~ γράφει η γιατρός Μαρία Παλαμούτη
Πριν αρκετά χρόνια τοποθετήθηκα στο νοσοκομείο της Φλώρινας.
Μεταξύ των πολύ αγαπημένων προσώπων που συνδέθηκα, ήταν και η Αγγελική.
Μια κυρία από αυτές με το κότσο που λέει ο κόσμος.... υπεύθυνη του εκκλησιαστικού γηροκομείου της πόλης.
Σχεδόν αγράμματη, αλλά με όλη τη σοφία του Θεού μέσα της.
Είχε την απόλυτη αμεριμνησία, γιατί είχε το απόλυτο άφημα στο Δημιουργό της.
Αυτό που λέμε αλλιώς, Πίστη.
Στο πρόσωπο της είδα το Ευαγγέλιο στο πράξη.
Την αγάπη,
την ταπείνωση,
τη διάκριση,
την προσφορά,
την ελεημοσύνη,
την προσευχή,
τη σιωπή...
Ό,τι και να πω, θα είναι λίγο...
Αυτός ήταν ο λόγος που όποιος την πλησίαζε αναπαυόταν.
Γιατί να αποτελούσα εγώ εξαίρεση;
Έγινε το γηροκομείο το στέκι μου, λόγω αυτού του προσώπου.
Ο καλός Θεός την αξίωσε, στα τελευταία χρόνια της ζωής της, να λάβει το μοναχικό σχήμα.
Έγινε Παϊσία μοναχή.
Στη συνείδηση μου βέβαια, ήταν ήδη Γερόντισσα.
Σήμερα η ψυχή της πέταξε στον Ουρανό και το μόνο που με χαροποιεί είναι ότι όταν κάποτε τα λέγαμε, την είχα ρωτήσει :
"Αγγελική, αν φύγεις πρώτη στον Ουρανό, θα μεσιτεύεις για μένα;"
" Αν έχω παρρησία Μαράκι μου.... ουυυυυυυυυ...."
Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδωσες την ευκαιρία να τη γνωρίσω!
Η σκυτάλη πλέον σε όλους εμάς εδώ κάτω...
Καλό Παράδεισο αδερφή Παϊσία ...
Σε αγαπώ πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου