"Και σε Μεσίτριαν έχω προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν" |το μοναδικό αλάνθαστο "μέσο" που διαθέτουμε εμείς οι ανόητοι, αλλά δεν το ενεργοποιούμε...

 

Την αγαπάμε.

Την τιμούμε.

Την παραδεχόμαστε.

Απόδειξη μεγάλη πως σήμερα στη γιορτή της

όλοι περάσαμε από τις κατάφορτες Εκκλησιές μας,

ακόμα και όσοι από εμάς

δεν περνάμε το κατώφλι τους

παρά μόνο ελάχιστες φορές το χρόνο.

Θυμόμαστε παραδόξως 

όσα οι Δασκάλοι μας μάς λέγανε στο Δημοτικό

για την Παναγιά.

Τότε που δεν φοβόντουσαν να το κάνουν.

Πως είναι Μάνα όλων μας...

Πως την διάλεξε ο Θεός 

στο πέρασμα των αιώνων

ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες που πέρασαν, 

από την Εύα, 

την πρώτη γυναίκα.

Πως θα περίμενε ακόμα τόσους 

κι άλλους τόσους αιώνες,

μέχρι να εμφανιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους

μια τέτοια γυναίκα,

σαν την Μαριάμ...

Για να είναι Εκείνη αυτή που

 θα Τον κυοφορήσει,

θα Τον γεννήσει,

θα Τον θηλάσει,

θα Τον αναθρέψει,

θα Τον υπακούσει,

θα Τον κλάψει,

θα Τον δει να Τον βασανίζουν,

να Τον φτύνουν,

να Τον σταυρώνουν...

Για να είναι Εκείνη αυτή που

θα Τον στερηθεί,

θα Τον δει πρώτη Εκείνη Αναστημένο,

θα Τον δει να έρχεται Εκείνος να Την παραλάβει

στο δικό Της ξόδι.

Κι όμως εμείς οι τρισάθλιοι

την έχουμε "την Παναγίτσα"

κρυμμένη και καταχωνιασμένη

σε μια γωνιά στ΄αρχοντικά μας.

"Για το καλό",

"για να μας προστατεύει από κάθε κακό",

"για να έχουμε την υγειά μας",

"γιατί πάνω απ΄όλα η υγεία"...

Σε χάρτινες εικονίτσες

ή σε καλλιτεχνικές κορνίζες.

Όχι όμως σε εμφανείς θέσεις,

για να μην μας κοιτάει κατάματα

και μας ελέγξει,

έστω για μια στιγμή,

η βαθιά καταχωνιασμένη συνείδησή μας...

Και ενώ ως λαός 

βάζουμε "μέσο" για τα πάντα,

από το που θα βολευτεί η κόρη μας ή ο γιόκας μας,

μέχρι πως θα σβήσουμε την κλήση 

που φάγαμε προχθές 

που παρκάρουμε μπροστά στη ράμπα για τα αμαξίδια...

Είμαστε τόσο ανόητοι 

που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει 

πως έχουμε ανά πάσα στιγμή, 

όσο ζούμε σε αυτήν την ζωή

το μοναδικό αλάνθαστο "μέσο"

προς Τον Χριστό μας.

Και είναι η Μάνα Του...

Πως είναι Εκείνη η μοναδική 

που μπορεί και στέκεται δίπλα Του

με την άνεση της Μάνας

που μόνο σ΄Εκείνη 

δεν μπορεί να Της αρνηθεί 

τίποτα και για κανέναν μας...

Και όμως είμαστε τόσο τυφλοί

και τόσο ακατήχητοι,

που χρησιμοποιούμε όλα τα υπόλοιπα "μέσα",

με πρώτο απ΄όλα "τις δικές μας δυνάμεις",

εκτός απ΄αυτό που θα΄πρεπε...

"Και σε Μεσίτριαν έχω..."

~ σ.Β.Γ.