♡ Τα 10 τελευταία λουκούμια, που μοιράστηκες |και πολλαπλασιάστηκαν...

 

  "Το μοίρασμα"

     ● γράφει η Αγγελική Βασιλειάδου

                 

Λαμπράκη 19:00 το απόγευμα...

Στο αγαπημένο μου μαγαζάκι με τον φρεσκοκομμένο καφέ και τα λαχταριστα μικρά λουκούμια.

Μια μέρα πριν την επίσημη καλοκαιρινή άδεια. 

Και όμως, φέτος νιώθω πως όπου και αν βρεθώ, τα θέματα που έχω να λυσω με κυνηγούν...

Πέταξα απλά δύο ρούχα σε μια βαλίτσα, θεωρώντας πως αν φύγω κάπου μακριά, θα ξεχάσω.

Αυτό που ξεχνάμε οι άνθρωποι είναι, πως όπου και αν βρεθούμε, τις σκέψεις μας τις κουβαλάμε μαζί μας. 

Απλά αναμένω λοιπόν...

Όλη μου η ζωή, μια αναμονή.

Μη νομίζεις όμως, είναι θεραπευτικό, σαν το αλάτι της θάλασσας, που ψήνει τις πληγές.

Άλλωστε κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του, αυτό να το ξέρεις.

Κάθε άνθρωπος, έχει πολλά στο κεφάλι του. Και στην ψυχή του...

Όλα αυτά τα σκέφτομαι την ώρα που στέκομαι πάνω από τα μικρά λαχταριστα λουλουμακια που συντροφεύουν το ευλογημένο καφεδάκι, που αποτελεί την αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας.

Την ίδια στιγμή, πλησιάζει η πωλήτρια και με ρωτάει παιχνιδιάρικα...

-"Τα συνηθισμένα;"

-"Ναι της απαντάω χαμογελώντας."

Μέσα στο κουτί, υπάρχουν όλα και όλα, 10 τελευταία λουκούμια, όπου η κοπέλα ετοιμάζεται να βάλει στο μικρό χαριτωμένο κουτάκι.

Πίσω μου ακριβώς νιώθω έναν αναστεναγμό.

Οι κεραίες μου πιάνουν στην ατμόσφαιρα μια μικρή απογοήτευση. Άλλωστε το ξέρω, αυτό ανέκαθεν με τρώει σαν σαράκι. Ρουφάω τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω μου σαν να είναι δικά μου. Πίστεψέ με, είναι εξοντωτικό.

Γυρίζω και κοιτάζω μια κυρία που είχε χαθεί το χαμόγελο από τα χείλη της.

"Να υποθέσω, θέλατε και εσείς από τα συγκεκριμένα, σωστά;" Τη ρωτάω.

"Ναι!" Μου απαντάει όλο απογοήτευση.

Και πού είναι το πρόβλημα, της λέω. "10 είναι! Θα πάρουμε 5 εγώ και 5 εσείς. Ξέρεις πόσο πιο νόστιμα θα είναι επειδή θα τα έχουμε μοιραστεί;"

"Όχι! Όχι!" Μου λέει."Δεν πειράζει, έχετε προηγηθεί..."

"Πιστεύετε ότι θα μπορώ να τα χαρώ, αν ξέρω ότι τα θέλατε και εσείς;"

Κάνω ένα νεύμα στην κοπέλα να μας τα μοιράσει.

5 και 5...

Πριν καλά καλά γίνει αυτό, μπαίνει μέσα στο μαγαζί, η άλλη πωλήτρια κουβαλώντας στα χέρια ένα μεγάλο κουτί που μόλις είχε παραλάβει από το βανακι του προμηθευτή.

Μάντεψε!!!

Μέσα στο κουτί, είχε πολλά, πάρα πολλά λουκούμια! Από αυτά που μόλις είχαμε αποφασίσει να μοιραστούμε.

Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση.

Όχι για τα λουκούμια...

Αλλά γιατί ξέρω καλά πως τέτοια μικρά θαύματα συμβαίνουν όταν μοιράζεσαι...

Σου λέει ο Θεός...

Έχει για όλους παιδί μου!

Μόνο να ξέρεις να μοιράζεσαι.

Κοιταχτηκανε και χαμογελάσαμε. 

Μα αυτό που είχαμε ζήσει, ήταν πιο γλυκό και από τα λουκούμια, που ήταν τόσο άφθονα, να φάνε όλοι.

Όταν όμως έχεις ζήσει το μοίρασμα, τίποτα το υλικό δε μπορεί να χορτάσει την ψυχή σου.

Έφυγα με την ψυχή χορτατη.

Η ζωή είναι μικρές στιγμές.

Μικρά θαύματα.

Κέρασμα από το Θεό τα λουκούμια.

Κέρασμα από το Θεό η χαρά της μοιρασιάς.

Κέρασμα από το Θεό αυτές οι μικρές στιγμές που διώχνουν την πίκρα...

Το μόνο που θυμάμαι και με γεμίζει χαρά, είναι οι στιγμές που μοιράστηκα...

Μια αγκαλιά, μια Ελπίδα, συναισθήματα, μια κούπα καφέ, Αγάπη...

Ακόμη και λουκούμια...