* "Όσο είμαι χρήσιμος είναι Χριστούγεννα κάθε στιγμή... Ξεκουράζονται οι πεθαμένοι από συναισθήματα... |Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινωνική Κουζίνα Μοναστηράκι

Χριστούγεννα δεν είναι

τα επιμελώς επιδεικτικά

στολισμένα σπίτια μας...

Χριστούγεννα είναι

η φιλία με την αγριότητα...

Η δωρεά έγινε άσπρη αγκαλιά...

μας μάζεψε όλους από κάτω ...

Μια αποθήκη η καρδιά ξέχειλη,

από αφθονία συναισθημάτων ...

Η εγγύτητα φανερώνει γλύκα

που ρέει ανάμεσα σε εγώ,

που ορθώνονται

ή αδελφώνονται ....

Δεν έχει σημασία για τον άστεγο

αν του μαγειρεύεις από τάμα

ή από σεβασμό για το συμπαντικό καλό,

από ενθύμηση μιας μνήμης,

ή επειδή είσαι ταμένος στην αλληλεγγύη...

Οι άστεγοι που έφτασαν

ως εδώ έχουν το ίδιο DNA,

διαφέρουν μόνο

οι πληγές και οι ουσίες....

Εμείς οι αλληλέγγυοι το ίδιο κουβαλάμε

τις δικές μας βαραθρώδεις εκδορές,

που τις μεταποιούμε

σε δωρεές ιδανικές...

Κουβαλάμε σε καφάσια τη γλύκα

και την ζεστασιά

που χωράει σε δύο παλάμες...

Πριν όμως απ' την προσφορά

υπάρχει η μορφή ενός προσώπου,

του καθενός η αναμονή

στο βλέμμα της απελπισίας...

Τότε αρχίζει το βουητό

του μελισσιού...

- η ζακέτα που μου δώσατε

πολύ ωραία με ζέστανε ...

- το παντελόνι το έκανα δεύτερο

και το συναλλάζω ...

- δεν έχω άλλα ρούχα είμαι βρεγμένη ...

- τι ώρα θα έρθει το φαγητό...

- δεν έχω άλλα ρούχα είμαι βρεγμενη...

- μπορώ να έχω και δεύτερο γλυκό...

- ο κόσμος με υποτιμά...

δεν θέλω να με υποτιμούν,

το όνομα μου είναι αρχαίου θεού ...

- ωραία τα μαλλιά σου ...

- η ιστορία μιας ζωής

ξετυλίγεται μπροστά σου ...

- το ξέρεις ότι γιόρταζα προχθές;

Αλλά ρούχα δεν έχω

είμαι βρεγμένη ...

- τι φαγητό έχει;

                

(μην φύγετε μετά την γλύκα,

το ζεστό φαγάκι είναι μακαρονάκι με θαλασσινά, δωρεά από τον άγριο ουρανό που όλο βρέχει...)

Μια λειτουργία που ξεκινάει από τις 3

και ως τις 8 αντέχει,

για 5 λεπτά μεταλαβιάς ζεστής...

- Εεε Κατερίνα, φύγε από εκεί

τόση ώρα στέκεσαι

σε μια λίμνη από βροχή...

(κάποιος που νοιάστηκε για μένα...

θα΄θελα να μην είναι η βροχή,

αλλά τα δάκρυα ντροπής που έχω φυλαγμένα ...)

-Θέλω να βρεις μια κουβέρτα να σκεπαστώ...

Μια κουβέρτα μόνο

στη μέση του δρόμου

η απαντοχή του κόσμου...

Πόσες ανύποπτες ζωές ζούμε παράλληλα

με αφθονία και όμως μια κουβέρτα

δεν υπάρχει να σκεπάσει την απελπισία...

Μόνο η φιλοκαλία ενός κοριτσιού

και η φιλόθεη Φιλοθέη

μπορούν να αναζητούν μια κουβέρτα

στη μέση του πουθενά,

ζητώντας από την ελευθερία

του συναισθήματος να την μεταφέρει,

εδώ στο χάλασμα μιας ζωής που υποφέρει...

Πιο πάνω και πιο κάτω

νέοι με τα βρεγμένα πόδια τους,

σαν γόνδολες κωπηλατούν καφάσια

μέσα στους δρόμους της αναζήτησης των ναυαγίων

με λίγη ζεστασιά να τα στολίσουν...

Ύστερα η άδεια επιστροφή

με την γεμάτη καρδιά και

τα βουρκωμένα βλέμματα ...

Η επιστροφή στην ανάπηρη

γιορτινή πραγματικότητα,

με μια ζάλη μεθυστική

που σου λέει:

η φιλία με την αγριότητα

είναι Η ποίηση της ζωής...

-Μου θυμίζουν τα μάτια σου

παλιά αγαπημένη ...

(θηρίο τρυφερό η καρδιά θυμάται ...

μην τους παλεύεις όλους με θυμό...)

- μην τους πλησιάζεις ...

(Αποστάσεις, κρατάτε αποστάσεις..)

Η κυρία Αποστάσεις που Αγκαλιάζει

Που πήγες βρε μαμά

μέσα στην καταρρακτώδη βροχή;;;

πονάει το πόδι σου,

πότε θα ξεκουραστείς;;;

Ξεκουράζονται αγόρι μου

οι πεθαμένοι

από συναισθήματα ...

Όσο είμαι χρήσιμη

είναι Χριστούγεννα κάθε στιγμή...

|έγραψε η Κατερίνα.Χ.Σκιντζή

|Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινωνική Κουζίνα Μοναστηρακι.

"Αποτύπωση συναισθημάτων και στιγμών με έναν δικό της ιδιαίτερο τρόπο, από την Katerina Skintzi-Xadulu

Το κοριτσάκι, που μας ενώνουν ατελείωτες στιγμές και μας χωρίζει ένα "ν" στο επώνυμο μας..."

|κλέψαμε χωρίς ντροπή από έναν ωραίο άνθρωπο, τη φίλη Φιλοθέη Μωβ Σκιτζή

✔ Ο πόνος από ξύλο διαρκεί λιγότερο από ότι ο πόνος από τις λέξεις. Πρόσεχε την λέξη σου. Μπαίνει από παντού... |το νου σου...

 

                       

                  |γράφει η εκ των "συν αυτώ", Φιλοθέη Μωβ Σκιτζή

 Ο ένας χαρακτήρας «τραυματίζει» λεκτικά τον άλλον.

Η συναισθηματική, 

λεκτική κακοποίηση, 

η βία του λόγου 

είναι δυνατότερη από τη φυσική κακοποίηση. 

Μια κραυγή ενσυναίσθησης 

και ταυτόχρονα μια υπενθύμιση της δύναμης των λέξεων.

 

Ο πόνος από ξύλο 

διαρκεί λιγότερο από ότι ο πόνος από τις λέξεις.

Που το μυαλό τις αναμασά 

ξανά και ξανά 

και φθείρουν και απογοητεύουν και παγώνουν 

κάθε όνειρο και κάθε θετικό συναίσθημα.

 

Ας σκεφτόμαστε καλά τις λέξεις πριν τις χρησιμοποιήσουμε...

 

|Κι όπως πολύ εύστοχα συμπληρωματικά σημειώνει 

ο φίλος της Φωτεινής, Stamatis Bourikos...

"Η λέξη δεν τρυπάει την σάρκα, όχι.

Μπαίνει πρώτα από τα αυτιά και πέφτει στην καρδιά σου.

Ύστερα βάζει τα πόδια της στα μάτια σου 

και τυφλώνει το τώρα.

Όχι το πρίν ή το μετά, 

το τώρα.

Βάζει τα χέρια της στη μύτη και στα χείλη 

και παίρνει για μία ατελείωτη στιγμή την ανάσα σου.

Κι ύστερα διαλύεται στο αίμα σου.

Σκοτώνει το στιγμιαίο εκείνο όνειρο 

που έχεις δικαίωμα να κάνεις για το μυστικό σου, 

για την τρυφερότητα, 

για την εμπιστοσύνη, 

για την αποδοχή.

Πρόσεχε την λέξη σου.

Μπαίνει από παντού...

(Το σκίτσο με στυλό, 

«νευρικό» και γεμάτο ενέργεια 

της Σαουδάραβας καλλιτέχνιδας Shamma Al Bastaki).

* Αφιερωμένο σε όλους τους μαραθωνοδρόμους νικητές της ζωής...

 

 

Ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

Τα χιλιόμετρα περνούν το ένα μετά το άλλο.

Το ίδιο και οι σκέψεις και οι προσευχές.

Όλα γύρω ένας αγώνας.

Δίπλα μου εκατοντάδες συναθλητές.

Αισθάνομαι την μάχη τους,

τον αγώνα τους,

την προσευχή τους,

τον Σταυρό τους 

που γίνεται ένας με τον δικό μου.

    Όλα θυμίζουν μάχη.

Μάχη όπως και η ζωή μας.

[Στη φωτογραφία, η φίλη Φιλοθέη Μωβ Σκιτζή με την παγκόσμια πρωταθλήτρια κολύμβησης Alexandra Stamatopoulou στη βόλτα τους στον 40ο Μαραθώνιο της Αθήνας]

Αγώνας με τα προβλήματα, 

με τις σκέψεις,

με τις αντοχές.

Μόνο εφόδιο η προσευχή.

Θέλει πολλή υπομονή και πίστη.

Αφοσίωση στο στόχο σου.

Η κούραση μεγαλώνει,

οι δυνάμεις λιγοστεύουν.

Η προσευχή συνεχίζεται.

Εκει που σταματούν όλα,

υπάρχει ο Θεός.

Σε αυτόν αφήνεσαι.

Σε αυτόν αφήνεις και τις τελευταίες ελπίδες.

Και εκεί που τα σύννεφα έχουν πυκνώσει,

αχνοφέγγει το φως της ελπίδας του τερματισμού.

Και στο τέλος προβάλει το Καλλιμάρμαρο Στάδιο.

Το τέλος των αγώνων και των προσπαθειών.

Ο Σταυρός σου προβάλει νικητής.

Ο τερματισμός του καθενός 

είναι μια προσωπική γιορτή.

Σαν τον Φειδιπίδη αναφωνούμε το Νενικήκαμεν.

Όλοι πανηγυρίζουν ως νικητές.

Νικητές στον προσωπικό τους αγώνα 

και στη δική τους προσπάθεια.

Το θαύμα άλλη μια φορά έγινε 

με την βοήθεια του Θεού.

Και η προσευχή συνεχίζεται.

Καλόν Αγώνα.

Καλή πορεία προς τα Χριστούγεννα.

Καλό Στάδιο.

~ π.Δημήτριος Καραϊσκάκης