| γράφει ο π.Αυγουστίνος Βλάχος
Πλησιάζει η πανήγυρις της Ανακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου και η ενορία μας, βρίσκεται σε πυρετώδεις ρυθμούς προετοιμασίας.
Απόψε, σε μια ανάπαυλα αυτής της δραστηριότητας, έκανα την σκέψη πως ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει αυτή την εορτή.
Όμως ο τρόπος που βρέθηκε το συγκεκριμένο άγιο άφθαρτο λείψανο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου θησαυρίζεται στον ιερό μας ναό (δεξιά κνήμη) και τα τόσα πολλά θαυμαστά γεγονότα γύρω απ' αυτήν την εύρεση, καθιστούν αυτή την εορτή όχι ήσσονος αλλά μείζονος σημασίας για την Ορθοδοξία.
Αυτά τα γεγονότα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, έτσι ως ένα χρέος που αισθάνομαι απέναντι στον Άγιο, του οποίου την ολοζώντανη, εντονότατη παρουσία βιώνω αυτές τις 67 ημέρες που τον διακονώ από τόσο κοντά.
Όπως είναι γνωστό, ο Άγιος λιθοβολήθηκε από τους πατριώτες του Εβραίους, τρία χρόνια από την Ανάληψη Του Χριστού.
Κάποιοι ευσεβείς άνθρωποι της εποχής του, τους οποίους θα αναφέρουμε παρακάτω, τράβηξαν κάτω από τις πέτρες το καταματωμένο σώμα του και το θάψανε με τις τιμές που άρμοζαν στον πρώτο μάρτυρα μετά Τον Χριστό. Μάλιστα, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων:
«Συνεκόμισαν δε τον Στέφανον άνδρες ευλαβείς και εποίησαν κοπετόν μέγαν επ' αυτώ»
Δηλαδή:
«Άνδρες ευλαβείς, περισυνέλεξαν τον Στέφανο και τον έκλαψαν, θρήνησαν γι' αυτόν πικρά».
Ο τόπος που δέχτηκε το άγιο κορμάκι του Αγίου, ήταν ξεχασμένος για 379 χρόνια! Το 415 μ.Χ., φανερώθηκε ο Άγιος, τρείς φορές σ' έναν ευλαβή γέροντα ιερέα που τον έλεγαν Λουκιανό, ο οποίος ήταν εφημέριος πολύ κοντά στον τόπο που ετάφη ο Άγιος. Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτού του γέροντος ιερέως, ήταν νεότατος και πολύ όμορφος, με χρυσά μαλλιά. Φορούσε ένα λευκό στιχάρι (έτσι λέγεται το κυρίως λειτουργικό άμφιο του διακόνου) το οποίο ήταν στολισμένο με κόκκινα και χρυσά κεντήματα που παρίσταναν το βυζαντινό γράμμα (C), δηλαδή το αρχικό από το όνομα Στέφανος. Τα σανδάλια του είχαν χρυσά λουριά και στο χέρι του κρατούσε ένα χρυσό ραβδί, με το οποίο άγγιξε τον Λουκιανό τρεις φορές, αποκαλώντας τον με τ' όνομά του, αποκαλύπτοντας του που ήταν θαμμένο το λείψανό του. Του είπε ακόμα πως κοντά του βρίσκονταν και τα λείψανα του Νικοδήμου του νυχτερινού μαθητού, του Γαμαλιήλ και του γιου του Αβίβου, οι οποίοι ήταν συγγενείς του Αγίου Στεφάνου. Ήταν αυτοί που προαναφέραμε πως μερίμνησαν για την ταφή του λειψάνου του Αγίου.
Όταν ξημέρωσε, ο Λουκιανός πήγε και είπε το όνειρό του στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, ο οποίος χωρίς να χάσει καιρό, πήγε συνοδευόμενος από δύο επισκόπους, ιερείς και διακόνους του στον τόπο που του υπέδειξε ο Λουκιανός και αφού σκάψανε, βρήκαν τέσσερις λάρνακες που στην κάθεμιά ήταν γραμμένα με αραμαϊκά γράμματα τα ονόματα των Αγίων.
Τη στιγμή που βρέθηκαν τα λείψανα, έγινε σεισμός μεγάλος και μια άρρητη ευωδία σκορπίστηκε ολόγυρα, ενώ απ' τον ουρανό ακούστηκαν αγγελικές φωνές που αντηχήσανε έως δέκα μίλια μακριά! Πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες και δόξασαν Τον Θεό!
Η λάρνακα του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, η οποία ήταν φτιαγμένη από ξύλο ροδακινιάς, σειόταν και ανέδυε φως! Αφού προσκύνησε το άγιο λείψανο ο Πατριάρχης Ιωάννης, η συνοδεία του σήκωσε τη λάρνακα στους ώμους και με λαμπαδηφορία και θυμιάματα, την μετέφεραν στο διακονικό της Μεγάλης Εκκλησίας, δηλαδή στο δεξιό μέρος του Αγίου Βήματος κι αυτό επειδή σ' εκείνο το μέρος στέκονταν οι διάκονοι.
Όλ' αυτά έγιναν στις 15 Σεπτεμβρίου του 415 μ.Χ και όπως καταγράφεται, όσοι είδαν το τίμιο λείψανο, λέγανε πως οι πληγές που είχαν κάνει πάνω του οι πέτρες, έλαμπαν περισσότερο απ' τα άστρα τ' ουρανού!
Ένας συγκλητικός της εποχής εκείνης, ονόματι Αλέξανδρος, έχτισε τότε ένα ναό στο όνομα του Αγίου Στεφάνου και μέσα σ' αυτόν τοποθέτησαν το άγιο λείψανο. Το δεξί χέρι μονάχα το κράτησε ο Πατριάρχης στο διακονικό της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας Σιών.
Ύστερα από λίγα χρόνια, ο Αλέξανδρος αρρώστησε κι επειδή κατάλαβε πως θα πέθαινε, ζήτησε να του φτιάξουν μια λάρνακα από ξύλο ροδακινιάς, όπως ακριβώς ήταν και του Αγίου. Την έβαλε δίπλα από τη λάρνακα του Αγίου και μόλις πέθανε, τον έβαλαν εκεί μέσα.
Το 427, δηλαδή έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, η σύζυγός του Ιουλιανή, η οποία ήταν από την Κωνσταντινούπολη, αποφάσισε να πάρει το σώμα του συζύγου της και να το μεταφέρει στην πατρίδα της, κοντά στον πατέρα της. Αντί όμως να πάρει τη λάρνακα που είχε μέσα το σώμα του Αλεξάνδρου, πήρε κατά λάθος εκείνη που είχε μέσα το λείψανο του Αγίου Στεφάνου! Όσο ταξίδευαν, η Ιουλιανή και η συνοδεία της, άκουγαν ψαλμωδίες από τον ουρανό. Αυτό την παραξένεψε και την έκανε να ελέγξει τη λάρνακα κι έτσι ανακάλυψε το λάθος της. Φτάνοντας στην Ασκάλωνα, ένα λιμάνι της Παλαιστίνης, ναύλωσε ένα καράβι και τράβηξε για την Πόλη. Εκεί πήγε στον βασιλιά και του είπε πως κατά θέλημα Θεού, πήρε το λείψανο του Αγίου Στεφάνου αντί για το λείψανο του συζύγου της. Ο βασιλιάς ειδοποίησε τον Πατριάρχη και εκείνος βγήκε με όλον τον κλήρο και βάζοντας τη λάρνακα σε μια άμαξα, ξεκίνησαν πομπή για το παλάτι. Όταν φτάσανε σ' ένα μέρος που λεγόταν Ζεύγμα και που σήμερα το λένε Τζεκμετζέ, κοντά στη θάλασσα, τα ζώα που τραβούσαν την άμαξα σταμάτησαν και δε θέλανε να προχωρήσουν. Κι επειδή τα χτυπούσαν για να το κάνουν, ακούστηκε τότε μια φωνή:
«Μη τα χτυπάτε! Εδώ πρέπει να μείνει το άγιο λείψανο!».
Ο Πατριάρχης κι όσοι ακολουθούσαν την πομπή, όταν ακούσανε αυτή τη φωνή, με φόβο δοξολογήσανε Τον Θεό κι ο βασιλιάς διέταξε να χτίσουνε σ' εκείνο το μέρος έναν ναό στο όνομα του Αγίου Στεφάνου και να φυλάξουν μέσα σ' αυτόν το άγιο λείψανο, για να βιώσουν πάρα πολλά θαυμαστά σημεία που συνέβησαν γύρω απ' αυτό, τα οποία δεν μας φτάνει μια ανάρτηση στο Facebook ν' αναφέρουμε. Αργότερα όμως, μετέφεραν το λείψανο σε άλλον ναό που χτίστηκε μέσα στο παλάτι κι επειδή η ανακομιδή έγινε 2 Αυγούστου, η Εκκλησία μας εορτάζει την ανακομιδή εκείνη την ημέρα.
Κάπου εκεί χάνεται και η πληροφόρηση για το πως το άγιο λείψανο τεμαχίσθηκε και διαμοιράστηκε στα σημεία που βρίσκεται σήμερα. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι πως το άφθαρτο δεξί του πόδι, με το δέρμα πάνω, βρέθηκε στην Σαφράμπολη της Παφλαγονίας, μια πολύ πλούσια πόλη με μεγάλη ιστορία, με οικονομικά κέρδη από το εμπόριο του κρόκου και του μπαχαρικού σοφράν από το οποίο πήρε το όνομα. Όταν έγινε η Μικρασιατική καταστροφή, οι πρόγονοί μας, το πήραν μαζί τους και το έφεραν στην ομώνυμη πλέον συνοικία στο κέντρο της Νέας Ιωνίας, όπου το 1926 θεμελίωσαν και το 1945 ανέγειραν το ναό μας, ο οποίος και ενεκενιάσθη την 4η Ιουνίου του 1950 υπό του Επισκόπου Ευρίπου Αλεξίου και έκτοτε μέσα σ' αυτόν φυλάσσεται ως πολύτιμο θησαύρισμα το μεγαλύτερο μέρος από το τίμιο λείψανο του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου. Να σημειώσουμε πως ο ναός είναι απομίμηση του Ιερού Ναού του Αγίου Στεφάνου Θεοδωρουπόλεως Μικράς Ασίας και της ανεγέρσεώς του είχε προηγηθεί η κατασκευή ξύλινου ναού το 1924, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε έως το 1936.
Όπως αντιλαμβάνεστε αδέλφια μου, είναι αμέτρητα τα υπερφυά σημεία και φανερώματα της θείας δύναμης γύρω απ' το τίμιο και σεπτό λείψανο του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.
Κι αυτοί που τα γράψανε και τα εξιστόρησαν, δεν ήταν άνθρωποι σαν εμένα, γεμάτοι πάθη και αμαρτίες αλλά άνθρωποι με καθαρή και άγια ψυχή, που η ψευτιά δεν χωρούσε μέσα τους.
Γι' αυτό και η επικείμενη εορτή της ανακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου, είναι μία πολύ μεγάλη εορτή.
Και αξίζει να συρρεύσουμε στον μοναδικό ενοριακό ναό στην Αττική που είναι αφιερωμένος στ' όνομά του, εκεί όπου θησαυρίζεται το μεγαλύτερο απότμημα εκ του ιερού του λειψάνου του που διασώζεται ανά την οικουμένη, για να συμμετάσχουμε στις ακολουθίες που αναγράφονται στην αφίσα που επισυνάπτω, να προσκυνήσουμε αυτό το μοναδικό σέβασμα και να λάβουμε τη χάρη Του Παναγίου Πνεύματος η οποία πλεονάζει σ' αυτό.
Διότι όπως μας λέει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, οι εορτασμοί της μνήμης των αγίων δεν γίνονται για άλλο λόγο παρά για να συναχθούμε σε αυτούς, ν' ακούσουμε για τα κατορθώματά τους και να μιμηθούμε, όσο αυτό είναι δυνατό, τη βιοτή τους.
Με το καλό ν' ανταμώσουμε λοιπόν στην πανήγυρή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου