" Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις, να μην το παρατήσεις...

... Σκάψε το ακόμα πιό βαθιά και φράξε το πιο στέρεα

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις

και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι αν αγαπάς τ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά,να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του με όσα γερά δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα,

κι όσα δέντρα για τίποτ΄άλλο δεν φελάν

παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό.

Φωτιά! Τσεκούρι!

Τράβα!

Ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι κοφ' το

και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα για την καινούργια γέννα,

π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει νάρθει

κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει,

μια ιδέα να στο προστάξει,

κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί,

που θα ειν' απάνου απ όλα"

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

(η φωτογραφία της Παναγιώτας Κοκκίνου)

|εμείς ζηλέψαμε (και κλέψαμε) την όλη σύνθεση από την Eleni Diamantopoulou