✔ "...Εδώ, στο μοναστήρι μας, ένας αδελφός μοναχός είχε μια φοβερή εμπειρία. Μια μέρα πήγαινε να ετοιμάσει τον ναό για την ακολουθία. Και εκεί, είδε αισθητά – με τα μάτια του – την Παναγία μέσα στην εκκλησία να κλαίει. Την πλησίασε ταραγμένος και της είπε: – Παναγιά μου, γιατί κλαις;" |Το θυμίαμα του τσιγάρου |Καλό Παράδεισο! Καλή Ανάσταση, καλέ μας Πατέρα Χαρίτων...

             |Δεν με ανησυχεί αν σε κάποιους φανεί υπερβολικό.

Ίσως κάποιος, έστω και ένας, να βοηθηθεί απ΄αυτήν την ανάρτηση...

|γράφει ο Βασίλειος Στυλιανέσης

Καθόμασταν ένα απόγευμα στο μικρό μπαλκόνι 

της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου, 

μετά το απόδειπνο και την προσκύνηση των λειψάνων. 

Ο πάτερ Χαρίτων, όπως συνήθιζε, 

είχε έρθει να μας κάνει λίγη παρέα. 

Μιλούσε με απλότητα και σοφία για πνευματικά θέματα.

 Για την προσευχή, την ταπείνωση, τη μετάνοια. 

Και, όπως συχνά έκανε, 

δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο τσιγάρο.

– Το τσιγάρο, έλεγε, κάνει κακό στον άνθρωπο. 

Όχι μόνο στο σώμα, 

αυτό το ξέρουν όλοι, 

 αλλά κυρίως στην ψυχή. 

Είναι δέσιμο. 

Πάθος.

Δεν κρατήθηκα. 

Του λέω:

– Πάτερ Χαρίτων, 

γιατί κυνηγάς με τέτοια μανία όσους καπνίζουν; 

Μόλις δεις κάποιον με τσιγάρο, 

αμέσως τρέχεις να του πεις να το σβήσει. 

Ακόμα και στην αυλή, 

αν πάει κανείς να καπνίσει, 

ξαφνικά εμφανίζεσαι και τον μαλώνεις. 

Γιατί, καλέ μου πάτερ; 

Κυνηγάς τον κόσμο μερικοί σκανδαλίζονται.

Με κοίταξε ήρεμα, με βλέμμα βαθύ, και μου είπε:

– Άκου, Πασχάλη μου! θα σου πω. 

Εδώ, στο μοναστήρι μας, 

ένας αδελφός  μοναχός είχε μια φοβερή εμπειρία. 

Μια μέρα πήγαινε να ετοιμάσει τον ναό για την ακολουθία. 

Και εκεί, είδε αισθητά – με τα μάτια του – 

την Παναγία μέσα στην εκκλησία να κλαίει.

Την πλησίασε ταραγμένος και της είπε:

– Παναγιά μου, γιατί κλαις;

Κι εκείνη, με λυγμό, του αποκρίθηκε:

– Παιδί μου, 

πριν από λίγο ήρθε εδώ ο διάβολος και με κορόιδευε. 

Μου είπε: 

«Οι προσκυνητές σου έρχονται, ναι… για προσκύνημα. 

Όμως εμένα θυμιάζουν με τα τσιγάρα τους».

Ο πάτερ Χαρίτων σταμάτησε για λίγο. 

Έσκυψε το κεφάλι του, σαν να το ξαναζούσε μέσα του.

– Από τότε, συνέχισε σιγανά, δεν το αντέχω. 

Όχι από αυστηρότητα. 

Όχι από σκληρότητα. 

Αλλά από πόνο. 

Από αγάπη για Εκείνη… 

και για τους ανθρώπους.

Πάρα πολλοί που γνώρισαν τον πατέρα Χαρίτων 

με την συμβουλή του και τις προσευχές του 

έκοψαν το τσιγάρο... 

Απελευθερώθηκαν από αυτό το βρωμερό πάθος 

και η ζωή τους έγινε καλύτερη 

και κάποια προβλήματα οικογενειακά 

λύθηκαν (όπως έλεγε) 

εάν θα έκοβαν το τσιγάρο.

Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι 

ότι ο μοναχός που είδε την Παναγιά μας 

αλλά δεν το αποκάλυψε.

ήταν ο ίδιος ο πατήρ Χαρίτων.

 Ήταν άγιος, 

έκρυβε την αγιοσύνη του...

 

Πίσω από την απλότητα ενός απλού μοναχού 

 βοηθούσε όποιον είχε σοβαρό πρόβλημα. 

Με τις συμβουλές του γίνονταν θαύματα. 

Πιστεύω κάθε ένας που γνώρισε τον πατέρα Χαρίτων 

θα είχε να μας πει και μία θαυμαστή εμπειρία.

Ας έχουμε την αγία ευχή του!

 

Να μεσιτεύει για εμάς στον καλό θεό μας.

Καλό Παράδεισο! 

Καλή Ανάσταση, 

καλέ μας Πατέρα Χαρίτων...