Άκου τώρα.
Όλη αυτή η χαρά, τα χαμόγελα,
οι ευχές, τα δώρα,
η ζεστασιά του σπιτιού,
η πληρότητα της οικογένειας,
η ανεβασμένη ψυχολογία,
τα λαμπάκια, οι γιρλάντες,
τα γεμάτα τραπέζια,
τα παιδιά που ουρλιάζουν λίγο πιο δυνατά,
τα φιλιά και οι αγκαλιές που δίνονται λίγο πιο παθιασμένα,
οι εγωισμοί που παραμερίζονται έστω και προσωρινά,
οι μεγάλοι που γινόμαστε ξανά μικροί,
οι θετικές σκέψεις, το γιορτινό κλίμα,
το ήθος που έγινε έθος μέσα στους αιώνες,
όλα ξεκίνησαν από μία Αιτία και αφορμή:
Ένας Θεός κενώθηκε, πήρε υλική υπόσταση,
έγινε σάρκινος και γεννήθηκε όπως εμείς,
αθόρυβα και ταπεινά.
Από αόριστος, έγινε οριζόμενος.
Από αόρατος, απτός.
Από αφηρημένη δύναμη, απέκτησε ταυτότητα.
Από συγκεχυμένη έννοια, συστήθηκε με όλους τους τύπους.
Με μια αποστολή: Να σχετιστεί.
Αν όλο αυτό δεν είναι ένα ευχάριστο παραμύθι,
είναι μια τέλεια αλήθεια.
Κι αξίζει να βιωθεί όσο τίποτα άλλο.
Τα Χριστούγεννα είναι το μυστήριο,
το ανεξήγητο,
το ασύλληπτο,
το άρρητο,
το αφανές.
Οτιδήποτε δηλαδή πέρα από τη διάμετρο
που φτάνει το ισχνό φως
από τα λαμπιόνια που φεγγίζουν,
αλλά αδυνατούν να προβάλλουν.
Είναι οι μέρες,
ίσως και οι εποχές,
που ζητάνε επίμονα κάτι αλλιώτικο,
διαφορετικό,
έξω από τα συνηθισμένα
που φέρνουν πρόσκαιρη χαρά.
Αν η επίσκεψη στο κτίριο
που σε λίγες ώρες θα προσκαλέσει με χαρμόσυνες καμπάνες τους πάντες
στο άχρονο γεγονός της Γέννησης,
μας φαίνεται παράταιρο βάρος,
τουλάχιστον ας καταφύγουμε στον πλούτο της συγγραφικής μας παράδοσης.
Κόντογλου,
Παπαδιαμάντης,
Καρκαβίτσας,
Μωραϊτίδης και άλλοι,
μας καλούν για συνάντηση
στα Χριστουγεννιάτικα διηγήματά τους.
Να το κάτι άλλο.
Ταξίδι σε κόσμους πλεγμένους
με φαντασία,
επιθυμίες,
όνειρα,
ιστορία,
νοσταλγία.
Μια λιγότερη χιλιοπαιγμένη ταινία,
ένα κερδισμένο ταξίδι στον χρόνο
και τη μαγεία των ημερών.
Μήπως ξαναβρούμε όσα χάσαμε,
μήπως διατηρήσουμε όσα έχουμε και κινδυνεύουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου