"Ο χαμένος χρόνος δεν επιστρέφεται. Ο χρόνος περνάει και δεν διδάσκει τίποτα. Ό,τι ήταν τόσο σημαντικό αποδείχτηκε κενό. Και αυτό στο οποίο δεν έδωσα σημασία, τώρα δεν μπορώ να το καλύψω...

 Ο γέρος καθόταν σε ένα παγκάκι στην είσοδο του ναού.

Ακουμπισμένος σε ένα ραβδί κοίταξε τριγύρω.

Ο κόσμος πηγαινοερχόταν στην εκκλησία. 

Κάποιοι νοιάζονταν για κάτι, ήταν μπερδεμένοι.
Κάποιος μπήκε στον ναό με μωρά στην αγκαλιά.

Ο γέρος θυμήθηκε ποτε ήρθε μαζί με τη μητέρα του στην εκκλησία.
Πώς βάφτιζε τα παιδιά του. 

Και αργότερα τα  εγγόνια. 

Και το πιο σημαντικό, πόσο γρήγορα πέρασαν όλα. 

Μόνο θραύσματα έλαμψαν στο κεφάλι μου:
Στα δώδεκα φαινόταν ότι τα δεκαοχτώ ήταν πολύ μακριά. 

Και  τά είκοσι πέντε, ήρθαν γρήγορα. 

Στα τριάντα πέντε - μέχρι τα σαράντα ήταν  ακόμα άπειρο, και μέχρι τα πενήντα ολόκληρη η ζωή είναι μπροστά.

Και εδώ είναι πίσω.

Και πενήντα, και εξήντα, ακόμη και εβδομήντα. 

Τι γίνεται; 

Κατάφερες να πας εκεί που πάντα βιαζόσουν; 

Πόσα πνευματικά βιβλία έχετε διαβάσει; 

Πόσο σημαντικό ήταν; 

Πόσο συχνά πηγαίνατε στην εκκλησία; 

Πόσες λειτουργίες στάθηκαν χωρίς προσοχή, χωρίς προσευχή; 

Στη σκέψη του όλα είναι πιο γρήγορα, όλα τρέχουν κάπου. 

Φαινόταν να το κάνει αυτό, και μετά  ειρήνη και ησυχία. 

Αλλά κάθε φορά, δουλειές, δουλειές και δουλειές.

Για τη ζωή υπήρχαν επιδημίες και τραγωδίες. 

Φίλοι πέθαναν, συγγενείς έφυγαν. 

Αλλά ήταν πάντα με κάποιον. 

Ο χρόνος περνούσε και δεν δίδασκε τίποτα. 

Ό,τι ήταν τόσο σημαντικό αποδείχτηκε κενό. 

Και αυτό στο οποίο δεν έδωσα σημασία, τώρα δεν μπορώ να το καλύψω.

Οι καμπάνες χτυπούσαν σε όλη την περιοχή. 

Ο ηλικιωμένος σταυρώθηκε μπροστά στην είσοδο και μπήκε στο ναό. 

Ο χαμένος χρόνος δεν επιστρέφεται, αν μόνο σήμερα μπορούσαμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή...

Και μην χάσετε και το αύριο!

                             Evgeny Krestyannikov

πηγή