Αν κλείσετε την τηλεόραση
και ιδιαίτερα τα δελτία ειδήσεων
με τις... ευχές των επισήμων για την εθνική επέτειο,
θα μπορέσετε να αναγνωρίσετε τους αληθινούς Έλληνες.
Αυτούς που κρατούν την Ελλάδα
στους κυρτούς και πονεμένους ώμους τους,
που σωπαίνουν,
υπομένουν,
καταπίνουν το πικρό τους σάλιο
και συλλογιούνται τις ημέρες που τους κληροδότησε η ιστορία
και αυτές που αύριο θα είναι ορισμένες
από τον δικό τους καημό και την πορφυρή τους ελπίδα.
Είναι οι ταπεινοί,
οι μικροί,
οι παραμερισμένοι
και οι παράταιροι
(όπως πάντα ήταν οι αληθινοί πατριώτες),
αυτοί που σέβονται,
που προσεύχονται,
που δακρύζουν
και δεν μιλούν
παρά μόνο για να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο
και να πουν το "Πάτερ ημών".
Είναι και το μικρό παιδί με το σημαιάκι,
το κόκκινο γεράνι της αυλής,
το μαντηλάκι με το δαντελένιο τελείωμα,
η πίτα με το σπιτικό φύλλο,
η λεβεντιά του κλαρίνου,
η ντροπή για τις ξεδιάντροπες γυναικωτές "περηφάνειες",
το κρασί στα σωθικά του άντρα,
η αιδημοσύνη και τη χάρη στο κοκκίνισμα της γυναίκας,
το μωρό που βυζαίνει στα στήθια της,
ο έρωτας που ανθίζει στις κορυφογραμμές των φρυδιών της,
οι Παναγιές των αναμένων κεριών,
η φλόγα που ανάβει τα λιβάνια,
το "αχ" των ανθρώπων μπροστά στα εικονίσματα,
το χαμόγελο των Αγίων στα ενύπνια των πιστών
και όλα όσα βάφουν το κόκκινο το βυζαντινό
και το μπλε των ουρανών στις μαραμένες ημέρες
και τις κάνουν δοξαστικές και δοξασμένες...
Είναι αυτοί για χάρη των οποίων η Ελλάδα που βαριανασαίνει, δεν πεθαίνει!
Έχει πόνο βαθύ σήμερα ο Έλληνας
και είναι τούτος ο πόνος που θα γίνει ποτάμι μέγα
και με βουή θα ορμήσει στους γλοιώδεις καιροσκόπους και φαφλατάδες
και θα χαθούν πια για να μπορέσει να χαμογελάσει ελεύθερα η πατρίδα.
Σε μιαν αλλιώτικη κόλαση,
η ιστορία δεν θα αναγνωρίζει
τα ξασπρισμένα κόκαλα των προδοτών
όταν θα τα χτυπά αλύπητα ο θερινός ήλιος,
φωτίζοντας τα εγκλήματα.
Γιατί η ιστορία δείχνει τους Εφιάλτες
αλλά τους προσπερνά,
επειδή της είναι προορισμένο
να υψώνει σημαίες σε τόπους όμορφων
και σεμνών ηρώων, όπως πάντα είναι οι Έλληνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου