* Ένα τεράστιο μάθημα σ΄ένα Ογκολογικό Νοσοκομείο...

 

Μας εκμυστηρεύτηκε ένας εκ των "συν αυτώ" την, όχι και τόσο συνηθισμένη, εμπειρία του σ΄ένα Ογκολογικό Νοσοκομείο...

"Έλα να σου πω. 

Δεν είχα πει σε κανέναν τίποτα. 

Πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μόνος.

Όμως με το που μπήκα ντράπηκα.

Να σου πω το γιατί.

Σ' ένα Ογκολογικό Νοσοκομείο που έχει το όνομα των Αγίων Αναργύρων,

να μπαίνεις καμαρωτός τη μέρα της Αγίας γιαγιάς μας, της Άννης.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησες τον όροφο, 

να ξεχωρίζεις τον τεράστιο αγώνα 

που με αξιοσημείωτη αξιοπρέπεια κάνουν 

όχι καθημερινά, 

αλλά κάθε λεπτό, 

- τι λέω; κάθε δευτερόλεπτο... - 

οι ασθενείς με τους δικούς τους διαρκώς στο πλάι τους.

Τις χημειοθεραπείες, 

τα τσεμπέρια στα γυμνά κεφάλια,

τα βογγητά το βράδυ, 

τους εμετούς,

τις νοσηλεύτριες να τρέχουν με αξιοθαύμαστη ηρεμία 

από τον έναν θάλαμο στον άλλον.

Τους γιατρούς και τις γιατρίνες,

ειδικευόμενους και έμπειρους,

να φέρνουν σε πέρας,

οποιαδήποτε αποστολή τους ανατεθεί,

σαν να μην τρέχει κάστανο.

Και συ, ο "ασθενής", 

να τρως με βουλιμία τα υπέροχα γεμιστά 

που σου φέρανε και το δροσερό πεπονάκι

και να πέφτεις αραχτός 

κάνοντας τις αναρτησούλες σου 

και σχολιάζοντας τα πάντα στο fb.

Ανήμερα της Αγίας Παρασκευής να κάνεις 

μια προγραμματισμένη επέμβαση ρουτίνας

(κι ας μην αποδείχτηκε τελικά τέτοια...).

Να σε βάζει μέσα στις 7μιση το πρωί

ο Χρήστος, ένας υπέροχος τραυματιοφορέας,

με τον οποίο κουτσομπολεύεις 

(αναίσθητος ων...) 

πιθανούς προορισμούς διακοπών 

που και οι 2 δεν πήγατε,

μέχρι να σε πιάσει η αναισθησία.

Να μην έχεις ιδέα τι παίχτηκε για το τομάρι σου στο χειρουργείο.

Να ξυπνάς βλέποντας μπροστά σου αγαπημένα πρόσωπα.

Να μένεις μέσα και την επομένη του Αγίου Παντελεήμονα. 

Και να παίρνεις την επομένη την τσαντούλα σου 

και με τ΄αμαξάκι σου κουτσά στραβά 

να επιστρέφεις ραμμένος και επισκευασμένος στο σπιτάκι σου.

Και με έπαθλο τα 3 "βόλια" 

που έβγαλε από τα μέσα σου ο υπέροχος γιατρός, 

που σου συνέστησε ο δικός σου κολλητός γιατρός, ο Βαγγέλης.

"Τυχαίες" όλες οι μέρες, μην δίνεις σημασία, 

σε όσα ένας καλός μου φίλος, 

ο Δημήτρης ο δάσκαλος συνηθίζει να λέει πως

"Εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε ημερολόγιο.

Έχουμε Αγιολόγιο..."

Σου΄πα στην αρχή πως ντράπηκα που μπήκα.

Πιο πολύ όμως ντράπηκα, 

που 3 μόνο μέρες μετά, 

βγήκα.

Σαν να είχα κάνει μια ζαβολιά,

που κανείς δεν την είδε.

Και κανείς δεν με σταμάτησε στην έξοδο.

"Που πάτε κύριε;

Δεν φεύγει κανείς τόσο εύκολα από εδώ!

Περάστε μέσα στο θάλαμό σας, παρακαλώ!

Θα σερβίρουμε σε λίγο τον φιδέ σας..."

Κανείς δεν μου΄πε.

Και άφησα τους πονεμένους πίσω μου

να παλεύουν ο καθένας με τον Σταυρό του...

Δώσε τους παρηγοριά, Κύριε!

Υπομονή και δύναμη ν΄αντέχουν...

Και σε μας τους ακόμα "ανέγγιχτους" 

ευγνωμοσύνη δώσε, αλλά και μετάνοια...

Μέχρι να βρεθούμε και μεις στη θέση τους

ν΄αναμετρηθούμε με το τέρας, 

που νικιέται μονάχα με την Πίστη... "

     Δόξα τω Θεώ! [ένεκεν πάντων...]

ΥΓ:

 Το "περαστικά" σου

στον ανέγγιχτο που μας είπε την ιστοριούλα του,

που απ΄την καρδιά σου βγαίνει

μετέτρεψέ το, θα΄λεγα, σε μια ψιθυριστή ευχούλα

για τους πονεμένους που μείνανε πίσω...

Εκείνοι το΄χουν πραγματική ανάγκη!

Εκεί θα πιάσει τόπο...