Είμαστε λίγα λεπτά μετά το πέρας της πρωινής εορταστικής Θείας Λειτουργίας.
Κάποιοι από μας πανηγυρίσαμε τον Άγιο Παππού μας χθες το βράδυ, κάτω από τα λιγοστά φώτα μιας πανηγυρικής αγρυπνίας.
[Παρεμπιπτόντως χθες που αναζητούσαμε, είδαμε πως επισήμως οι αγρυπνίες που είχαν ανακοινωθεί πως θα γίνουν, υπερβαίναν τις 50 σε όλη την Ελλάδα...]
Ο λαός του Θεού αγαπάει με καμάρι τον Άγιο Παϊσιο σαν ένα κοντινό του πρόσωπο, σαν ένα πρόσφατα αγιοκαταταχθέν μέλος της οικογένειάς του...
Μια από τις σκέψεις που κάναμε, ορμώμενοι ελπίζουμε από την τεράστια αγάπη που τρέφουμε προς τον Άγιο κι όχι από προσωπική παρόρμηση, είναι να δούμε τη σημερινή μέρα λίγο διαφορετικά από τις υπόλοιπες της καθημερινότητάς μας.
Ας πούμε: Να θυσιάσω κάτι που κάνω καθημερινά.
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
Και να΄ναι όχι κάτι δευτερεύον για μένα,
αλλά κάτι δύσκολο,
κάτι που θα με πονέσει.
✔ Να μην σκρολάρω, ας πούμε, στην οθόνη του κινητού μου σήμερα.
Καθόλου...
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
✔ Ή να μην καπνίσω ας πούμε, σήμερα.
Καθόλου...
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
✔ Ή να προσέξω να μην κακολογίσω κανέναν σήμερα.
Έτσι για αλλαγή, βρε παιδί.
Καθόλου όμως...
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
✔ Να μην γκρινιάξω στον άνθρωπό μου σήμερα, όλη μέρα...
Ό,τι κι αν μου κάνει...
Ό,τι κι αν μου πει...
Κουβέντα...
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
✔ Να μην ανοίξω την τηλεόραση σήμερα κι ας είναι Σάββατο,
"που χαλαρώνω λίγο μέσα στη βδομάδα, βρε αδερφέ"...
Ούτε για λίγο...
Για χάρη του Αγίου που αγαπώ.
✔ Ή όχι! Ακόμα καλύτερα...
Την ώρα του αγαπημένου μου σήριαλ
ή των αγαπημένων μου "ειδήσεων",
να βάλω να δω ξανά
ένα από τα επεισόδια της Σειράς
(μία είναι η σειρά: "Από τα Φάρασα...)
Όποιο επεισόδιο διψάει να δει ξανά ο καθένας μας.
εγώ ας πούμε,
λέω να βάλω όχι το αγαπημένο μου,
που είναι το 10 του β΄κύκλου,
αλλά το 11, το προτελευταίο...
Έχω λόγο...
(πολύ μεταξύ μας:
όταν έπαιζε εκείνο το βράδυ στο σπίτι μας,
ανάμεσα στα 20 τόσα άτομα
που το παρακολουθούσαμε,
είχα έναν "ενοχλητικό" δίπλα μου
και μου απαντούσε εκτενώς
σε όποια απορία είχα
και έχασα έτσι σκηνές,
που ακόμα δεν τις έχω εξιχνιάσει...)
|αν ψάχνεις πάντως όπως εμείς,
να βρεις όλα τα επεισόδια,
ρίξε μια ματιά εδώ...
Αδέρφια από μακριά τα επιμελήθηκαν,
εμείς εκεί καταλήξαμε...|
[Τα υπόλοιπα
που θα μπορούσες να κόψεις για χάρη του σήμερα,
βρες τα μόνος σου μαζί του, αδερφέ μου.
Για χάρη του Αγίου που αγαπάς.
Και ας τον αφήσουμε λεύτερο, στην δικιά του την ευχέρια, αν θελήσει, να μας δώσει κάτι ουρανίσιο κι εκείνος.
Ένα λουκουμάκι, ας υποθέσουμε...
Ή ένα σκαμπιλάκι, ακόμα καλύτερα...
Ό,τι έχουμε ανάγκη και τραβάει ο έσω οργανισμός μας, τελοσπάντων...]
Διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις, ένιωσα σαν να με κάλεσε κάποιος αγαπημένος φίλος σε έναν ήσυχο περίπατο. Όχι σε δρόμους φανταχτερούς, αλλά σε εκείνα τα στενά της καρδιάς όπου περπατά μόνο όποιος ποθεί αληθινά τον Θεό και τους Αγίους Του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγγίξατε. Όχι με κάποιο βαρύ θεολογικό λόγο αλλά με εκείνη την απλότητα που έχει μέσα της αρχοντιά. Με εκείνη τη ζεστή υπενθύμιση ότι μπορούμε σήμερα, να έχουμε λίγη σιωπή μέσα μας.
Για χάρη Εκείνου που αγάπησε τον Χριστό με όλη του την ύπαρξη.
Για χάρη του Παππούλη, του Άγιου Παϊσίου, που τον αισθανόμαστε όχι ως «μεγάλο θαυματουργό», μα σαν εκείνον τον παππού της διπλανής μας αυλής που, κάθε που πονάμε, ακουμπάει το χέρι στον ώμο μας και λέει: «Μη φοβάσαι παιδάκι μου. Ο Χριστός είναι κοντά.»
Ένα σχόλιο δεν φτάνει να χωρέσει όσα ξύπνησε αυτή η ανάρτηση μέσα μου…
Αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη. Γιατί μέσα στη φασαρία, μέσα στον καταιγισμό εικόνων και βιαστικών λόγων, κάποιοι ακόμη θυμίζουν — όχι με φωνές, μα με παράδειγμα — πως μπορεί η κάθε μέρα να γίνει μια μικρή προσφορά.
Ένα «δεν θα το κάνω σήμερα», όχι από καθήκον, αλλά από αγάπη.
Μια μικρή άσκηση, ένα χαμόγελο που συγκρατήθηκε, μια λέξη που δεν ειπώθηκε, μια συνήθεια που μπαίνει στην άκρη — όχι για εμάς, αλλά για χάρη του Αγίου που αγαπάμε.
Κι ίσως, όπως λέτε, εκείνη την ώρα να μας δώσει κι Εκείνος ένα λουκουμάκι ουράνιο. Ή κι ένα σκαμπιλάκι. Μα και τα δύο, από το ίδιο χέρι: πατρικό, τρυφερό, στοργικό.
Να τον χαιρόμαστε τον Άγιό μας. Και να τον αγαπάμε, όχι με λόγια μόνο, αλλά με εκείνα τα μικρά, τα σιωπηλά «ναι» της καρδιάς.
Σας ευχαριστώ.
Τώρα εμείς τι να πούμε;
ΔιαγραφήΠως το δικό σας σχόλιο άγγιξε εμάς ίσως περισσότερο κι από την προτροπή της όλης ανάρτησης;
εμείς ευχαριστούμε εσάς κ.συναθλητά (ή μήπως συναθλήτρια;) για την έγνοια σας να μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματά σας!!!
Την ευχούλα του Αγίου μας να έχετε για τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ σας...