|Γι΄αυτό όμως αγίασε...|
"Θυμάμαι τον παπά-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη,
το γέροντα αυτόν τον μεγάλο,
στα τέλη της ζωής του
που όταν τον επισκέφθηκα μία φορά
και είχε μια αίσθηση του θανάτου
και έλεγε μετά δακρύων:
"Εγώ παιδί μου δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου. Τίποτα!
Έψαχνε να βρει κάτι και δεν έβρισκε τίποτα!
Έλεγα κι εγώ,
καλά, τόσα χρόνια στην έρημο γέροντα, στα Κατουνάκια,
42 χρόνια υποτακτικός σε ένα γέροντα παράφρονα,
σε ένα γέροντα
τρελό!
Σε ένα γέροντα που μόνο μορφή ανθρώπου είχε
και τίποτα άλλο,
όπως έλεγε και κάποιος γείτονάς τους:
"Αυτός ο γέροντας",
λέει,
"ο Νικηφόρος
μόνο μορφή ανθρώπου έχει.
Τα άλλα όλα είναι δαιμονικά."
Ήταν τελείως, δηλαδή, έξω φρενών άνθρωπος.
Ένας τύραννος, ένας σαδιστής άνθρωπος!
Τον "σκότωσε" κυριολεκτικά!
Και πήγε ο γέροντας Εφραίμ 20 χρόνων
και όταν πέθανε ο γέροντάς του ήταν
62 χρόνων.
42 χρόνια ολόκληρα έκανε υπακοή σε αυτόν τον τύραννο!
Και υπακοή στα Κατουνάκια
που ούτε να το σκεφτούμε δεν μπορούμε!
Λοιπόν,
προσευχή αδιάλειπτο,
νηστεία,
αγρυπνία,
εμπειρίες,
το
Άκτιστο φως,
όλα ήταν μέσα!
Και όταν κοίταζε στον εαυτόν του
δεν έβρισκε τίποτα το οποίο να είχε τόση δα ελπίδα,
ότι για αυτό το πράγμα θα με ελεήσει ο Θεός.
Τίποτα!
Αισθανόταν ότι δεν έκανε τίποτα!
Αλλά παράλληλα όμως ενώ έλεγε:
"εγώ, Θεέ μου, δεν έκανα τίποτα!
Δεν έχω τίποτα!",
η Χάρις μέσα του έλεγε:
"εγώ δε προς Σε έρχομαι".
Η ψυχή του πληροφορείτο ότι πορεύεται προς το Θεό.
Όχι εκ των έργων του,
όχι εκ της αξίας του
αλλά από την άπειρη αγάπη
και το έλεος του Θεού.
Όταν το αισθανθεί αυτό ο άνθρωπος
τότε πραγματικά η ψυχή του διαλύεται
από ευγνωμοσύνη προς το Θεό."
Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
27-2-1998
|επιμέλεια ανάρτησης: Νικόλας Σταυρίδης,
εκ των "συν αυτώ"...
