...🖤...

 

     |γράφει ο (παθών) Υπάτιος Πατμάνογλου

Κάθε μέρα στους δρόμους, κάποιος δεν γυρίζει σπίτι.

Όχι από πόλεμο. 

Όχι από αρρώστια.

Από απροσεξία. 

Από βιασύνη. 

Από μια κακιά στιγμή.

Το 2024 χάθηκαν 665 άνθρωποι 

σε τροχαία στην Ελλάδα.

Δηλαδή 2 κάθε μέρα. 

Νέοι, γονείς, φίλοι.

Ζωές που έσβησαν χωρίς προειδοποίηση.

Τους βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων.

“Ένας 19χρονος”, 

“μια μηχανή”, 

“ένας πατέρας και ο γιος του”.

Και το προσπερνάμε. 

Μέχρι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα.

Για κάποιους, όμως, δεν ήταν “είδηση”.

Ήταν ο άνθρωπός τους.

Και τώρα, είναι το άδειο δωμάτιο. 

Η σιωπή στο τραπέζι. 

Η απώλεια που δεν ξεπερνιέται.

Ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις άτρωτος.

Έχω κάνει και εγώ λάθη στον δρόμο.

Δεν ψάχνω να δώσω μαθήματα.

Ψάχνω απλώς μια φωνή να ακουστεί.

Να φτάσει σ’ εκείνον 

που σήμερα θα βάλει μπροστά τη μηχανή 

 ή το αυτοκίνητό του.

και θα πατήσει λίγο παραπάνω το γκάζι.

και θα πει: 

«Δεν τρέχει τίποτα».

Τρέχει. 

Και πονάει.

Κάποιος, πάντα, σε περιμένει να γυρίσεις.

Μην τον αφήσεις να σε περιμένει για πάντα.

🖤 Μόλις 12 μέρες πριν…

Ο Ντιόγκο Ζότα παντρεύτηκε την αγαπημένη του. 

 Μαζί είχαν αποκτήσει 3 παιδιά.

Στο αυτοκίνητο ήταν και ο αδερφός του, ο Αντρέ.

Ένα λάστιχο έσκασε. 

 (Και όχι σε ένα τυχαίο αυτοκίνητο. 

Lamborghini οδηγούσαν τα παιδιά...)

Ένα δευτερόλεπτο…

Και τα δύο αδέρφια δεν γύρισαν ποτέ πίσω...

  

   |το νου μας, αδέρφια...|

  ☆ κι αν δεν ξέρεις ή δεν θυμάσαι, 

ποιος είναι ο Υπάτιος και τι υπέστη ο ίδιος 

και στάθηκε όρθιος, δες εδώ...