"Μια μέρα αγανάκτησε ο Αγιος Παισιος μαζί μου... Μου λέει... "Βρε άσε τον πατέρα σου... Αυτός είναι άριστα με τον Θεο! Άλλος τον έχει και τον προσέχει.... Κοίτα τα χάλια σου εσύ ..."

 

Των Αγιων Αποστολων γεννηθηκε

στη Βασίλεια του Θεού ο Πατερας μου,

Και στη γιορτη του Αγιου Ανδρέου ...

παντα με κατακλυζει μια χαρμολυπη.

Ειναι μαζί μας αλλα δεν ειναι διπλα μας ...

Ανδρεας Συμπουρας...

Ηταν ενας τελειος λαϊκος!

Η ζωη του ηταν γεμάτη απο Θεο!

Απο μικρο παιδι!

 

Ο Πατερας μου δεν ηταν ιδεολόγος

Ο Πατέρας μου δεν ήταν οραματιστής

Δεν πιστευε ιδεες και οραματα....

Πιστευε στο Χριστο

και Τον είχε πάντοτε προ των οφθαλμων του...

 

Καθε στιγμη τον ενοιαζε Εκεινος

με τι αναπαυεται ...

Εκεινος πως θελει να διαχειριστει

τη ζωη του, τις σκεψεις, τις πραξεις του

και καμμια ιδεα, σκεψη η οραμα δεν σταθηκαν ικανα να τον αιχμαλωτίσουν!

 

Στην εποχη του θεωρειτο σπουδαγμενος

Γεννηθηκε το 1929 και σπουδασε Ανωτατη Βιομηχανικη... Πανεπιστήμιο.

Καμμια ματαιοδοξια ομως δεν τον σημαδεψε, καμμια κενη δοξα δεν τον αιχμαλώτισε.

Ηταν ελευθερος...ενας ταπεινος, απλός

εν Χριστώ ελευθερος ανθρωπος!

Με απλοτητα και ευκολια επελεγε παντοτε

να κανει αυτο, που θα επετρεπε

στο Χριστο να μένει μαζί του...

Χωρις δευτερη σκεψη επελεγε Χριστον!

Δεν μπορουσε να αναπνεύσει χωρις Αυτον.

 

...και Εκεινος τον εμαθε να αγαπα

τους ανθρωπους, να νιαζεται!!!

 

Ο Πατερας μου ηταν Αγιος...

 

Δεν είχα ομως το πνευματικο αισθητήριο

να αναγνωρισω το υψος του..

 

Μονο μετα τις πτωσεις και τη μεταστροφη μου κατοικονομια Θεου άρχισα να βλεπω ..

Παντα με συστολη μου περιεγραφε τη ζωή του...

Σαν το μικρο παιδι που το πιασανε να κανει ζαβολια...

Που δεν επρεπε κανεις να ξέρει...

 

Την εποχη της πνευματικης μου πλανης

στα 23 μου...προσπαθούσα να τον μυησω στις ανατολικες θρησκειες ...

Με θλιψη και αγαπη μου ελεγε οτι είμαι σε πλανη και μου αποκαλυψε οτι εκεινος ΖΕΙ τον Θεό...

Απαλα και με συστολη μου αποκαλυψε οτι ειχε εμπειρια του ακτιστου Φωτος απο μικρος...

 

Αλλα τι μπορούσα να καταλαβω εγω τοτε;

 

Οταν επανηλθα στο Χριστο...

ανησυχουσα για εκείνον....

γιατι ειχε χασει τον πνευματικο του...

και ειχε καιρο να εξωμολογηθει.

 

Το λεγα και το ξαναλεγα σε Αγίους

να κανουν προσευχη.

 

Μια μερα αγανακτησε

ο Αγιος Παισιος μαζί μου...

Μου λεει...

"Βρε ασε τον πατερα σου...

Αυτος ειναι αριστα με τον Θεο!

Αλλος τον εχει και τον προσεχει....

Κοίτα τα χαλια σου εσυ ..."

 

Ομως παλι δεν καταλαβα τι εννοουσε..

Παω στον γεροντα Δαμάσκηνο....

Το ξαναλεω ...

Και μου λεει ευθέως.

"Ασε τον πατέρα σου...

Μην ασχολείσαι.

Ο πατερας σου είναι Αγιος"

 

Προσευχοταν απευθειας στο Χριστο

για τα αιτηματα του...

και θεωρωντας υπερβολικό το θαρρος του ,

μια μερα του ειπα...

 

"Δεν ειναι σωστο να προσεύχεσαι απευθειας

στο Χριστο και να του ζητας...

Ειναι ταπεινωση να ζητάς απο την Παναγία και τους Αγιους..."

 

Και εκεινος μου απάντησε...

 

Οταν ημουν 5 χρονων και εχασα τον πατέρα μου ...

Πηγα στην εικονα του και του ειπα...

"Μου πηρες τον πατέρα μου 

και τωρα δεν εχω αλλον...

Απο σημερα εσύ θα΄σαι ο πατερας μου!

Σε σενα θα μιλαω....

Εσενα θα ζηταω"

 

Ε, και μου εγινε δευτερη φυση, παιδι μου...

Παντα Αυτον και Μονο Αυτον ειχα...

 

Και γω... καταπια τη γλωσσα μου...

 

Την περιοδο που δυσκολευομουν πολυ...

Και "δεν με ακουγε ο Αγιος Ιακωβος" 

που τον φωναζα

Ερχοταν πιο συχνα ο πατερας μου να με βλεπει...

Εγω δεν του ελεγα τι ειχα,

για να μην τον στενοχωρησω...

Αλλα αυτος ηξερε...γι΄αυτο ερχοταν!

Να με στηρίξει!!

 

Τον ρωτησα πως μπορει να ξερει πως ειμαι;

Και εκεινος δειλά δειλα μου αποκαλυψε

οτι τον ενημερωσε ο φυλακας αγγελος του..

Μιλουσε μαζι του, μου ειπε...

Και γω καθομουν και τον χαζευα

που μου τα ελεγε αυτα.

Αν δεν ερχόμουν σ΄αυτη τη δυσκολια...

ισως δεν μαθαινα ποτε για την πνευματικη του κατασταση...

 

Απο τότε τον ρωτουσα πιο συχνα...

Μια μέρα τον ρωτησα για τους παπουδες μου...

Αν ειναι καλα...

Αν του έχει πει κατι ο φυλακας αγγελος του

Και μου ειπε..

 

Για τη μητέρα του ηξερε οτι "ειναι καλα!"

Προσευχοταν ομως για τον πατερα του...

που είχε πληροφορία οτι δυσκολευεται.

Και προσευχοταν καιρό γιαυτον

 

Καποια μερα τον πηρε ο φυλακας αγγελος του στον παραδεισο να του δειξει τον πατέρα του...

που τωρα ηταν καλα!

Και μιλησαν, και χαρηκε πολυ.

Φεύγοντας ο αγγελος τον εφερε έξω απο ενα υπέρλαμπρο ναο και τον παρότρυνε να μπουν...να προσκυνησει.

 

Και ο πατερας μου ντρεποταν και ειπε στο φυλακα του...

"εγώ αγγελε μου δεν ειμαι επίσημος...

Μπορουμε να κατσουμε εδώ απεξω και να ακουμε τις ψαλμωδίες ;"

Και καθησαν...

Σεβαστηκε την συστολη του ο Αγγελος

 

Κι εγω ακουγα...και σκεφτομουν...

Στραβος ημουν τοσα χρονια...

Δεν ηξερα τι ειχα διπλα μου...

 

Στην πορεια του δεν παρεκκλινε ποτε!

Ουτε αριστερα...ουτε δεξια.

Ισια στο Χριστο....και οτι ερθει ας έρθει.

Κανένα πισωγυρισμα...

Καμμια πτωση...

Ηταν πραγματικα τροπαιοφορος κατα τα μετρα του...

 

Σηκώνονταν το πρωι, 

τάιζε σπουργιτια και περιστερια ...

καθοταν σε ενα θρανιο,

και μελετουσε Καινη και Παλαια Διαθηκη

Καθε μερα... και εγραφε.... σκέψεις

σταχυολογηματα και εμπειριες.

Ενδιαμεσα προσευχοταν .

Αυτο εκανε καθε μερα...ολη μερα.

 

Πηρα ολες τις σημειωσεις του μετα την κοιμηση του...μου τις ειχε ταξει.

15 ντοσιε ...

 

Οταν εγραφε κατι καινουργιο 

με φωναζε να μου το διαβασει.

Και γω ο εξυπνακιας,

Προσπαθουσα να τον ταπεινωσω

για να μην τον πειραξει λογισμος έπαρσης απο αυτα που εγραφε.

 

Αν ημουν προβληματισμενος

με καποια υποθεση,

 την εβλεπε και με ρωτουσε

Του ελεγα, αλλα οχι πολλα για να μην τον φορτωσω.

 

Την αλλη μερα ομως απο μονος του

ειχε εκεινος κατι να μου πει ...

 

"Καλα θα παει αυτο"

"Καλα θα γινει εκεινος"

 

Εκανε προσευχη ...παρακαλουσε.

Και τον επαιρνε ο φύλακας άγγελος του...

και του έδειχνε την πορεια του αιτηματος του

 

Ειχα την αισθηση οτι χαιροταν

"να συνεργαζομαστε"....

Εγώ να του λεω αιτηματα και να συζηταμε

και εκεινος να ευχεται.

Σαν να με ειχε κουβαλητη θεματων για προσευχη...

 

Τους τελευταιους μηνες με τις εννοιες μου ομως, 

του το στερησα και ενιωθε μονος...

Με ζητουσε καθε μερα και πηγαινα πιο αραια...

Μια μερα πριν φύγει ημουν στη Μυτιληνη...

με πηρε τηλεφωνο και μου παραπονεθηκε ...

Μου ειπε...

"Και ταύτα έδει ποιήσαι...

κα΄κείνα μη αφιέναι"

 

Επαθε πνευμονικο οιδημα και στο Αττικο

τον εβαλαν σε δωματιο κοβιντ.

Δεν με αφησαν ουτε να τον δω.

Τους ειπα...

"Μη τολμησετε να μου τον βαλετε σε σακκουλα..."

Εχω αρνητικο μοριακό τεστ.

Κοιμηθηκε μονος του...

Ουτε την ευχη του δεν πήρα και μου στοιχισε.

Ο γερων Προκοπιος μου ειχε μηνυσει..

"Την ευχη του να παρεις!"

Αλλα μου την στερησαν ...

 

Στην Εκκλησια τον πλησιασα 

και του είχαν κρυμμενα τα χερια .

Θυμηθηκα τον Αγιο Παϊσιο και τον γεροντα Δαμασκηνο που μου ειχαν πει...

"Ο πατερας σου ειναι Αγιος"

και τα εψαξα, 

τα βρηκα και τα πηρα στα χέρια μου.

Μαλακα και ευκαμπτα...

Και τα μαγουλα και τα αυτιά του...

Δυστυχως δεν πηρα βιντεο.

 

Α ρε Πατερα ,

Α ρε Πατερα,

Δεν ξερω τι κυριαρχει πιο πολυ μεσα μου....

 

Το συγγνωμη;

Το ευχαριστω;

Ή το Δοξα τω Θεω;

 

Ολα μαζι εναλλασσονται μεσα μου...

 

Την ευχη σου ...

Μη μας ξεχνάς!!!

|ο γιος σου, Κωνσταντίνος Σύμπουρας.

~ "αμφ." ΥΓ:

Το ξέρω πως το είδες.

Ποιος τονισμός τώρα;

Δες τι περιγράφει ο γιος γι΄αυτόν τον πατέρα

κι άσε τους τόνους στην άκρη...