~ Φτου - ξελευθερία για όλους... |Νώντας Σκοπετέας

Μικρό παιδί αρχινά το κρυφτό, παιχνίδι αγαπημένο, όμορφo, αγνό που παίζεται παντού! 

Κρυφτούλι να παίξουμε , να γελάσουμε, να λαχταρήσουμε μήπως μας βρουν, να τους ξελευτερώσουμε όλους…
Και το κρυφτό το τόσο αθώο και απείραστο των μικράτων μας, κάποτε γίνηκε αλλιώτικο, θλιβερό, δίχως την παιδική καθαρότητα και το άδολο…

Συνεχίζουμε και τώρα που μεγαλώσαμε να το παίζουμε, νοθευμένο για παίχτες και κρυψώνες. 

Κρύπτες τα υποκριτικά προσωπεία μας, η φυγοπονία, το δήθεν, ο ολέθριος φόβος,ο νοσηρός και δαιμονόσπαρτος. 

Αντίπαλός μας, αλλοίμονο, ο παντογνώστης και μακρόθυμος Θεός, που καρτερά και έμπονα μας αναζητά όπως τότε τον Αδάμ. 

Παιδί μου, που εί; μας φωνάζει! 

Και εμείς εκεί στις οπές του εγώ μας, θαρρούμε πως Του κρυφτήκαμε καλά και δεν θα μας βρεί ποτέ! 

Στα σκοτεινά, στα υπόγεια, στα αφανέρωτα. Θαρρούμε πως είμαστε και έξυπνοι πιότερο από τους άλλους, τους πιστούς Του δούλους , τους υποταγμένους σκλάβους όπως εμείς τους λοιδορούμε και συνεχίζουμε το κρυφτούλι με την αληθινή Ζωή και με τον θάνατο. 

Και όταν αυτός έρχεται στο σπίτι μας, ούτε περνά απ' το ευρηματικό μυαλό μας ότι μας επισκέπτεται ο ίδιος ο Χριστός. 

Και τα βάφουμε όλα μαύρα! 

Πενθοφορούντες μοιρολογητές, του Ουρανού σφοδροί αντίδικοι! 

Σπάσε το πιάτο πάνω απ΄ το μνήμα…

Μη φτιάχνεις και μην κερνάς γλυκό, μη και γλυκαθεί ο χάρος και ξανάρθει …

Λες κι αν μείνει ακέραστος θα δυσαρεστηθεί εκείνος και θ αλλάξει γειτονιά και στέκι!
Και το κρυφτό συνεχίζεται και ο Χριστός μας εξακολουθεί να μας φωνάζει: Εγέρθητε! 

Σηκωθείτε όλοι εσείς οι νεκροζώντανοι! 

Εκείνος που κατατρόπωσε και δεν μολύνεται απ' τον θάνατο γιατί τον κυριεύει! 

Μην κλαίτε μας φωνάζει. 

Μη θρηνείτε!
Να ο γιός της χήρας της Ναϊν, της πόλης των αρωμάτων σιμά στο Θαβώρ. 

Οσμή θανάτου απλώνεται τώρα γύρω! 

Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος;

Μέσα στο φέρετρο μεταφέρεται . 

Αδόκητος ο θάνατος του νεανίσκου. 

Κι η θλίψη της μάνας του απερίγραπτη. 

Με δάκρυα σπαρακτικά και του ολοφυρμού τα γιατί, τον κατευοδώνουμε και εμείς οι κρυμμένοι και πεσμένοι… 

-Σήκω νέε! του φωνάζει ο Κύριος και εκείνος εγείρεται! 

Και έπειτα στρέφεται ξανά σε εμάς: 

-Εγέρθητε! 

Σηκωθείτε από τους τάφους των παθών , από τα μνήματα της πνευματικής σας απονέκρωσης! 

Πεθάνετε πριν πεθάνετε για μα μην πεθάνετε όταν πεθάνετε! 

Γιατί είναι δεδομένος αυτός ο βιολογικός σας θάνατος. 

Το πλέον βέβαιο στο πρόσκαιρό σας!

Ήταν κάποτε ένας παππούς,(έλεγε ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος) πάλλευκος, ρυτιδιασμένος ολόκορμα, μα με μια παιδική ψυχούλα αζάρωτη απ΄ του εγωισμού το δεινοπάθημα. 

Κάποιος πολύ νεότερός του, άδικα και με μένος του επιτέθηκε και περίμενε την αντίδρασή του. 

Και εκείνος του απάντησε: 

-Πήγαινε στην ευχή παιδί μου! 

Δεν έχω περιθώριο για να σου απαντήσω! 

...............................................................................

Ας ορθώσουμε μάτια και ψυχές! Ακούστηκε και δεν σίγασε ποτέ εκείνο που λατρεύαμε να λέμε και να ακούμε σαν παιδιά, το: Φτου ξελευθερία για όλους!

Εις μνήμην Γ.Α.
Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. όπως οπτικοποιήθηκε και από την αδελφή μας Στεφανία Στ