώς γιατί είναι μέρα.
Για τη νύχτα πες μου, αν θες.
Για τη νύχτα της..."
~ Και τελειώνοντας 2 κουβέντες από την πάντα ευρηματική πένα της μανούλας και γιαγιάς, Μαρία Λαού :
"Θύμησες μάνας, με παρουσίες αγκαλιές και χέρια φτερωτά και αψεγάδιαστα.
Μνήμες και φωτισμένα λόγια.
Προσευχή της μάνας κάθε κτυποκάρδι.
Χριστός Ανέστη!"
(επιλογή εικόνων από μια άλλη μανούλα, τη Νίκη Μακρή).
Αληθώς Ανέστη. Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφή