Είναι τέτοια μέρα, σαν χθες, το 2020.
Έχουμε κανονίσει να πάμε να παίξουμε με φίλους των παιδιών μου το απόγευμα.
Ξεκινάμε με σκοπό να περάσουμε πρώτα από την Αγία Τριάδα Νέου Ηρακλείου όπου φυλάσσεται Λείψανο του Αγίου Λουκά του Ιατρού, για να προσκυνήσουμε.
Έχει αφόρητη ζέστη και άπνοια.
Φτάνουμε, αλλά ο Ναός δεν έχει ανοίξει ακόμα.
Λέω στα παιδιά ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε, όσο χρειαστεί.
Και αρχίζει μια απίστευτη γκρίνια!
Και από τα 3...
εγώ δε θέλω να φύγω με τίποτα, αν δεν προσκυνήσουμε.
Κι αφού μου έχουν ζαλίσει το κεφάλι, κάθομαι σε ένα παγκάκι, εκεί στην πλατεία με τα πολύ ψηλά πεύκα, και λέω:
"Αχ, Άγιε μου! Κάνε να αντέξουν μέχρι να ανοίξει ο Ναός! ".
Και, αμέσως, αμέσως όμως, φυσάει στιγμιαία ένας αέρας...
Και μια μπάλα ποδοσφαίρου πέφτει από ψηλά...
Μπροστά στα πόδια μας...
Αυτό είναι που λέμε "Ταχύς".
Και στα πιο ασήμαντα...
Τα παιδιά έπαιξαν με την καρδιά τους μέχρι να μπούμε να προσκυνήσουμε!
Χωρίς γκρίνια πια.
Και το θυμούνται ακόμα...
|μας το εκμυστηρεύτηκε η εκ των "συν αυτώ" μανούλα, Μ.Τ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου